عمران خان؛ رهبر حزب تحریک انصاف پاکستان با اعلام پیروزی در انتخابات این کشور می ‌گوید که در زمینه بهبود روابط با کشورهای افغانستان و امریکا تلاش می ‌کند.
 
وی که در انتخابات پاکستان، ۱۱۸ کرسی مجلس ملی این کشور را به دست آورده، گفته است که اگر در افغانستان صلح برقرار شود، صلح در پاکستان نیز تامین خواهد شد.
 
به گفته عمران خان، حکومتش تمام تلاش خود را برای تامین صلح و ثبات در افغانستان، انجام خواهد داد.
 
این در حالی است که حزب تحریک انصاف پاکستان به رهبری عمران خان، از مجموع ۲۷۲ کرسی مجلس ملی این کشور، ۱۱۸ کرسی را از آن خود کرده است.
 
حزب مسلم لیگ پاکستان به رهبری شهباز شریف، ۶۳ کرسی مجلس ملی پاکستان را به دست آورده است. این حزب متعلق به نواز شریف؛ نخست وزیر سابق پاکستان است.
 
آنچه در حال حاضر وجود دارد این است که افغانستان امید زیادی به تبعات پیروزی سیاستمدار کریکت باز پاکستانی دارد.
 
کابل امیدوار است که نخست وزیر آینده پاکستان، مسیر جنگ در افغانستان را تغییر دهد و دو کشور فصلی بی سابقه از همکاری های راهبردی در زمینه مبارزه با تروریزم، صلح و همکاری های دوجانبه را تجربه کنند.
 
مواضع عمران خان نیز دست کم به لحاظ سیاسی، این امید را به وجود آورده است.
 
او آشکارا از استقرار صلح در افغانستان، اعلام حمایت کرده و به ویژه بر این نکته تأکید کرده است که صلح در افغانستان، صلح در پاکستان را به همراه دارد.
 
البته نخست وزیر آینده پاکستان، بر کاهش تنش با هند؛ رقیب و دشمن دیرینه پاکستان نیز اصرار کرده و گفته است که او می خواهد دو کشور، در صلح و آٰرامش در کنار همدیگر زندگی کنند.
 
عمران خان به ایران دیگر همسایه مهم پاکستان هم دیدگاه مثبت نشان داده و گفته است که تلاش خواهد کرد تا رابطه با این همسایه پاکستان را گسترش دهد.
 
همه اینها می تواند مایه امید کابل به تغییر در سیاست های دیرینه و پایدار سران اسلام آباد تلقی شود.
 
کابل می داند که بدون همراهی و حمایت اسلام آباد، هرگونه تلاشی برای استقرار صلح و پایان جنگ در افغانستان، شکست خواهد خورد.
 
اما فراموش نکنیم که امید به تغییر مسیر جنگ در افغانستان با پیروزی عمران خان در پاکستان، هنوز یک امید واهی و بی پشتوانه است. عمران خان به تازگی از یک کارزار سخت انتخاباتی رهایی یافته و هنوز به درستی مشخص نیست که آیا او به راستی همه آنچه در زمان کمپاین های انتخاباتی مطرح  کرده بود را عملیاتی خواهد کرد یانه.
 
نکته دوم این است که عمران خان و تحریک انصاف پاکستان، کرسی های لازم برای تشکیل یک دولت مستقل را به دست نیاورده است. او مجبور است برای تشکیل دولت، با یکی دیگر از احزاب، ائتلاف کند. بنابراین، او نخواهد توانست به تنهایی تصمیم بگیرد و عمل کند.
 
موضوع سوم هم این است که سایه ارتش و دستگاه جاسوسی پاکستان همچنان بر سیاست های امنیتی و مواضع پاکستان در قبال مسایل منطقه ای به ویژه جنگ و صلح افغانستان، مستولی است و از قضا، عمران خان نیز با حمایت ضمنی ارتش به قدرت رسیده است.
 
با توجه به این مسایل، به دشواری می توان تصور کرد که پیروزی او بتواند به سرعت مسیر جنگ افغانستان را تغییر دهد. حتی اگر تغییری نیز در راه باشد، بدون تردید، نیاز به زمان بیشتری خواهد داشت؛ چیزی که با توجه به شتابی که کابل برای صلح با طالبان در آستانه انتخابات پارلمانی و تنها چند ماه مانده به انتخابات مهم ریاست جمهوری دارد، مأیوس کننده به نظر می رسد.
 
با اینهمه، کابل از هم اکنون می تواند با دیگر شرکای خود در عرصه جنگ و صلح به ویژه امریکا که طرف اصلی جنگ با طالبان به حساب می آید و روابط پرتنشی با پاکستان دارد، در باره قواعد تازه بازی با پاکستان، فکر کند؛ پاکستانی که در رأس آن یک سیاستمدار عوامگرا و خارج از سیستم قرار خواهد داشت که بی محابا از امریکا انتقاد می کند، حضور نظامی آن کشور در افغانستان را برای پاکستان، مضر می داند، به استراتژي ضد پاکستانی ترامپ به شدت حمله کرده است؛ ولی در عین حال، می خواهد در افغانستان صلح برقرار شود.