وزارت دفاع امریکا در گزارشی به کنگره این کشور، اذعان کرده است که ایران خواهان حکومتی باثبات در افغانستان است.

در بخشی از این گزارش، در مورد ایران عنوان شده است:«ایران خواهان یک حکومت باثبات در افغانستان است که به اهداف ایران پاسخ دهد، [اهدافی مانند] از بین بردن داعش افغانستان، پایان دادن به حضور ایالات متحده و ناتو و حفاظت از دغدغه‌های ایران از جمله حقوق آبی و امنیت مرزی.»

پنتاگون البته بار دیگر ادعای ارتباط ایران با طالبان را مطرح کرده؛ اما نوشته است که هدف از این ارتباط حفظ نفوذ در این گروه به نحوی است که اطمینان حاصل شود که طالبان به تهدیدی برای دولت مرکزی افغانستان بدل نمی‌شود. حفظ امکان وساطت میان دولت مرکزی و طالبان و کمک به مبارزه با داعش از دیگر اهداف مطرح‌شده از این ارتباط ادعایی است.

این گزارش، برقراری این ارتباط را در کنار «گسترش روابط با حکومت افغانستان و توسعه سرمایه‌گذاری‌های تجاری و اقتصادی» بخشی از «راهبرد چندجانبه» ایران برای دستیابی به اهداف فوق‌الذکر می‌داند.
 
بر اساس این گزارش، با وجود سال ها خصومت و موضع گیری ها و ادعاهای واهی و بی پایه امریکا و هم پیمانانش مبنی بر اینکه ایران از ناامنی و جنگ و تروریزم در افغانستان، حمایت کرده و در امور داخلی کشور، دخالت می کند، امریکا هم سرانجام به این نتیجه رسید که منافع ایران در تأمین ثبات و امنیت در افغانستان نهفته است و اگر کابل، دارای یک دولت باثبات و مقتدر باشد، ایران نیز از آن نفع خواهد برد.
 
همانگونه که در گزارش پنتاگون مورد اعتراف قرار گرفته است، ایران از بی ثباتی و جنگ و بحران و تروریزم در افغانستان، حمایت نمی کند. صرف نظر از اینکه جمهوری اسلامی ایران به لحاظ اصول سیاست خارجی اخلاق مدار و مسالمت جویانه خویش، به چنین اقدامی مبادرت نخواهد کرد، رویکردهای خرابکارانه در قبال کشورهای دیگر، از نظر نظام جمهوری اسلامی که منبعث از آموزه های اصیل اسلامی است، غیر مشروع است.
 
ایران همچنین در طول ۱۸ سال گذشته، علیرغم حضور نظامی امریکا و سایر دشمنان جمهوری اسلامی در افغانستان، همواره تلاش کرده است تا با دولت مرکزی افغانستان، روابطی مثبت، حسنه و دوستانه داشته باشد. همکاری های اقتصادی افغانستان و ایران در میان سایر همسایگان افغانستان، مثال زدنی و چه بسا بی همتاست. ایران به افغانستان کمک کرد تا با مشارکت در پروژه چابهار، از وابستگی اقتصادی اش به پاکستان بکاهد و راهی کوتاه، ارزان و سودمند را برای ارتباط با بازارهای جهانی به دست آورد.
 
تهران همچنین بارها از گفتگوهای صلح تحت مالکیت و رهبری دولت افغانستان با طالبان حمایت کرده و در همین راستا، تلاش نموده است تا از راه برقراری ارتباط و تماس با طالبان، آن گروه را ترغیب کند تا مستقیما با کابل وارد گفتگو شود؛ موضوعی که هیچیک از کشورها و قدرت های مدعی طرفداری از صلح و دوستی با افغانستان، تاکنون انجام نداده  و آگاهانه و عامدانه از آن امتناع ورزیده و شانه خالی کرده اند.
 
شایعه پراکنی های مسموم و خصمانه برخی حلقات غربی مبنی بر اینکه ایران از طالبان، حمایت های مالی و تسلیحاتی می کند تا با داعش مبارزه کند و امریکا را به زانو درآورد نیز بدون آنکه حتی یک سند متقن و محکم ارائه شود، چیزی از عزم جمهوری اسلامی برای کمک به ثبات و صلح و اقتدار دولت ملی افغانستان، کم نکرده است؛ زیرا ثبات افغانسان، ثبات ایران است و این، از سیاست های اصولی جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان محسوب می شود.
 
در این شکی نیست که ایران خواهان نابودی داعش در افغانستان است؛ اما این خواسته تنها یک مخالف دارد و آن امریکا و قدرت های حامی داعش است. در حالی که مردم افغانستان نیز انتظار دارند داعش به سرعت نابود شود و هرگز نتواند بحران ها و فاجعه هایی را که در عراق و سوریه، خلق کرد در افغانستان هم به وجود آورد. این به سود دولت افغانستان هم هست و به همین دلیل، تهران، از شکل گیری یک دولت باثبات در کابل قویا پشتیبانی می کند.
 
اینکه ایران مخالف حضور نیروهای خارجی در افغانستان است، کاملا قابل درک است؛ زیرا حضور نظامی امریکا و قدرت های همپیمان آن در افغانستان که دشمن جمهوری اسلامی هستند و در طول تاریخ ۴۰ ساله آن کشور، بارها از راه های مختلف سعی کرده اند، نظام ایران را ساقط کنند، یک خطر مستقیم برای امنیت ملی آن کشور محسوب می شود؛ همانگونه که امریکا هرگز تمایل ندارد ایران، مثلا در مکزیک، حضور نظامی داشته باشد! با این وجود، ایران می خواهد از راه گسترش ارتباطات دیپلماتیک و توسعه مراودات دوستانه خود با دولت افغانستان، از طرف های افغان‌ خود تعهد بگیرد که امریکا از خاک افغانستان، علیه ایران استفاده نخواهد کرد و مقام های افغان هم بارها بر این امر، تأکید و تصریح کرده اند. بنابراین، هیچ دلیلی وجود ندارد که ایران از بی ثباتی و تروریزم در افغانستان حمایت کند تا منافع مشروع خود را به خطر بیاندازد و در حالی که از نزدیک به دو میلیون مهاجر افغان، میزبانی می کند، با ایجاد بی ثباتی در افغانستان، مرزها و شهرهای مرزی خود را در معرض خطر ناامنی قرار دهد.