مقام‌های امنیتی فاریاب می‌گویند به دنبال افزایش تهدیدات امنیتی، ده‌ها سرباز نیروهای ناتو در شهر میمنه؛ مرکز این ولایت مستقر خواهند شد.

دولت وزیری؛ سخنگوی وزارت دفاع، استقرار این نیروها را در ولایت فاریاب تایید می‌کند.

جنت گل کروخیل؛ از فرماندهان قول اردوی شاهین هم گفت که نخستین گروه از این سربازان به تاریخ هفتم مارچ
به این ولایت خواهند آمد.

به گفته وی، گروه اول نیروهای خارجی شامل ۶۰ نفر می‌باشند؛ اما در آینده شمار آنها به ۳۰۰ نفر افزایش خواهد یافت.

آقای کروخیل می‌گوید این نیروها هم در جنگ و هم در مشوره دهی به نیروهای امنیتی سهم خواهند گرفت. حمایت هوایی نیروهای امنیتی افغانستان از دیگر ماموریت‌های این نیروها خواهد بود.

او می‌گوید در این اواخر ناامنی‌ها در این ولایت به شدت افزایش یافته و اکنون در ده ولسوالی این ولایت تهدیدات امنیتی شدید وجود دارد.

زمینه سازی برای تطبیق پروژه‌های اقتصادی تامین برق، جاده حلقه‌ای، خط آهن و فایبر نوری از دیگر اهداف استقرار نیروهای خارجی در فاریاب خوانده شده است.

کارشناسان مسایل امنیتی اما می گویند که اتفاق به ظاهر سازمان یافته ای در جریان است تا بار دیگر ناتو به عرصه نقش آفرینی نظامی در افغانستان بازگردد.

به این ترتیب، انتقال مسؤولیت های امنیتی از نیروهای خارجی به نیروهای داخلی که در دوره کرزی به ریاست اشرف غنی؛ رییس جمهوری کنونی انجام شد، عملا بی اثر می شود و نیروهای خارجی بار دیگر جای نیروهای امنیتی داخلی و ملی را می گیرند.

دیروز شماری قابل توجه از نظامیان ایتالیایی به فراه رفتند، امروز قرار است نیروهای یک یا دو کشور دیگر عضو ناتو به فاریاب بروند و فردا احتمالا نوبت یکی دیگر از ولایت ها خواهد بود.

این نشان می دهد که استراتژی نظامی غرب در افغانستان، دستخوش یک تغییر جدی و بنیادی شده است؛ اما در این میان، این سؤال برای کارشناسان مطرح می شود که نقش افغانستان در این تغییر استراتژي چیست؟

آیا این همان چیزی است که افغانستان می خواهد یا نه همانند سایر موارد، قدرت های خارجی، خود رأسا تصمیم می گیرند که چه نقشی را چگونه و در کجا بازی کنند؟

پاسخ این سؤال را کسی جز دولت و نظامیان خارجی نمی داند؛ اما تجربه نشان داده است که اتکا به امنیت خارجی، راهکاری نیست که وضعیت امروز افغانستان را تغییر دهد.
 
تجربه سال های گذشته، شاهدی آشکار در این زمینه است؛ اینکه پشتیبانی هوایی، عملیات شبانه و بازرسی های خصوصی را به نیروهای خارجی واگذار کنیم، ضمن آنکه ارزش ها و سنت های اجتماعی، اعتقادی و ملی مان زیر پا می شوند، وقار و عزت و حیثیت و ناموس مان، زیر پای نظامیان بیگانه، برباد می روند، امنیت ما نیز تأمین نمی شود؛ زیرا در نتیجه این رفتارها توده بومی، بی تردید، نسبت به نیروهای خارجی، تروریست های محلی را ترجیح خواهند داد و از دولت فاصله خواهند گرفت.

از جانب دیگر، به عقیده منتقدان امنیتی، این رویداد همچنین با ایده اقتدار ملی، استقلال سیاسی و خودکفایی مستقلانه افغانستان در تمامی عرصه ها به ویژه عرصه امنیت، در تضاد و تقابل قرار دارد و مسیر ما برای رسیدن به این مأمول را برای ده ها سال دیگر، دورتر می کند.

اتکا به امنیت خارجی، مانع از شکوفایی ظرفیت های داخلی برای ملی سازی امنیت می شود و نخستین پیامد این رویداد، از دست رفتن استقلال سیاسی و حاکمیت ملی خواهد بود.

افزون بر این، تجربه ۱۴ سال اول حضور سنگین نظامی نیروهای خارجی نشان داد که در هر جایی که پای نیروهای خارجی، دخیل بوده، ناامنی و تروریزم و مواد مخدر هم وجود داشته اند.

بنابراین، چه تضمینی وجود دارد که با استقرار نیروهای ناتو در فاریاب، امنیت در این ولایت، بدتر نشود و تروریست ها قدرتمندتر نگردند؟ اتفاقی که به نوعی در فراه نیز در حال رخ دادن است.

اینها بخشی از آسیب های امنیت خارجی است؛ امنیتی که روشن نیست، نقش استراتژیست های امنیتی دولت افغانستان در آن چقدر است؛ اما در یک چرخش آشکار از سوی نیروهای ناتو و خارجی، به سرعت در حال عملیاتی شدن است.