مقامات محلی غزنی از دفع موج دوم حملات تهاجمی طالبان بر دره قیاق ولسوالی جغتو و کشته و زخمی شدن شماری از نیروهای امنیتی و طالبان در این درگیری خبر می‌دهند.
 
عارف نوری؛ سخنگوی والی غزنی گفت: پسته های پولیس محلی در دره قیاق ولسوالی جغتو مورد حملات طالبان قرار گرفته بود که در نتیجه ۴ پولیس محلی کشته شده و ۳ نیروی دیگر زخم برداشته اند.
 
نوری افزود که در این درگیری ۶ طالب کشته و دو طالب دیگر زخمی شده اند.
 
 
او از سقوط پسته های امنیتی چیزی نگفت؛ اما منابع طالبان و مردمی از سقوط دو پسته نیز در این دره خبر می دهند.
 
پنج روز قبل نیز پسته های امنیتی در این دره مهم که چند ولسوالی غزنی را به مرکز وصل می کند، مورد حملات تهاجمی طالبان قرار گرفته بود که چند طالب و نیروی امنیتی کشته و زخمی شدند و دو پسته نیز به دست طالبان سقوط کرد.
 
این رویدادها در حالی رخ می دهد که غزنی از سال ها پیش به اینسو، مستعد وقوع این رویدادها بوده است.
 
اداره محلی مسلط بر غزنی به دلیل وابستگی های حزبی و قومی خاص، تقریبا هیچ کار بنیادی و سازنده ای برای سامان دادن به وضعیت شکننده امنیتی این ولایت انجام نداده است.
 
در طول سال های گذشته، همه والی هایی که از سوی اداره مرکزی پیشین و کنونی، برای غزنی منصوب شده اند به یک جریان تندرو جهادی و قومی تعلق داشته اند و این امر، بر مشکلات امنیتی غزنی و گسترش سلطه تروریست ها بر مناطق اطراف این ولایت افزوده است.
 
نمایندگان غزنی در پارلمان افغانستان نیز برخلاف دروغ هایی که مکررا در شبکه های اجتماعی و بنگاه های سخن پراکنی متعلق به خود، بازتاب می دهند، به هیچیک از مسؤولیت های خود در قبال امنیت و اوضاع سیاسی و اجتماعی این ولایت، عمل نکرده اند؛ این در حالی است که اوضاع در این ولایت به اندازه ای آشفته و شکننده بود و هست که حتی خود این نمایندگان نیز نمی توانند از مسیر زمینی و بدون هلیکوپترهای ناتو و وزارت دفاع به آن ولایت سفر کنند.
 
این نمایندگان، حتی ایام تعطیلات پارلمانی را که برای ارزیابی خواسته ها، مشکلات، ابتلائات و انتظارات موکلان از وکیلان، مقرر شده نیز یا در خارج از کشور به سر می برند و یا مشغول کار و تجارت و زندگی شخصی خود در مناطق امن پایتخت هستند.
 
نیروهای امنیتی مستقر در غزنی نیز به اندازه ای توانمند، مجهز و پرتعداد نیستند که در برابر تهدیدهای مرگبار تروریست های همیشه آماده و همواره در کمین، توان مقاومت داشته باشند.
 
همه این عوامل در طول این سال ها، غزنی را به یک انبار بزرگ باروت بدل کرده است. دولت کنترل اندک و شکننده ای بر ولسوالی ها و حتی مناطق اطراف شهر دارد.
 
شعاع استیلای امنیتی دولت محلی بر مرکز شهر غزنی، از چندده کیلومتر فراتر نمی رود.
 
تقریبا تمام مسیرهای منتهی به مرکز شهر، در نقاط مشخصی، دستخوش ناامنی هستند؛ اما دولت یا نمی خواهد و یا نمی تواند برای تامین امنیت آن، کاری انجام دهد.
 
غیر نظامیان برای رسیدن به مرکز شهر، از تله های مرگ طالبان و تروریست ها، عبور می کنند؛ موضوعی که همیشه بی درد سر صورت نمی گیرد و گاه خانواده هایی را به سوگ فرزندان جوان شان می نشاند.
 
نیروهای خارجی هم مانند سایر ولایت های ناامن، غزنی را به حال خود رها کرده اند و در صلحی اعلام نشده و پرسش برانگیز میان آنها و تروریست ها، به پایگاه های امن خود خزیده اند.
 
شاهراه کابل- قندهار که بخش های وسیعی از آن از غزنی می گذرد، همواره ناامن، خطرناک و مرگبار بوده است. در طول سال ها ناامنی، برای این نخستین افتخار سازندگی در دوره کرزی، تقریبا چیزی به نام جاده آسفالت شده باقی نمانده است. سراسر جاده، به وسیله بمب های کنار جاده ای، درگیری های مستمر نظامی، آتش زدن موترهای متعلق به کاروان های تدارکاتی ناتو، پر از چاله هایی است که در هرکدام از آنها شماری جان خود را از دست داده اند.
 
دو سوی جاده، انباشته از پیکرهای سوخته موترهای بزرگ و کوچک است که با بمب های پاکستانی طالبان، منهدم شده اند.
 
غیر نظامیان بی شماری هم به کام این جاده آدمخوار رفته و جان باخته اند.
 
عبور از این جاده به ویژه برای کارمندان دولتی و مؤسسات خارجی، دانشجویان، فعالان رسانه ای و... به دلیل حضور گاه به گاه برادران ناراضی کرزی و مخالفان سیاسی اشرف غنی بر سر راه آنها و در نتیجه، ربودن و سربریدن شان، همواره با هول و هراس همراه است.
 
این یعنی نتیجه سال ها بی مبالاتی، بی تفاوتی و سهل انگاری آگاهانه دولت های مرکزی و محلی به وضعیت امنیتی غزنی.
 
بارها اعلام شده است که موج های حملات براندازنده طالبان بر مرکز شهر غزنی، به یمن مقاومت پاسبانان امنیت میهن، درهم شکسته و پس زده شده است. این جای تقدیر و ستایش دارد؛ اما چیزی از مسؤولیت مقامات مرکزی و محلی کم نمی کند.
 
غزنی، در سکوت، سقوط می‌کند و این چیزی است که این روزها عملا در حال رخ دادن است.