روز یکشنبه منابع محلی در شرق افغانستان از وقوع یک انفجار قدرتمند در ورودی ساختمان دفتر والی ننگرهار خبر دادند.
 
عطاءالله خوگیانی؛ سخنگوی والی ننگرهار می‌گوید که انفجار حمله انتحاری بود و به گفته او، در این حمله دست‌کم ۱۸ نفر کشته و ۴۹ نفر زخمی شده‌اند.
 
حدود ۳۰۰ عضو طالبان در دفتر والی ننگرهار حضور یافته بودند که در زمان ترک محل انفجار قدرتمندی رخ داد.
 
گروه طالبان و دولت افغانستان سه روز عید را آتش‌بس اعلام کردند؛ اما دولت گفته که حملات خود را علیه دیگر گروه‌های مسلح از جمله داعش ادامه می‌دهد.
 
در یک حمله انتحاری روز شنبه نیز به گردهمایی نیروهای امنیتی و گروه طالبان برای تجلیل از آتش بس در این ولایت دست کم ۲۵ نفر کشته و ۵۴ نفر زخمی شدند.
 
پس از آن طالبان به نیروهایش دستور داد که اجازه ندارند که از سنگرهای شان به مناطق تحت کنترل دشمن وارد شوند و یا به شهر‌ها رفت و آمد نمایند.
 
اگرچه اکنون آتش بس از سوی طالبان پایان یافته و آنها بار دیگر حملات خشونت بار خود علیه نیروهای امنیتی را از سر گرفته اند؛ اما همین فرصت کوتاه برای صلح نیز شادی و شعف شگفت انگیزی در میان مردم ایجاد کرد و سبب امیدواری و خوش بینی مفرط دولت شد.
 
تمدید ۱۰ روزه آتش بس از سوی دولت نیز نشانگر این امیدواری عمیق بود؛ چیزی که برخلاف انتظار اشرف غنی، از سوی طالبان، پاسخ مثبت دریافت نکرد.
 
با این وجود، حتی اگر طالبان نیز به امیدهای دولت برای صلح، پاسخ مثبت می دادند و حتی اگر در آینده، فرصت های مشابهی فراهم شود، به باور ناظران، این رویداد لزوما به تحقق صلح دایمی در افغانستان، منجر نخواهد شد و به بیان دقیق تر، صلح با طالبان، به پایان جنگ، منتهی نمی شود.
 
دلیل این برداشت نیز این است که به جز طالبان، عوامل دیگری هم هستند که مانع از تحقق کامل صلح و ثبات در افغانستان می شوند و در واقع آنها پیاده نظام قدرت های استعماری منطقه ای و فرامنطقه ای هستند که به منظور تحقق اهداف هژمونیک آنها در افغانستان و پیشبرد جنگ نیابتی علیه قدرت های متخاصم شان، در کشور ما حضور دارند.
 
به عنوان نمونه، گروه تکفیری داعش یکی از همان نیروهایی است که اجازه نمی دهد در افغانستان، صلحی برقرار شود.
 
دو حمله خونین در دو روز در ننگرهار که نزدیک به ۵۰ کشته و بیش از ۱۰۰ زخمی در پی داشت، نشان داد که امنیت و صلح، تنها منوط به مصالحه با طالبان نیست و طالبان تنها یکی از عوامل بی ثباتی و ناامنی در افغانستان محسوب می شوند.
 
داعش همان گونه که از ابتدا برای تحقق خواسته های هژمونیک محور غربی – عبری – عربی در سوریه و عراق ایجاد شد، در افغانستان نیز با همان هدف، حضور دارد و توسعه پرسش برانگیز دامنه قدرت و نفوذ آن، در شرایطی که سراسر خاک افغانستان، تحت سیطره بی قید و شرط امریکا و هم پیمانانش قرار دارد، خود نشانگر عمق خطری است که در پشت این پروژه توطئه آمیز نهفته است.
 
داعش عمدا به همایش های صلح آمیز طالبان و دولت، حمله کرد تا این پیام را به آنها منتقل کند که حتی اگر شما به صلح برسید، جنگ پایان نمی یابد.
 
این در شرایطی است که دولت هم به دلیل محدودیت هایی که در زمینه دسترسی و برخورداری از قدرت نظامی کوبنده و نابودگر دارد و هم به جهت ناتوانی از به چالش کشیدن برنامه های امنیتی و سلطه جویانه امریکا و هم پیمانانش در افغانستان، نمی تواند با داعش، به گونه ای مواجه شود که موجب نابودی کامل و سریع این گروه تروریستی شده و به این ترتیب، پس از صلح با طالبان، یکی دیگر از موانع قدرت صلح و ثبات در افغانستان را از سر راه بردارد.
 
مانع دیگر، حضور نیروهای خارجی و امریکایی در افغانستان است. برخلاف تصوری که در ذهن ها وجود دارد و علیرغم تعهداتی که روی کاغذ انجام شده، حضور نیروهای امریکایی و غربی در افغانستان، به منظور تأمین امنیت و استقرار ثبات و صلح در کشور ما نیست؛ چه اگر چنین بود، تاکنون هم طالبان و داعش و حزب اسلامی و سایر عوامل ناامنی و جنگ و وحشت و خشونت، نابود می شدند و هم پاکستان و سایر رژيم های تروریست پرور منطقه به سرعت مهار می گردیدند؛ اما این اتفاق نمی افتد؛ زیرا در آن صورت، دیگر توجیهی برای حضور نظامی امریکا و هم پیمانانش در افغانستان، وجود نخواهد داشت.