هیأت رهبری شورای عالی صلح و شورای سرتاسری علما طی دیداری با ‌اشرف غنی، «پیشنهادات» شان را در خصوص آتش‌بس و صلح با طالبان، مطرح کردند. اشرف‌غنی  هم به آنان گفت که نشست های «مشورتی» در خصوص اعلام آتش بس جریان دارد.
 
در این دیدار کریم خلیلی گفت: تا زمانی که جنگ ادامه داشته باشد، ما شاهد اینچنین رویدادهای دردناک خواهیم بود. صلح هم ضرورت ملی و هم خواست مردم است، بنابراین مذاکرات صلح باید با موفقیت به انجام برسد.
 
آقای خلیلی گفت: «اکثریت» هموطنان ما به پروسۀ صلح «باورمند هستند».
 
مولوی قیام‌الدین کشاف؛ رئیس شورای سرتاسری علما نیز از اشرف غنی خواست مانند گذشته از خود شهامت نشان دهد تا جنگ و فاجعه جاری پایان یابد.
 
اشرف غنی هم ضمن ستایش از این «پیشنهادات» گفت که نشست‌های «مشورتی» در خصوص اعلام آتش‌بس جریان دارد که در پایان این «مشورت‌ها» و «پیشنهادات»، حکومت وحدت ملی، موقف خویش را اعلام خواهد کرد.
 
آقای غنی با اشاره به فتوای علما و «نشست‌های مشورتی با اقشار مختلف مردم» گفت که «اجماع ملی» در خصوص صلح «وجود دارد».
 
این در حالی است که منتقدان با اشاره به حمله خونین طالبان به شهر غزنی، کشتارهای فاجعه بار مردم و نیروهای امنیتی از سوی طالبان و دیگر گروه های مسلح ضد دولتی و احتمال عدم پذیرش طرح آتش بس از سوی طالبان، می گویند که حکومت به جای آتش بس یکجانبه، باید تدابیری برای تأمین امنیت مردم، سرکوب تروریزم و ارسال یک پیام مقتدرانه به دشمنان افغانستان اندیشه کند که در نتیجه آن، تروریست ها چاره ای جز آتش بس و صلح نداشته باشند.
 
آگاهان همچنین می گویند که آنچه زیر عنوان آتش، از سوی شورای علما و شورای عالی صلح به حکومت «پیشنهاد» شده، در کنار آنچه نشست های «مشورتی با اقشار مختلف مردم» در این زمینه خوانده می شود، هیچکدام روندهایی آزاد و شفاف و مستقل از اراده دولت نیست؛ بلکه تلاش هایی برای توجیه و مشروعیت بخشیدن به تصمیمی است که از سوی ارگ برای اعلام آتش بس با طالبان صورت می گیرد.
 
به باور آنها نه علما و شورای صلح از دولت مستقل هستند و نه نشست های «مشورتی» میان حکومت و نمایندگان واقعی مردم افغانستان برگزار می شوند.
 
با این حساب، به نظر نمی رسد که آنگونه که کارگزاران سیاست های دولت در حوزه امنیت و آتش بس تصور می کنند، این بازی ها بتواند برای سناریوهایی که ذیل این عناوین جریان دارد، مشروعیت ملی و مقبولیت عمومی فراهم کند.
 
آگاهان می گویند که هنوز خون صدها سرباز ارتش و پولیس در کمپ چینایی ها و غورماچ و بغلان و غزنی خشک نشده و هنوز مصایب و رنج های مردم غزنی از اشغال جنایتکارانه این شهر به دست طالبان و متحدان خارجی آنها فروکش نکرده است؛ اما هسته مرکزی حکومت در ارگ ریاست جمهوری، بدون توجه به این مصایب و فجایع، کوچکترین تغییری در رویکرد پیشین خود در قبال آتش بس و صلح با طالبان، ایجاد نکرده است.
 
این رویکرد موجب می شود تا مردم نسبت به صداقت سیاست های اصلی دولت در این حوزه، عمیقا تردید کنند و این تردید بسیار خطرناک تر از آن است که با بازی هایی مانند «پیشنهاد» شورای عالی صلح و شورای سرتاسری علما و یا «نشست های مشورتی» برطرف شود یا از تبعات و پیامدهای ویرانگر آن جلوگیری به عمل آید.
 
دولت در زمینه آتش بس و صلح یکجانبه با طالبان از «اجماع ملی» سخن می گوید. کدام اجماع ملی؟ آیا رفراندومی صورت گرفته، آیا همه جریان ها و تشکل های سیاسی و اجتماعی از بازی امریکا و طالبان و ارگ، حمایت می کنند؟ آیا جزئیات کامل سناریوهای پنهان و پشت پرده جاری در این عرصه، صادقانه در اختیار مردم و افکار عمومی قرار داده شده است؟
 
از نظر منتقدان، هم شورای عالی صلح گماشته و وابسته به حکومت است، هم اعضای شورای سرتاسری علما، مزدبگیر و معاش خور حکومت هستند و یکی از مأموریت های آنان، فراهم کردن توجیه دینی و تشریع شرعی برای سیاست های کلان حکومت است و هم «نشست های مشورتی»‌ مورد اشاره اشرف غنی، کاملا فرمایشی و فرمالیته است که با پول و امکانات و برنامه ریزی خود دولت برگزار می شود و صرفا موضوعات مورد نظر حکومت در آنها تبلیغ می شود. نقش مردم در این نشست ها صفر است و هیچ نماینده ای واقعی و برگزیده مردم در آن حضور ندارد و هیچ نظری از سوی مردم آزادانه و خارج از چارچوب تعیین شده از سوی «سیستم» در آن طرح و عملیاتی نمی گردد.
 
حکومت اگر واقعا به نظر مردم باور دارد، پس از فجایع خونین اخیر، سری به شبکه های اجتماعی بزند و نگاهی به واکنش های مردم به مواضع رسمی خود در دنیای مجازی بزند. بی تردید، به حقایق و واقعیت های تکان دهنده ای خواهد رسید.