شهروندان هراتی و کاروان حرکت مردمی صلح ولایت هلمند در هرات می‌گویند که افغان‌ها دیگر آتش‌بس می‌خواهند و خون‌ریزی باید متوقف گردد.
 
روز جمعه، صدها نفر از شهروندان صلح‌دوست هرات بعد از ادای نماز جمعه‌، با حضور اعضای حرکت صلح‌خواهی هلمند، از حکومت و طالبان خواستار آتش‌بس و صلح شدند‌.
 
آنان طی قطع‌نامه‌ای‌ از طالبان و حکومت خواستند جنگ را متوقف کرده و پشت میز مذاکره حاضر شوند و حکومت زمان خروج نیروهای خارجی را مشخص کرده و طالبان هم باید خواسته‌های حرکت مردمی صلح را بپذیرند.
 
در همین حال، صدها تن از شهروندان غزنی نیز با راه اندازی یک گردهمایی بزرگ در مرکز این شهر خواستار ختم جنگ و گفتگوهای بین الافغانی شدند.

 این گردهمایی، صبح روز شنبه صورت گرفت.
 
در پایان این گردهمایی، شهروندان غزنی با صدور قطعنامه‌ای خواستار گفتگوهای بین الافغانی و ختم فوری جنگ در کشور شدند.
 
به راه افتادن دوباره موج راه پیمایی های صلح خواهانه «مردمی» بی ارتباط با برنامه های حکومت برای سهیم شدن در این روند نیست. در افغانستان هیچ حرکتی مورد حمایت و توجه سیاسی قرار نمی گیرد؛ مگر آنکه دولت از آن نفعی را در نظر داشته باشد. حرکت های صلح خواهانه هم یکی از همین حرکت هاست.
 
البته این امر لزوما به معنای آن نیست که صلح طلبان هراتی یا غزنوی یا هلمندی، از همان آغاز، از سوی حکومت، مورد سازمان دهی قرار گرفته اند؛ اما در نهایت، نیرویی که از این حرکت ها سود خواهد برد، حکومت است نه مردم.
 
در این میان، شاید هنوز برای شماری از مردم و حتی ناظران، قابل درک نباشد که در یک نظام «دموکراتیک» چگونه می توان میان مردم و حکومت، تا این میزان، فاصله و تفاوت قایل شد؟
 واقعیت این است که ما هنوز به اندازه ای «دموکراتیک» نشده ایم که هر خواسته ای که مردم داشته باشند، حکومت و دولت، خود را مأمور تحقق آن بداند. عکس این قاعده هم صادق است. یعنی مردم هنوز حکومت را از خود نمی دانند و با برنامه ها و سیاست های کلان آن، همدلی نشان نمی دهند. یکی از همین برنامه ها، صلح است.
 
در این زمینه، این تنها مردم نیستند که مقصر اند؛ بلکه حکومت هم مسؤول بخشی از بی اعتمادی های ایجادشده می باشد. به عنوان نمونه، تاکنون مقام های امریکایی دست کم ۴ دوره به طور رسمی با طالبان، مذاکره کرده اند و پیش و پس از این مذاکرات، زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا در روند صلح افغانستان، به کابل سفر کرده تا گزارش این نشست ها را به اطلاع دولت افغانستان برساند. مردم افغانستان – به ویژه نیروها، جریان ها و حرکت های «مردمی» که در زمینه صلح خواهی، فعال هستند- از چند درصد این تحولات، خبر دارند و در جریان چه مقدار از رویدادهای مربوط به این عرصه قرار گرفته اند؟
 
پاسخ شاید برای بسیاری از کسانی که برای صلح خواهی به خیابان ها می آیند، ناامیدکننده باشد: هیچ!
 
واقعیت این است که بخش های مختلف دولت از ارگ ریاست جمهوری تا شورای عالی صلح، و همچنین سفارتخانه ها و دیپلمات های خارجی دخیل در این روند، هنوز حتی یک گام کوچک هم برای طرح مسأله صلح با مردم افغانستان برنداشته اند. حتی پارلمان که علیرغم همه اما و اگرهایی که در زمینه مشروعیت آن پس از پایان مهلت قانونی کارش در سه سال پیش، وجود دارد، به عنوان نمادی سمبولیک از «خانه ملت» هنوز چیزی از جزئیات روند صلح نمی داند و استراتژي واضح صلح که از تصویب پارلمان گذشته باشد، از جانب حکومت ارائه نشده است.
 
اینهمه در حالی است که قرار است صلح برای مردم افغانستان ایجاد شود و سرنوشت این روند با سرنوشت مردم افغانستان، گره خورده است. آنها باید تعیین کنند که در روند صلح با طالبان، چه مواردی باید مطرح شود و چه چیزهایی قابل مذاکره نیست و کسی نمی تواند آنها را به کالاها و ابزارهایی قابل معامله و داد و ستد، روی میز صلح با طالبان بگذارد.
 
بنابراین، برای پیشبرد هرگونه روند صلح، این روند ابتدا باید جواز و مشروعیت خود را از مردم افغانستان بگیرد. آنها باید از مسیرهایی مانند همه پرسی، پارلمان و نیز تشکیل یک هیأت ملی، مردمی و فراقومی برای مذاکره، در همه مراحل این روند، دخالت، مشارکت و حضور مؤثر و تعیین کننده داشته باشند.
 
صلح پنهانکارانه، پشت دروازه های بسته، تحت شدیدترین ممنوعیت ها و محدودیت ها و زیر سایه سنگین سانسور و با سلطه خارجی ها، نتایجی بهتر از جنگ برای مردم افغانستان به همراه نخواهد آورد. این نوع صلح هم همانند جنگی که برای آن تنها در ۴ سال ۴۵ هزار نیروی امنیتی شهید شدند، هیچ رهاوردی برای مردم افغانستان نخواهد داشت و تنها کام قدرت های سلطه جوی خارجی و دولت های جهانخوار بیگانه را برآورده خواهد کرد.