ریاست جمهوری اعلام کرده که طالبان از دو ولسوالی جاغوری و مالستان عقب رانده شده و این دو ولسوالی "کاملا پاکسازی" شده‌اند.
 
شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ریاست جمهوری گفته که عملیات نظامی نیروهای امنیتی به فرماندهی جنرال محمدشریف یفتلی؛ رئیس ستاد ارتش باعث وارد شدن "ضربه محکم بر پیکر طالبان شده و تمام مناطق در جاغوری و مالستان از وجود دشمنان پاک سازی شده و امنیت مطمئن در این ولسوالی‌ها تامین گردیده‌ است."
 
این اظهارات در حالی است که مردم محل می‌گویند که طالبان از ولسوالی جاغوری کاملا پاکسازی نشده و جنگ در دو منطقه پاتو و حوتقول اکنون ادامه دارد.
 
وزارت دفاع افغانستان نیز پاکسازی ولسوالی مالستان را تایید کرده و گفته که ۳۱ عضو طالبان کشته و ۱۵ طالب دیگر زخمی شده‌اند.
 
براساس اعلام وزارت کشور افغانستان دو واحد از نیروهای محلی برای تامین امنیت بعد از عملیات پاکسازی که شامل ۶۰۰ نفر خواهند شد، ایجاد و بعد از آموزش نظامی، تجهیز و برای تامین امنیت این مناطق گمارده خواهند شد.
 
نخستین نکته از نظر کارشناسان مسایل نظامی این است که در جنگ جاغوری و مالستان، صدها نیروی طالبان از جمله جنگجویانی از «قطعه سرخ» آن گروه که گفته می شود بسیار آموزش دیده، آماده و مجهز به تجهیزات پیشرفته هستند، شرکت داشته اند؛ اما آنچه دست کم از دید دولت، در «پایان» این جنگ، رقم خورده، تلفات تنها ۳۱ نیروی این گروه است.
 
این در صورتی است که آمار ارائه شده، کاملا دقیق، عاری از اغراق و مبتنی بر محاسبات میدانی باشد.
 
با این حساب، صدها عضو دیگر طالبان، به سلامت، میدان جنگ را ترک کرده اند.
 
آنها کجا رفته اند؟ درست همان جاهایی که از آنجا حمله بر مناطق امن جاغوری و مالستان را سازمان دادند. یعنی ولسوالی های ناامن غزنی و زابل و ارزگان.
 
بنابراین، موضوع اول این است که عملیات «پاکسازی» دولت در این مناطق، لزوما ضربه سنگینی بر طالبان وارد نکرده و این گروه به صورت بازگشت ناپذیری، متحمل آسیب و شکست نشده است.
 
این چیزی است که در همه موارد در گذشته رخ داده است؛ به گونه ای که دولت، ولسوالی ها را از وجود طالبان، «پاکسازی» کرده؛ اما پس از خروج نیروهای دولتی از آن مناطق، طالبان بار دیگر بازگشته و جنگ دوباره از سر گرفته شده و منطقه به کام طالبان، سقوط کرده است.
 
آیا این سناریو این بار در انتظار جاغوری و مالستان هم خواهد بود؟
 
آنچه در حال حاضر وجود دارد این است که بر اساس ادعای مردم، حتی عملیات «پاکسازی» هم آنگونه که دولت ادعا می کند، به درستی و به طور کامل، صورت نگرفته است و طالبان در بخش هایی از جاغوری حضور دارند و جنگ در آن مناطق، جریان دارد.
 
این امر، ضریب اعتماد مردم به ادعاهای سخنگویان دولت را کاهش می دهد و به اطمینان مردم به بازگشت آرامش به منطقه، شدیدا آسیب خواهد زد.
 
مسأله دیگر این است که وزارت امور داخله گفته است که برای تأمین امنیت پایدار در این دو منطقه، یک نیروی ۶۰۰ نفری محلی را آموزش می دهد و تجهیز می کند تا در برابر طالبان، ایستادگی کرده و اجازه ندهد که این مناطق بار دیگر صحنه جنگ آن گروه قرار بگیرد.
 
این طرح، بدون تردید، بسیار مفید و مؤثر خواهد بود؛ اما در مورد عملیاتی شدن سریع آن، هنوز هم تردید وجود دارد؛ زیرا این مناطق، هم اکنون نیازمند نیروهای امنیتی پایدار است تا از امنیت منطقه، پاسبانی کنند؛ اما طرح وزارت داخله نیازمند زمان و امکانات و آموزش است.
 
موضوع دیگر هم این است که دولت باید فکری اساسی برای تأمین امنیت مناطق مرکزی کند. این مناطق، سال ها به عنوان یک منطقه آزاد از نظر سیاسی و امنیتی و اقتصادی بوده و دولت هیچ برنامه ای به ویژه برای امنیت آن، نداشته است.
 
با توجه به تهدیدهایی که اخیرا رخ داد، لازم است تا یک نیروی پایدار نظامی متشکل از ارتش و نیروهای ویژه پولیس، برای تأمین امنیت سراسر مناطق مرکزی، ایجاد و مستقر شود؛ این نه خواسته ای غیر مشروع است و نه غیر عملی.
 
مناطق مرکزی هم باید همانند جنوب، شمال، شرق و غرب کشور، به مثابه یک زون مستقل امنیتی، در نظر گرفته شده و برای آن تدابیری اندیشه شود. در غیر این صورت، رویدادهایی مانند جنگ های جاغوری و مالستان، به یک امر عادی و روزمره بدل خواهد شد و دولت نیز با آن کنار آمده و مردم بی دفاع را در برابر گرگ هار تروریزم، به حال خود رها خواهد کرد.