پس از حمله تروریستی منسوب به داعش به مرکز آموزشی موعود که منجر به شهادت و زخمی شدن نزدیک بیش از ۱۵۰ نفر شد، مأموران امنیتی، مسؤولین و دو محافظ این مرکز را بازداشت کرده اند.
 
اطلاعات رسیده به آوا نشان می‌ دهد که مقامات امنیتی انجنیر رضا حیدری و استاد رضا خاوری؛ مسؤولین مرکز آموزشی موعود و دو محافظ امنیتی را به بهانه گرفتن «اظهارات» بازداشت کرده و سپس به زندان انداخته‌اند.
 
این اقدام واکنش های وسیع مردم، سازمان ها و نهادهای فرهنگی اجتماعی را برانگیخته است. مردم با این تصمیم موافق نیستند و می‌گویند که زندانی کردن بنیان‌گذاران مراکز آموزشی به معنای بستن آموزشگاه‌ها و در راستای اهداف دشمن می‌باشد .
 
عبدالحکیم ذکی؛ از استادان آموزشگاه موعود گفته است که هرچند نسبت به تأمین امنیت شاگردان سهل‌انگاری صورت گرفته؛ اما بازداشت آنان جز انگیزه دادن به دشمن هیچ دردی را دوا نمی‌کند .
 
آقای ذکی گفت که امکان دارد پس از رخصتی‌های عید، مسؤولین مرکز آموزشی موعود آزاد شوند.
 
کارشناسان مسایل امنیتی اما می گویند که بازداشت مسؤولین و عوامل امنیتی مرکز موعود، در نخستین قدم، یک اقدام امنیتی محسوب می شود و ممکن است به منظور یافتن سرنخ های اولیه یک رویداد تکان دهنده و خونین، لازم باشد.
 
این چیزی است که بعدا در جریان تحقیقات و نتایجی که از این بازداشت ها به دست خواهد آمد، مشخص خواهد شد.
 
با این حال، آنچه فعلا وجود دارد این است که حتی اگر مسؤولین و عوامل امنیتی مرکز موعود، در رویداد خونین هفته گذشته، قصوری نیز داشته باشند، این امر نمی تواند بازداشت و زندانی کردن آنها را توجیه کند.
 
کسانی باید در قبال این رویداد پاسخگو باشند که در رأس نهادهای امنیتی، کشفی و استخباراتی قرار دارند. مقام هایی که گیت های امنیتی پایتخت را کنترل می کنند، باید مورد مؤاخذه قرار بگیرند. مراجع مسؤول تأمین امنیت پایتخت باید در برابر ورود و رخنه و نفوذ تروریست ها در کابل، توضیح دهند و مورد مؤاخذه و در صورت لزوم، بازداشت و مجازات قرار بگیرند. رهبران نهادهای امنیتی و ارگان های کشفی و استخباراتی، حتی اگر خود رأسا تقصیر و مسؤولیتی در عدم پیشگیری از وقوع این رویداد یا شناسایی عوامل پشت پرده آن در درون دولت و دستگاه های امنیتی نداشته باشند، از آنجا که نتوانسته اند از بروز فاجعه پیشگیری کنند و امنیت شهروندان را به درستی تأمین کنند، باید در یک حرکت اخلاقی و انسانی، از سمت خود کناره گیری می کردند. دستگاه قضایی باید به سرعت، سرنوشت بیش از ۲۰۰ تروریست مسلح داعشی را که از درزاب با هلیکوپترهای ارتش ملی، نجات داده شده و به کابل منتقل شدند، مشخص کند و نشان دهد که خون شهروندان افغانستان به وسیله داعش خون آشام و حامیان داخلی و خارجی آن، به آسانی ریخته نخواهد شد و این حملات جنایتکارانه، هزینه خواهد داشت.
 
با این حال، در مورد مرکز موعود و سایر موارد مشابه، هیچیک از این اتفاق ها نیافتاده است و ابدا نخواهد افتاد.
 
مثلا در روز عید قربان، تروریست ها وارد امن ترین و حفاظت شده ترین منطقه امنیتی پایتخت شدند و ارگ ریاست جمهوری را آماج راکت باران خود قرار دادند.
 
چند مقام امنیتی در ارتباط به این رویداد، برکنار و بازداشت شدند؟
 
پیش از این، عوامل وابسته به طالبان، وارد هوتل بین المللی اینترکانتیننتال شدند و ده ها نفر را کشتند. پس از آن رویداد چرا هیچکس، هیچ مسؤول امنیتی و استخباراتی را مورد پرسش قرار نداد و مؤاخذه نکرد؟
 
در جنگ غزنی، طالبان ظرف چند ساعت بخش های وسیعی از شهر را اشغال کردند و صدها نیروی امنیتی و غیر نظامی، کشته شدند؛ چرا حتی یک فرمانده دون پایه یا یک مسؤول محلی یا مرکزی، برکنار و بازداشت نشد؟
 
دستگاه های امنیتی حق دارند، به مسؤولیت های خود تحت هر شرایطی عمل کنند؛ اما این اصل مهم، پیش از وقوع فاجعه نیز باید رعایت شود.
 
چرا وقتی ده ها نفر کشته و زخمی شدند و صدها خانواده، داغدار و عزادار گشتند، تازه مأموران امنیتی به فکر پیدا کردن عوامل رویداد می افتند؟
 
در مورد مرکز موعود، حد اقل چیزی که وجود دارد این است که تروریست انتحاری منسوب به داعش با جلیقه انتحاری و احتمالا مواد انفجاری بسیار قدرتمند و مرگبار، خود را از ورای مرزهای کابل به آنجا رسانده است؛ بنابراین، دستگاه های امنیتی، پولیس، استخبارات، نیروهای خارجی و... چه پاسخی برای ابهام ها و نقاط کور این رویداد دارند؟
 
ابتدا باید به این ابهامات پاسخ داده شود، بعد نوبت به مؤاخذه کسانی می رسد که احتمالا در تأمین امنیت مرکز «سهل انگاری» کرده اند!
 
بازداشت و زندانی کردن مسؤولان و عوامل امنیتی مرکز موعود، آثار سیاسی و روانی خطرناکی در پی دارد. مردم نسبت به صداقت دولت و دستگاه های امنیتی در مبارزه با عوامل اصلی این فاجعه، عمیقا شک خواهند کرد. غیریت سازی ویرانگری میان مردم و دولت، شکل خواهد گرفت. اعتماد عمومی به دولت برای تأمین امنیت مراکز آموزشی، مساجد و دفاتر فرهنگی و رسانه ای، بیشتر از گذشته، مخدوش خواهد شد و در نهایت، قربانیان احساس خواهند کرد که آنها بازداشت و زندانی می شوند؛ اما تروریست ها از معرکه نبرد، نجات یافته و با عزت و احترام، در پناه دولت، استقبال و نگهداری می شوند.