دونالد ترامپ؛ رئیس جمهوری امریکا، از رهبران کشورهای عضو ناتو خواسته که چهار درصد تولید ناخالص داخلی خود را صرف هزینه های نظامی کنند.
 
کاخ سفید می گوید آقای ترامپ درخواست تازه خود را روز چهارشنبه، ۲۰ سرطان در جریان نشست سران ناتو در بروکسل، مطرح کرد.
 
سارا سندرز؛ سخنگوی کاخ سفید گفت: "رئیس جمهور ترامپ می خواهد ببیند که متحدان ما در مسؤولیت بیشتری سهیم می شوند و حداقل به تعهدات رسمی گذشته خود عمل می کنند."
 
۲۹ کشور عضو ناتو پیشتر متعهد شده اند که تا سال ۲۰۲۴ میلادی بودجه نظامی خود را به دو درصد تولید ناخالص داخلی برسانند. فقط پنج کشور تا به حال موفق به این کار شده اند: امریکا، یونان، استونی، انگلیس و لتونی.
 
ینس استولتنبرگ؛ دبیرکل ناتو، گفت که تمرکز اصلی باید افزایش بودجه نظامی تا سقف دو درصد باشد.
 
رئیس جمهوری امریکا همچنین آلمان را متهم کرد که به طور کامل توسط روسیه "کنترل" می شود و "اسیر" آن کشور است.
 
کارشناسان می گویند که موضع گیری تازه رییس جمهوری امریکا می تواند به تمامی شایعات، گمانه زنی ها و امیدهای واهی رهبران اروپایی در مورد تجدید تعهد امریکا نسبت به ناتو، نقطه پایان بگذارد و این حقیقت تلخ را برای آنها ثابت کند که امریکای به رهبری ترامپ، متفاوت از امریکایی است که ناتو را به عنوان اصلی ترین پایگاه قدرت و سلطه نظامی خود در اروپا و سایر جهان به شمار می آورد و بر پایه همین دیدگاه، نسبت به حمایت همه جانبه و قوی از آن، همواره متعهد و ثابت قدم و یک گام پیشتر از دیگر اعضای این سازمان بود.
 
اکنون آینده ناتو با ابهام بیشتری رو به رو شده است؛ سازمانی که نماد قدرت نظامی غرب و پاسدار اصلی ارزش های غربی به حساب می آمد، اینک در آستانه تلاشی و فروپاشی قرار گرفته است.
 
ترامپ مدعی است که هزینه های گزافی را که امریکا به منظور حمایت از متحدان خود و تأمین امنیت آنها در برابر تهدیدهای خارجی بالقوه پرداخت می کند، می توان صرف ایجاد و توسعه زیرساخت ها در داخل امریکا کرد و به وضعیت فاجعه بار فقر، اختلاف طبقاتی، بیکاري، رکود، هزینه های بهداشت و درمان، آموزش و ارتقای توانمندی های داخلی ایالات متحده اختصاص داد؛ اموری که به باور ترامپ، در طول این سال ها به صورت سازمان یافته از جانب «سیستم» سیاسی مسلط بر مقدرات امریکا نادیده گرفته شده و به مدد تبلیغات رسانه ای و بازی های سیاسی، انکار شده اند.
 
با این حال، این تصمیم در ابعاد جهانی برای امریکا هم خالی از خطر نیست. امریکا با کاهش تعهد خود نسبت به ناتو و امنیت کشورهای متحدش در اروپا و سایر بخش های جهان، عملا اقدام به یک عقب نشینی استراتژيک می کند. این یعنی پایان عصر کوتاه سیطره جهانی ایالات متحده و فرجام نه چندان خوشایند جهان تک قطبی.
 
وقتی ابرقدرتی اینگونه از عرصه مسایل و مناسبات امنیت بین المللی دامن برمی چیند و عقب می نشیند و به جای آن، به مسایل و مشکلات و بحران های فراگیر داخلی خود می پردازد، نخستین پیامد این امر، سلب یا واگذاری امتیاز ابرقدرت بودن است.
 
برای امریکا به ویژه در شرایطی که اروپا و ناتو به صورت روزافزونی با چالش قدرت گیری هماوردطلبانه روسیه مواجه است، این فرایند سریع تر و ملموس تر اتفاق خواهد افتاد؛ زیرا روسیه از مدت ها پیش با مانورهای نظامی و نمایش قدرت های عمدی در حریم امنیتی اروپا، ناتو و اتحادیه را به چالش فراخوانده است و این رویکرد با پیروزی یک فرد به ظاهر همسو با مسکو در واشنگتن، نه تنها متوقف نشده؛ بلکه با شجاعت و جدیت بیشتری ادامه پیدا خواهد کرد.
 
بنابراین، در صورت عقب نشینی امریکا از ناتو و اروپا، روسیه آماده است تا به سرعت جای خالی ایالات متحده را پر کند و چتر امنیتی خود را بر فراز اتحادیه بگسترد. در این زمینه از هم اکنون تمایلات پیدا و پنهانی در میان کشورهای کوچک تر عضو ناتو و اتحادیه اروپا به سمت روسیه، در حال قوت گرفتن است و این امکان کاملا وجود دارد که به محض کمرنگ شدن سایه سلطه امریکا بر فراز اروپا، موجی از روسی گرایی، سراسر قاره سبز را فرابگیرد.