عباس استانکزی؛ رئیس پیشین دفتر سیاسی طالبان در قطر اخیرا در گفتگویی رسانه‌ای با "وبسایت نن تکی آسیا" گفته است که این گروه با حکومت افغانستان گفتگو نمی‌کند؛ اما با مردم افغانستان مثل سیاسیون، احزاب سیاسی، بزرگان مذهبی و قومی گفتگو می‌‌کند.
 
او گفته است: "همانطور که قبلا هم امارات اسلامی با آنها صحبت داشته، من به اطمینان می ‌گویم که هیچ حزب سیاسی نیست که همراه شان صحبت نکرده باشیم و بسیاری از مسایل را حل کردیم."
 
این در حالی است که قرار است هیاتی از دفتر سیاسی طالبان از قطر به مسکو سفر کند تا با نمایندگانی از احزاب سیاسی افغانستان در مسکو دیدار کند.
 
این نشست قرار است به تاریخ پنجم و ششم فبروری برگزار شود و گفته شده در آن شماری از نمایندگان احزاب سیاسی افغانستان نیز شرکت می‌کنند.
 
گفته شده چهره هایی مانند حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین، حکمت خلیل کرزی؛ معین پیشین وزارت خارجه و عبدالسلام ضعیف؛ سفیر سابق طالبان در اسلام آباد هم در آن شرکت می‌کنند.
 
منطق مقاومت طالبان در برابر هرگونه گفتگوی مستقیم میان نمایندگان آن گروه و دولت افغانستان، هرگز قابل درک نیست. گروهی که با همه قدرت های خارجی مؤثر در بحران افغانستان گفتگو کرده اند و اینک حتی با گروه ها و احزابی که سال های سال با آن جنگیده اند نیز وارد گفتگو می شوند؛ اما با دولت افغانستان وارد مذاکره نمی شوند و همچنان در برابر آن، مقاومت می کنند.
 
طالبان می گویند که دولت کابل، دست نشانده امریکاست و صلاحیت مذاکره و تصمیم گیری درباره آینده کشور را ندارد. صرف نظر از اینکه این موضع، واقعی و مبتنی بر حقایق جاری در این زمینه است یا خصمانه و ناشی از غلبه نفوذ و سلطه قدرت های منطقه ای و بین المللی بر این گروه می باشد، پرهیز از مذاکره با دولتی که طالبان آن را دست نشانده می خوانند با مذاکره آن گروه با امریکا که به زعم طالبان، دولت کابل را ایجاد کرده است، قابل جمع نیست. طالبان اگر گفتگو با یک دولت به تعبیر آنها «دست نشانده» را مردود می دانند، پس باید با کشوری که افغانستان را «اشغال» کرده نیز مذاکره نکنند؛ مادامی که این اشغال پایان پیدا کند.
 
از سوی دیگر، طالبان برای زیر سؤال بردن استقلال دولت کابل، ابتدا باید استقلال خود را به اثبات برسانند؛ گروهی که رهبران، پایگاه ها و اردوگاه های آن در پاکستان قرار دارد و دفتر سیاسی آن از سوی یک کشور عربی، میزبانی می شود، چگونه می تواند از استقلال حرف بزند و استقلال دولت رسمی افغانستان را زیر سؤال ببرد؟
 
طالبان همچنین خواستار حذف نام رهبران شان از لیست سیاه سازمان های بین المللی هستند. آنها اگر برای سازمان های بین المللی، اعتبار و مشروعیت و وجاهت حقوقی قایل هستند، پس باید با دولت افغانستان نیز که از سوی همان سازمان ها، به عنوان نماینده مشروع و قانونی مردم افغانستان، به رسمیت شناخته شده، وارد مذاکره شوند و استقلال و حاکمیت ملی آن را زیر سؤال نبرند.
 
اگر مبنای عدم مذاکره طالبان با دولت، خصومت ها و خونریزی های ۱۸ ساله اخیر است، پس منطق آن گروه برای گفتگو با گروه های سیاسی و جهادی که پیش از این با آن گروه جنگیده اند، چیست؟
 
و نکته آخر اینکه طالبان در حالی استقلال و صلاحیت دولت کابل را برای گفتگوهای صلح، زیر سؤال می برند که به نظر می رسد خود شان در هیچیک از تصمیم گیری های شان در حوزه صلح، استقلال و اراده ندارند؛ زیرا در همین اواخر، ارتش پاکستان، مدعی شد که زمینه گفتگوهای طالبان با امریکا را خود رأسا فراهم کرده است. حتی اگر این موضع ارتش پاکستان نیز مطرح نمی شد، هیچکس نسبت به وابستگی طالبان به پاکستان و دیگر کشورهای منطقه، تردید ندارد.
 
طالبان حتی در سماجت خویش در عدم مذاکره با دولت افغانستان هم مستقل عمل نمی کنند؛ بلکه همین موضع آن گروه نیز با دیکته و تأکید قدرت های دیگر از جمله امریکا و پاکستان گرفته شده است؛ بنابراین، اصرار بر عدم استقلال و صلاحیت دولت افغانستان، بیهوده و چه بسا مضحک است.
 
طالبان اگر آنگونه که تظاهر می کنند، به راستی به دنبال دستیابی به استقلال و آزادی افغانستان از اشغال و سلطه بیگانگان هستند، باید در همکاری مشترک با دولت، احزاب و مردم افغانستان، برای این مهم، قدم بردارند و در نخستین اقدام، روند صلح را از سلطه و سیطره قدرت های خارجی وارهانند.