وزیر خارجه امریکا از ایجاد یک «ائتلاف جهانی» علیه ایران و «حمایت» از «مردم» این کشور سخن گفته است.
 
مایک پومپئو، در مجمع جهانی اقتصاد در داووس سویس، به تشریح سیاست خارجی آن کشور از جمله رویکرد نسبت به ایران پرداخت و حکومت جمهوری اسلامی را مورد انتقاد شدید قرار داد.
 
پومپئو "خطر ایران" برای خاورمیانه را "بسیار ملموس" توصیف کرد و گفت که امریکا متعهد به حفظ ثبات و امنیت این منطقه است.
 
او علیه "ماجراجویی‌ خارجی " ایران در یمن، سوریه، عراق و لبنان هشدار داد و ایران را متهم کرد که در صدد مخدوش کردن و ضربه زدن به آزادی، حق حاکمیت و استقلال عراق است و در مورد لبنان هم گفت که گروه حزب الله "به یک چالش تبدیل شده است."
 
پومپئو تلویحا خواستار گسترش حمایت بین‌المللی از موضع کشورش در مقابله با ایران شد.
 
این موضع گیری تازه از نظر کارشناسان مسایل منطقه، هیچ تفاوتی با مواضع و اقدامات خصمانه دیرینه امریکا علیه ایران ندارد. امریکا اگر می توانست، قطعا تاکنون نظام جمهوری اسلامی را سرنگون کرده بود؛ اما اینکه ایران پس از ۴۰ سال از انقلاب اسلامی آن کشور همچنان به عنوان یک قدرت منطقه ای اثرگذار و چالش ساز برای سلطه و هژمونی امریکا در منطقه، به حیات سیاسی و اقتدار نظامی اش ادامه می دهد، به معنای آن است که طرح ها و توطئه های امریکا علیه آن کشور و کل خاور میانه شکست خورده است.
 
پومپئو به نکته های خوبی اشاره کرده است: اثرگذاری و نقش آفرینی ملموس ایران در یمن، سوریه، عراق و لبنان!
 
اما آیا ایران، امنیت و ثبات منطقه را به خطر انداخته یا کشوری که از رژيم های سرکوبگر و ضد مردمی حاکم بر کشورهای اسلامی، حمایت می کند، گروه های تروریستی و تکفیری را وارد بازی کرده است، بدون مجوز سازمان ملل به عراق لشکرکشی نظامی کرده و آن را به اشغال خود درآورده است، ذخایر عظیم نفت منطقه و دیگر منابع طبیعی، سرزمینی و انسانی مسلمانان را تاراج می کند و در بدل آن، تسلیحات مرگبار و بمب و موشک و هواپیمای نظامی می فروشد تا رژيم های اقتدارگرا و غیرمنتخب حاکم بر کشورهای عربی و اسلامی، بتوانند انقلاب های مردمی را سرکوب کنند، جنبش های تغییرطلب اجتماعی را مهار کنند، بر دامنه قدرت غیرمشروع خاندانی و خانوادگی شان بیافزایند و ملت های ضعیفی مانند یمن را با مرگ و قحطی و گرسنگی نابود کنند؟
 
امریکا با هزاران مایل فاصله به خود حق می دهد که درباره سرنوشت سیاسی و منطقه، تصمیم بگیرد، در کشورهای منطقه، نیروی نظامی پیاده کند و پایگاه های دایمی ایجاد نماید؛ اما ایران حق ندارد نگران امنیت ملی خود باشد و با گروه های تروریستی که با حمایت امریکا و اسراییل و رژيم های دست نشانده آنها در کشورهای عربی، به منظور نابودی ایران و ملت های مستقل دیگر منطقه، ایجاد شده اند، مبارزه کند؟
 
پومپئو چگونه می تواند از حاکمیت و استقلال عراق صحبت کند؟ کشوری که دولت های پیشین امریکا از دیکتاتور آدمکش و جنایتکار آن، همه جانبه حمایت می کردند و زمانی که تاریخ مصرف صدام، به پایان رسید، جورج بوش، با یک بهانه واهی و دروغین و حتی بدون مجوز شورای امنیت سازمان ملل، عراق را اشغال کرد تا تسلیحات اتمی صدام را منهدم کند؛ تسلیحاتی که هرگز وجود خارجی نداشتند!
 
حاصل اشغال عراق چه بود؟ صدها هزار کشته و زخمی، تولید تروریزم، بروز جنگ های خونین فرقه ای، ظهور داعش و نابودی کامل شهرهای بزرگی مانند موصل و نابودی تمامی آثار تاریخی و گنجیه های گران ارج باستانی آن، به علاوه فقر و عقب ماندگی و آوارگی مردم آن کشور.
 
با این حساب، چه کسی حاکمیت و استقلال عراق را نقض کرده است؟
 
در این شکی نیست که حزب الله لبنان از نظر امریکا و وزیر خارجه ترامپ «به یک چالش تبدیل شده است»؛ اما چالش برای چه کشورها و قدرت هایی؟ آیا حزب الله جز حمایت از مردم لبنان در برابر رژيم وحشی و خونریز اسراییل و دفاع از کیان استقلال و حاکمیت و امنیت لبنان، همانند امریکا و اسراییل، دست به تجاوز و کشتار و نابودی کشورهای دیگر زده است؟ حضور حزب الله در سوریه هم به درخواست دولت مشروع آن کشور صورت گرفته تا این کشور از چنگال تروریست های دست آموز امریکا و اسراییل، رهایی یابد.
 
پس حزب الله نیز همانند ایران به چالشی در برابر سلطه امریکا و اسراییل بر سرنوشت کشورهای منطقه و جهان اسلام بدل شده است و کاملا قابل انتظار است که دشمنی و خشم و کینه پومپئو را برانگیزد.
 
اما امریکا همانگونه که تاکنون به اهدافش برای براندازی نظام ایران نرسیده، از این پس هم نخواهد رسید. ائتلاف پمپئو همان چیزی است که در نشست لهستان، از آن پرده برداری خواهد شد؛ نشستی که حتی اروپایی ها از هم اکنون اعلام کرده اند که در سطح وزیر در آن شرکت نمی کنند، مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم رسما شرکت در آن را رد کرده، روسیه هم علنا اعلام کرده که در آن حضور نخواهد یافت و بر اساس گزارش روسیه، امریکا از تهدید و تطمیع و تنبیه استفاده می کند تا کشورهای جهان را مجبور به شرکت در آن کند؛ اما در نهایت، جز چند رژيم دست نشانده و فاقد پشتوانه های ملی عرب و اسراییل، طرف شاخص و قابل اعتنایی در آن حضور نخواهد یافت.