بهرام قاسمی؛ سخنگوی وزارت خارجه ایران با هشدار درباره مذاکرات پیش روی رهبران کوریای شمالی و امریکا، از پیونگ یانگ خواست در این باره 'هشیار' عمل کند.
 
دونالد ترامپ و کیم جونگ اون، فردا سه‌شنبه در سنگاپور دیدار می کنند.
 
سخنگوی وزارت خارجه ایران گفت که به این دیدار خوش‌بین نیست.
 
آقای قاسمی گفت: "با توجه به پیشینه و تاریخ رفتار و روابطی که از امریکا می‌شناسیم به ویژه از شخص آقای ترامپ که در مدت ریاست‌جمهوری‌اش اقداماتی مبتنی بر کارشکنی، خروج از توافق‌ها و قراردادها و تخطی از تعهدات انجام داده است به ویژه در رابطه با برجام، نگاه خوش‌بینانه‌ای به این مساله نداریم و معتقدیم دولت کوریا باید با هوشیاری کامل در این خصوص برخورد کند؛ چرا که ماهیت حاکمیت امریکا ماهیتی نیست که بتوان خوش‌بینانه درباره آن قضاوت کرد."
 
اظهارات هشدارآمیز سخنگوی وزارت خارجه ایران در حالی صورت گرفته که دونالد ترامپ؛ رئیس جمهور امریکا و کیم جونگ اون؛ رهبر کوریای شمالی برای دیداری تاریخی به سنگاپور سفر کرده‌اند.
 
کارشناسان می گویند که دیدار فردا برای دوطرف این معادله از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
 
شاید بسیاری تصور کنند که اهمیت این دیدار به دلیل بی سابقه بودن آن است؛ اینکه رهبران دو کشور متخاصم که تا آستانه یک درگیری دیوانه وار اتمی مهیب و مرگبار پیش رفته بودند، در نهایت می توانند روی میز گفتگو بنشینند تا یکی از بزرگ ترین خطرها برای امنیت بین المللی از طریق دیپلماسی، مدیریت و حل و فصل کنند.
 
اما این همه ماجرا نیست. دو طرف بی تردید نمی خواهند همه چیز را قربانی جو احساسی حاکم بر این دیدار کنند. آنها هرکدام، اهداف، منافع و گزینه هایی روی میز دارند که باید به آنها دست پیدا کنند.
 
مهم ترین هدف برای امریکا، خلع سلاح اتمی کوریای شمالی است؛ به گونه ای که هم قابل تأیید باشد و هم بازگشت ناپذیر!
 
این یعنی کوریای شمالی باید تنها عامل بازدارنده خود را در قمار با امریکا از دست بدهد تا به آنچه می خواهد دست پیدا کند.
 
کوریای شمالی چه می خواهد؟
 
یک کشور گرسنه، تحت محاصره، به شدت بسته و منزوی و تحت فشارهای شدید و فزاینده بین المللی که به سختی برای بقا و جلوگیری از فروپاشی اجتماعی و اقتصادی اش تقلا می کند، انتظار دارد این رویداد بتواند به این شرایط هول انگیز و زجرآور، پایان دهد.
 
این یعنی نخستین انتظار کوریایی ها برخلاف امریکایی ها، امنیتی نیست، معیشتی و اقتصادی است.
 
امریکا هم این را خوب می داند و به همین دلیل، احتمال فریب خوردن رهبران کوریایی در این تعامل نه چندان از موضع برابر و عادلانه، بسیار زیاد است.
 
امریکا پیش از این بارها نشان داده است که در مسایلی مانند این، هم پیمان صادق و راستکاری نیست.
برنامه اتمی لیبی به رهبری معمر قذافی، عراق به رهبری صدام و برنامه اتمی ایران، از نمونه های بارز آن است.
 
این سه تجربه نشان می دهند که آنچه برای امریکا اهمیت دارد، دست یافتن یکجانبه به اهداف خود است، بدون آنکه نسبت به تعهداتش به طرف دیگر معامله، کمترین پایبندی‌ای داشته باشد.
 
لیبی به رهبری معمر قذافی، همه برنامه های اتمی خود را برچید؛ اما در نهایت، به خواست امریکا و با هواپیماهای ناتو، سرنگون و به نحو فجیع و پرسش برانگیزی کشته شد.
 
در مورد عراق نیز تقریبا به همین شیوه عمل شد و در حالی که رژيم صدام با بازرسان سازمان ملل همکاری همه جانبه می کرد و این بازرسان به هیچ نشانه ای از وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق دست نیافتند، امریکا بدون کسب مجوز از شورای امنیت سازمان ملل، با یک دروغ پردازی زشت، به عراق حمله کرد.
 
در مورد ایران نیز این تجربه تکرار شد و امریکا حتی بی اعتنا به مصوبه شورای امنیت، به صورت یکجانبه از برجام خارج شد و اکنون این توافق، در آستانه فروپاشی قرار گرفته است.
 
بنابراین، هشدار ایران در باره عواقب تعامل بی محابا و عمیقا خوش بینانه و کمی تا قسمتی ساده لوحانه رهبر کوریای شمالی با ترامپ، هشداری از سر تجربه و حسن نیت به نظر می رسد.
 
اینکه رهبر کوریای شمالی تا چه میزان به این هشدار گوش خواهد داد، مشخص نیست؛ اما از اظهارات و موضع گیری های مقامات امریکایی، پیداست که این کشور به کمتر از خلع سلاح کامل و بازگشت ناپذیر کوریای شمالی، راضی نمی شود و بدتر از آن اینکه روشن نیست در قبال این دستاورد، چه چیزی به کوریایی ها خواهد داد. آیا دشمنی پایدار در شبه جزیره کوریا پایان خواهد یافت؟ آیا نظامیان و تسلیحات امریکایی از همسایه جنوبی کوریای شمالی، به طور کامل و برای همیشه، برچیده خواهند شد؟ آیا مسابقه تسلیحاتی جاری در منطقه که به منظور تحکیم و استمرار سیطره نظامی امریکا، تاراج منابع کشورهای تحت سلطه واشنگتن و فروش تسلیحات امریکایی، راه اندازی و مهندسی شده است، به پایان خواهد رسید؟ آیا واشنگتن و پیونگ یانگ واقعا دوست هم خواهند شد؟
 
هیچ تضمین مطمئنی در هیچیک از این زمینه ها وجود ندارد؛ اما عزم امریکا برای مهار و محو کامل قدرت اتمی کوریای شمالی، غیر قابل تردید است.