اشرف‌غنی؛ رئیس جمهوری می‌گوید گروه طالبان با محکوم کردن حمله به نشست روحانیون در کابل، نمی‌تواند خود را از مسؤولیت تبرئه کند.
 
در حمله انتحاری سه‌شنبه (۲۹ عقرب) به نشست روحانیون در کابل که به مناسبت میلاد پیامبر اکرم(ص) برگزار شده بود، ۵۵ نفر کشته و ۹۴ نفر زخمی شدند.
 
آقای غنی گفت مسؤولیت این حمله خونین را "آنهایی به عهده دارند که حملات انتحاری را برای نخستین بار به افغانستان آوردند."
 
او گفت که هیچ‌گاه در تاریخ افغانستان و در دشوارترین وضعیت "چنین حمله بی‌باکانه به علمای مذهبی، قرآن و مقدسات افغانستان صورت نگرفته بود و این حمله تمام حدود تعیین شده را شکستاند."
 
او گفت: "طراحان این حمله در کشور همسایه افغانستان پناهگاه دارند" و از جامعه بین‌المللی خواست تا با "این کشور" برخورد جدی کند.
 
پاکستان همواره این اتهامات را رد کرده است.
 
او از طالبان خواست تا عملا نشان دهند که "کاری برای صلح، پایان خونریزی و کشتار" در افغانستان انجام می‌دهند.
 
در این شکی نیست که حمله تروریستی بر نشست علمای دینی که به مناسبت بزرگداشت از میلاد رسول رحمت، حضرت محمد مصطفی(ص) برگزار شده بود، یکی از تکان دهنده ترین جنایت هایی بود که تروریست های تکفیری در افغانستان مرتکب شدند.
 
از نظر آگاهان مسایل دینی، هیچ فرقی نمی کند که این حمله را کدامیک از گروه های پرشمار تروریستی فعال در افغانستان،‌ مرتکب شده باشند. نفس ارتکاب این عمل، نشان دهنده آن است که تروریست ها با اصول و مبانی اولیه اسلام، مشکل دارند. آنها هر عملی را که با ايدئولوژي ارتجاعی، انحرافی و التقاطی وهابیت همخوانی نداشته باشد به سادگی «کفرآمیز» و «شرک آلود» می دانند و در این میان، هیچ تفاوتی میان بزرگداشت از عید بزرگ نوروز و برگزاری جشن میلاد پیامبر گرامی اسلام(ص) وجود ندارد.
 
این عمل نشان داد که تروریست های تکفیری از سوی اتاق های فکر استعماری و صهیونیستی، هدایت و کنترل می شوند و از آنها دستور می گیرند.
 
با این حال، حمله بر اجتماع علما نیز در کنار دیگر جنایت هایی که طی این سال ها از سوی تروریست ها انجام شده، ماهیت یگانه ای داشت و در این زمینه، هزینه این جنایت ها را مردم مظلوم افغانستان می پردازند.
 
واکنش رییس جمهور غنی اما نسبت به جنایت اخیر تروریستی در کابل، تندتر و برهنه تر از هر زمان دیگری بود. شاید آقای غنی با این واکنش، سعی کرد نظر مثبت و مساعد جامعه مذهبی و علمای دینی افغانستان را به دست آورد که از دیرباز به اینسو، در توجیه یا رد عملکرد حاکمان، نقش بارزی ایفا کرده است و به همین دلیل، حکومت ها همواره نسبت به این طیف، احساس نیاز کرده و چه بسا از آن، هراس داشته اند.
 
با اینهمه، برخلاف لحن تند آقای غنی بر علیه طالبان و پاکستان، در واکنش او نسبت به حمله روز سه شنبه کابل که آشکارا نشانگر تقابل کم سابقه رییس جمهوری با طالبان بود، در نهایت، چیزی که بتواند بیانگر عزم رییس جمهور برای انتقام از طالبان و پاکستان در قبال آن رویداد خونین باشد، دیده نشد.
 
آقای غنی پیامش علیه طالبان و پاکستان را با تهدید شروع کرد؛ اما با نوعی خواهش ضمنی، به پایان برد.
 
او گفت که طالبان، هزینه این جنایت را خواهند پرداخت؛ اما در پایان، او از آن گروه خواست تا عملا نشان دهند که "کاری برای صلح، پایان خونریزی و کشتار" در افغانستان انجام می‌ دهند.
 
به نظر می رسد که این جمله پایانی، بیانگر نیت و نگاه واقعی آقای غنی نسبت به طالبان است. برای او خونریزی های اخیر تا زمانی قابل توجیه و تحمل است که همچنان امیدی برای صلح با طالبان، وجود داشته باشد.
 
به بیان دیگر، اگر پروژه جاری «صلح» با طالبان که از سوی امریکا، رهبری می شود، به نتیجه ای برسد، دولت آقای غنی، این آمادگی را دارد که به سادگی از کنار خونریزی ها، جنایت ها، کشتارها، قتل عام ها و فجایعی که طالبان در طول این سال ها آفریده اند، بگذرد و بر آنها چشم پوشی کند.
 
بنابراین، حتی وقتی که آقای غنی، طالبان را تهدید هم می کند، تهدید او طعم صلح دارد. این همان چیزی است که تروریست ها را به ارتکاب جنایت های بیشتر و تحمیل خونریزی های هولناک تر بر مردم افغانستان، تشجیع و تشویق خواهد کرد؛ زیرا آنها مطمئن اند و می دانند که هیچ عقوبت و کیفری را بابت جنایت های شان، متحمل نخواهند شد.