ارگ ریاست جمهوری نیز اعلام کرده که "همانطوری که توقع می‌رفت، با طرف مخالف مذاکرات صورت نگرفت. حکومت افغانستان به عنوان بخشی از یک نظام ‌مسؤول، رسالت خود را انجام داد؛ اما توقعی که از جانب مخالف داشتیم، به دست نیامد."
 
ارگ اعلام کرده از اینکه جانب مخالف به گفتگوهای رو در رو حاضر نشد، نمایندگان امریکا، امارات و عربستان "تاسف عمیق خود را ابراز کردند و تاکید صورت گرفت بخاطر گفتگوهای رو در رو، در آینده، کشورهای دوست افغانستان نقش مثبت خود را ایفا نمایند."
 
ریاست جمهوری این کار طالبان را "شکست سیاسی" این گروه خوانده و افزوده که طالبان با این کار نشان دادند که آنان "خیر منطقه را نمی‌‌خواهند، متعهد به صلح نیستند و تداوم جنگ را می‌خواهند."
 
ارگ افزوده که با توجه به این رفتار گروه طالبان ارگ ریاست جمهوری از تلاش خود برای صلح شانه خالی نخواهد کرد و به تلا‌ش‌هایش همچنان ادامه خواهد داد.
 
موضع ارگ ریاست جمهوری در قبال رفتار تحقیرکننده و توهین آمیز طالبان با عالی ترین هیأت صلح دولت در امارات، از نظر بسیاری از کارشناسان، بسیار انفعالی و کاملا از موضع ضعف و انفعال بود.
 
انتظار می رفت در پی این رفتار طالبان، ارگ به طور یکجانبه، روند مذاکرات از سوی کشورهای حامی طالبان با آن گروه را متوقف کرده و این پیش شرط جدی را مطرح کند که این روند تا زمانی که طالبان و رژیم های حامی آن گروه شامل امریکا، عربستان سعودی، امارات و پاکستان، حاکمیت و رهبری افغانستان در روند صلح را به رسمیت نشناخته و در عمل آن را تأمین نکنند، آغاز نخواهد شد؛ اما موضع گیری اخیر ارگ ریاست جمهوری، برخلاف این انتظار، بدون تردید، هم طالبان را به ادامه این سیاست تحقیرآمیز و ضد صلح خود، تشویق و تشجیع خواهد کرد و هم به رژيم های همکار و حامی آن، این امکان را خواهد داد که به نام «کشورهای دوست» افغانستان، با یک گروه تروریستی و بدنام و جنگ طلب، روابط استراتژيک برقرار کرده و سرنوشت افغانستان و مردم آن را بر اساس منافع و اهداف خود، به بازی بگیرند.
 
ارگ ریاست جمهوری در بخشی از موضع گیری خود، تأکید کرده که طالبان "خیر منطقه را نمی‌ ‌خواهند، متعهد به صلح نیستند و تداوم جنگ را می ‌خواهند".
 
کارشناسان هم این برداشت ارگ را تأیید می کنند و می گویند که هدف طالبان از راه اندازی گفتگوهای صلح با امریکا با مشارکت چند رژيم حامی آن گروه، صرفا گرفتن امتیاز و هموار کردن راه برای تصاحب کامل قدرت سیاسی و گستردن چتر سلطه امنیتی ملیشه های طالبان بر سراسر افغانستان است. با این حال، این پرسش، مطرح می شود که وقتی ارگ، می داند و اطمینان دارد که طالبان، چنین هدفی دارند، بر چه اساسی، در ادامه، تأکید می کند که با توجه به این رفتار گروه طالبان ارگ ریاست جمهوری از تلاش خود برای صلح شانه خالی نخواهد کرد و به تلا‌ش‌ هایش همچنان ادامه خواهد داد؟! تلاش های یکجانبه برای صلح با گروهی که هیچ منطقی جز خشونت و جنگ نمی شناسد، چه دلیل و معنای دیگری جز ضعف و انفعال دارد؟ آیا با این رویکرد، می توان طالبان را وادار به پذیرش صلح کرد؟
 
از سوی دیگر، ارگ می گوید از اینکه جانب مخالف به گفتگوهای رو در رو حاضر نشد، نمایندگان امریکا، امارات و عربستان "تاسف عمیق خود را ابراز کردند و تاکید صورت گرفت بخاطر گفتگوهای رو در رو، در آینده، کشورهای دوست افغانستان نقش مثبت خود را ایفا نمایند"؛ این در حالی است که از نظر کارشناسان، ابراز تأسف، به هیچ کاری نمی آید و نمی تواند گره گفتگوهای صلح را باز کند. کشورهایی که دیروز حامیان اصلی رژيم طالبان بودند و امروز نیز بدون کسب اجازه از دولت مشروع و قانونی افغانستان، با آن گروه وارد مذاکرات مستقیم در خصوص سرنوشت افغانستان شده اند، دیگر نمی توانند «کشورهای دوست افغانستان» محسوب شوند. آنها هم بخشی از پشتوانه های سیاسی طالبان هستند که همراستا با سیاست ها و خواسته های آن گروه و بر ضد خواست های دولت و مردم افغانستان، حرکت و عمل می کنند. آنها می توانند به سادگی طالبان را پای میز مذاکره با دولت بیاورند؛ اما عمدا از این امر، امتناع می کنند تا یا یک رژيم طالبانی را به نام صلح، تحمیل کنند و یا اینکه مانع از تحقق هرگونه صلحی شوند.
 
با این حساب، اکنون که به تعبیر ارگ، طالبان متحمل «شکست سیاسی» شده اند، صلح هم به طور جدی به خطر افتاده است. شاید به همین دلیل بود که زلمی خلیلزاد به تازگی اعلام کرد که جدیت اراده طالبان برای صلح، مورد سؤال است. شماری از آگاهان هم گفتند که طالبان صرفا به دنبال آزادی زندانیان خود و رفع تحریم های بین المللی بر این گروه اند؛ نه صلح به معنای ترک کامل جنگ و نفی صریح خشونت.