دو روز پس از پایان نشست شش روزه نمایندگان امریکا و طالبان در قطر، رییس جمهور غنی می‌گوید هیچ افغان خواهان حضور دایمی نیروهای خارجی در کشور نیست.
 
رییس‌ جمهور غنی که روز دوشنبه در یک پیام ویدیویی درباره صلح سخن می‌گفت، تصریح کرد:«حضور نیروهای خارجی بربنیاد یک توافق دوطرفه است، هیچ افغان نمی‌خواهد که نیروهای خارجی برای طولانی مدت در خاک آنان بمانند؛ اما حضور کنونی براساس یک ضرورت است و روی این ضرورت همیشه توجه شده است و می‌شود که شمار نیروهای خارجی باید چقدر باشد و ما تلاش می‌کنیم که شمار نیروهای خارجی را براساس یک طرح منظم به صفر برسانیم.»
 
این در حالی است که زلمی خلیل‌زاد در دیدار با رییس جمهور گفته است که طالبان، خواستار خروج نیروهای خارجی از افغانستان شده‌ اند.
 
اظهارات رییس جمهور غنی از دید صاحب نظران به معنای نارضایتی عمیق ارگ ریاست جمهوری از بازی جنگ و صلح امریکا و طالبان است.
 
امریکا در حالی که با دولت افغانستان، پیمان امنیتی دارد، بدون اعتنا به نظر و دیدگاه ارگ ریاست جمهوری با طالبان به صورت یکجانبه توافق می کند تا نیروهایش را ظرف ۱۸ ماه از افغانستان خارج کند.
 
اگرچه همانگونه که آقای غنی گفته است هیچیک از شهروندان افغانستان مایل نیست حتی یک وجب از خاک این کشور، در اشغال نظامیان خارجی باشد و آنها در این سرزمین، پایگاه های نظامی دایمی داشته باشند؛ اما برای فسخ پیمان امنیتی با امریکا و تعهداتی که واشنگتن در قبال امنیت و مبارزه با تروریزم و حمایت از نیروهای امنیتی و دولت افغانستان در برابر تروریزم و تجاوز خارجی داده است، سازوکارهای حقوقی تعریف شده ای وجود دارد که بدون شک، زلمی خلیلزاد و نمایندگان گروه طالبان، از این صلاحیت برخوردار نیستند که در مذاکرات پنهانی شان در یک کشور خارجی، در این باره تصمیم بگیرند.
 
از سوی دیگر، شماری از آگاهان می گویند که موضع اخیر رییس جمهوری در خصوص حضور نیروهای خارجی در کشور نیز در تضادی آشکار و بنیادی با مواضع، سیاست ها و رویکردهای پیشین او و سایر ارکان دولت افغانستان در این زمینه قرار دارد. اگر قرار نیست امریکا یا هر کشور خارجی دیگری در افغانستان، نیروی نظامی داشته باشد، پس باید هزینه های سنگینی که تاکنون برای حضور این نیروها پرداخته شده، جبران شود و در باره قوانینی که به منظور تصویب و تأیید پیمان های یکجانبه منعقدشده با آنها زیر پا نهاده شده، به صراحت توضیح داده شود. حامد کرزی، دادفر سپنتا، حنیف اتمر و اشرف غنی، کسانی هستند که مسؤول مستقیم هزینه های سنگین و ویرانگر ناشی از فراهم کردن مشروعیت دروغین برای سلطه نظامی امریکا و هم پیمانانش بر افغانستان هستند که بر مردم و نیروهای امنیتی کشور، تحمیل شد.
 
دولت همچنین باید از امریکا و متحدانش توضیح بخواهد که اگر قرار است با طالبان اینگونه صلح کنند، چرا از ابتدا به بهانه سرنگونی رژيم طالبان، به افغانستان لشکرکشی نظامی کردند و صدها هزار نفر از مردم و نیروهای امنیتی کشور را قربانی یک جنگ عبث، بیهوده و فاقد دستاورد نمودند؟ آیا این به معنای آن است که افغانستان، آزمونگاه جنگ و صلح قدرت های خارجی است و هر زمان که قدرت های خارجی، ترجیح دادند، به این کشور، لشکرکشی نظامی صورت می دهند و هرگاه منافع آنها در جنگ تأمین نشد، با همان نیروهایی که دیروز وارد جنگ شده بودند، به صورت یکجانبه صلح برقرار می کنند؟
 
آیا این از مصادیق بارز و آشکار نقض حاکمیت ملی افغانستان و برخورد «اشغالگرانه» و استعماری با آن نیست؟
 
اینکه امریکا از افغانستان خارج می شود، رویداد خجسته و مبارکی برای همه مردم کشور است؛ اما امریکا از این حق برخوردار نیست که با خروج از افغانستان، کشور ما را به طالبان و سایر گروه های تروریستی، واگذار کند، دولت و نیروهای مسلح کشور را نادیده بگیرد و هیچ اعتنایی به منافع، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی افغانستان نداشته باشد.
 
افغانستان، کشور امریکا نیست و طالبان نیز اگر خود را اهل افغانستان می دانند باید از مزدوری بیگانگان، فاصله بگیرند و برای ایجاد صلح، با دولت و دیگر جریان های سیاسی و قومی کشور، وارد گفتگو شوند؛ در غیر آن صورت، به عنوان یک نیروی جایگزین نظامیان امریکایی و خارجی، حق سلطه بر سرنوشت کشور را ندارند و از سوی مردم، طرد خواهند شد.