در نشست چهارجانبه افغانستان، عربستان، امریکا و امارات، درباره چگونگی آغاز گفتگوهای مستقیم با طالبان در آینده نزدیک و به میان آمدن آتش بس گفتگو شد.
 
دفتر مشاور امنیت ملی رییس جمهور غنی می‌گوید که در این نشست برنامه عمل مشترکی نیز میان این چهار کشور نهایی شد و قرار است که این برنامه پس از تأیید رهبران این کشورها عملی شود.
 
قادرشاه؛ سخنگوی دفتر مشاور امنیت ملی رییس جمهور گفت: «در این نشست بر مبارزه با تروریزم، حمایت از گفتگوهای صلح و همکاری های منطقه ای تاکید شد و برنامه عمل مشترک پس از بحث‌های زیاد تایید شد که پس از تاییدی رهبران این کشورها عملی می شود.»
 
در این نشست درباره صلح افغانستان و آتش بس نیز بحث هایی شده است.
 
در این نشست توافق شده است که عربستان سعودی و امارات متحده عربی بر پاکستان به منظور کمک به روند صلح افغانستان فشارهای سیاسی، مذهبی و اقتصادی وارد کنند.
 
تمام جزئیاتی که از نشست های چهارجانبه امنیتی افغانستان و امریکا و عربستان سعودی و امارات متحده عربی می دانیم، تقریبا همین کلیاتی است که به آن در بالا اشاره شد. ضمن آنکه می دانیم یکی از پیامدهای این نشست، اعزام نظامیان امارات متحده عربی به افغانستان است؛ نظامیانی که پیش از این نیز مدتی در افغانستان حضور داشته اند.
 
با این حساب، به باور کارشناسان، در این میان، موارد و نکته هایی وجود دارد که آشکارا از رسانه ها و مردم افغانستان «پنهان» می شود.
 
موضوعی که این نشست را به مایه نگرانی ناظران، تبدیل می کند، نقش عمدتا منفی سه کشور دیگر شرکت کننده در این نشست ها، در گذشته و وضعیت کنونی افغانستان است.
 
امریکا از زمان حمله و اشغال شوروی، در افغانستان نقش آفرینی کرده و همواره سعی کرده است کشور ما را به عرصه جنگ نیابتی اش با قدرت های رقیب و متخاصم خود در عرصه منطقه ای و بین المللی، تبدیل کند.
 
واشنگتن حتی در زمان طالبان نیز برخلاف آنچه وانمود می شود، افغانستان را به حال خود رها نکرد؛ بلکه همواره روابط پنهانی گسترده و مستحکمی میان رژيم طالبان، پاکستان، اعراب و امریکا در آن زمان وجود داشت و همان روابط نیز زمینه ساز طراحی و اجرای سناریوی بعدی، یعنی حمله نظامی و حضور و استقرار نیروهای خارجی به رهبری امریکا در افغانستان شد.
 
عربستان سعودی و امارات متحده عربی هم در کنار پاکستان، تنها کشورهایی بودند که رسما رژيم طالبان را به رسمیت شناختند و به این ترتیب، از آن گروه در تمامی زمینه ها حمایت های وسیع مالی، تسلیحاتی و ایدئولوژيک به عمل آوردند. ضمن آنکه رابطه این رژيم ها با تروریزم و افراط گرایی در جهان اسلام و افغانستان، مسبوق به سابقه است و رد پای اعراب در ایجاد، حمایت و تأمین  و تجهیز بسیاری از گروه های تروریستی، تکفیری و ستیزه جو در منطقه، مشهود می باشد.
 
آنها در این راستا از هیچ تلاشی فروگذار نمی کنند و به همه ابزارهای موجود و ممکن، از جمله فرقه گرایی، تکفیری گری، تروریزم و ایجاد جنگ  های قومی و مذهبی، متوسل می شوند.
 
با این حساب، نشست های چهارجانبه جاری، پیش از آنکه به عنوان گامی در مسیر صلح و ثبات و آرامش در افغانستان، سازنده و امیدبخش باشد، نگران کننده و خطرناک است؛ زیرا این همان محوری است که پیش از این، در پیشبرد ماشین جنگی تروریست ها در افغانستان، نقش ایفا کرده است و اینک می خواهد ژست صلح جویی به خود بگیرد و سناریوی جدیدی را به اجرا بگذارد.
 
بنابراین، به باور تحلیلگران، جنگ و صلحی که آنها می خواهند، هرگز آن چیزی نیست که به نفع مردم و دولت افغانستان باشد. این تجربه ای است که در گذشته بارها به دست آمده است و همین اکنون نیز با توجه به شرایط جاری ناشی از اتحاد این محور در برابر کشورهایی مانند سوریه، یمن، بحرین، لیبی و... به خوبی مشهود است.