وزارت داخله می‌گوید که حمله به هوتل اینترکانتیننتال کابل، با کشته شدن شش مهاجم پایان یافته است.

به گفته این وزارت، در این حمله دست‌کم ۵ غیر نظامی از جمله یک تبعه خارجی کشته شده و ۶ نفر هم مجروح شده‌اند؛ اما فقط شرکت هوایی کام‌ایر ادعا کرده که ۱۱ نفر از کارمندان آن در این حمله کشته شده اند.

مقام‌های افغانستان پیشتر گفته بودند که مهاجمان از طریق آشپزخانه وارد هوتل اینترکانتیننتال شدند.

گزارش شده که تامین امنیت این هوتل ۲۱ روز پیش به یک شرکت خصوصی محول شده بود.

این حمله تنها چند روز پس از آن روی داد که سفارت امریکا در کابل با صدور هشداری از ناامنی و احتمال حمله به هوتل‌های پایتخت خبر داده بود.

در اطلاعیه روز پنجشنبه سفارت امریکا آمده بود که نهادهای اطلاعاتی از احتمال حمله افراط گرایان به هوتل‌های کابل در چند روز آینده خبر داده‌اند. در آن گزارش یکی از هوتل‌های بین‌المللی نزدیک فرودگاه کابل به عنوان هدف اصلی این حملات پیش‌بینی شده بود.

کارشناسان مسایل امنیتی اما می گویند که این حمله مانند دیگر حمله های تروریستی نیست که با یک محکومیت ساده بتوان از آن چشمپوشی کرد و با نسبت دادن آن به عوامل خارجی تروریزم، از کنار آن گذشت.

این رویداد از دید آگاهان، پیش از هر چیز، یک شکست سنگین استخباراتی است. سؤال های زیادی در این باره وجود دارد که نهادهای امنیتی، دولت، سفارت امریکا و نیروهای نظامی خارجی باید به آنها پاسخ بدهند.

شش تروریست انتحاری در ساعات اولیه شب، خود را به یکی از مهم ترین هوتل های صاحب نام کابل می رسانند؛ هوتلی که تحت تدابیر شدید امنیتی قرار دارد.

تروریست ها همچنین به اندازه ای مهمات و سلاح به همراه داشته اند که توانسته اند ۱۳ ساعت با نیروهای ویژه امنیتی، درگیر شوند. این به سادگی امکان پذیر نیست.

یک منبع امنیتی گفته است که تروریست ها از راه آشپزخانه هوتل به داخل آن، نفوذ کرده اند؛ در حالی که تمهیدات امنیتی، عمدتا مسیرهای ورودی این هوتل را پوشش می دهند!

این توجیه هرگز، قانع کننده نیست. هوتلی که شش سال پیش نیز شاهد یک حمله خونین بوده و ۲۱ نفر در جریان آن، جان باخته است و از جانب دیگر، همواره محل اقامت و رفت و آمد دیپلمات های ارشد خارجی و داخلی و میزبان کنفرانس های مهم ملی و بین المللی است، چگونه می تواند تا این اندازه، در برابر نفوذ تروریست ها، رخنه پذیر باشد؟

آگاهی سفارت امریکا از وقوع حمله تروریستی بر یکی از هوتل های بین المللی کابل هم پرسش برانگیز است. به عقیده تحلیلگران، این ممکن است از هر مرجع دیگری قابل پذیرش باشد به جز سفارت کشوری که با افغانستان، عهدنامه امنیتی و استراتژيک امضا کرده و به همین بهانه، هزاران نیروی نظامی و غیر نظامی خود را فراتر از همه قوانین داخلی، در افغانستان، مستقر کرده است.

هشدار به شهروندان امریکا درباره حمله تروریستی و احتراز از عمل به تعهدات خود در زمینه امنیت افغانستان و مبارزه با تروریزم، قابل جمع نیست.

ضمن آنکه نفس آگاهی سفارت امریکا از وقوع حمله و منابع استخباراتی دقیق این خبر نیز سؤال برانگیز است و معمای ناامنی های پایتخت و نفوذ آسان تروریست ها به امن ترین نقاط کابل را پیچیده تر می سازد.

انتقال مسؤولیت امنیتی هوتل از نیروهای دولتی به یک شرکت به اصطلاح «خصوصی» آنهم حتی بدون اطلاع، هماهنگی و اجازه نهادهای امنیتی کابل، معمای بزرگ دیگری است که حمله اینترکانتیننتال را فراتر از یک واقعه تروریستی قرار می دهد.

طالبان، مسؤولیت این رویداد را بر عهده گرفته و وزارت داخله نیز شبکه حقانی را متهم به دست داشتن در این حمله کرده است.

رهبران سیاسی حکومت وحدت ملی هم ضمن تکرار ترجیع‌بند کلیشه‌ای محکومیت، از «شکست» تروریست ها در جبهه های نبرد و اجماع جهانی علیه حامیان تروریزم، سخن گفته و در عین حال، بر لزوم «تحقیق» در باره چگونگی وقوع این رخداد، تأکید کرده اند.

اما به عقیده تحلیلگران، با وجود آنکه نقش داشتن عوامل خارجی در این حمله، امری محرز و مسلم است؛ با این حال، این واقعه یک شکست شرم آور و خفت بار برای دولت و نهادهای امنیتی و همچنین سفارت امریکا و نیروهای نظامی به رهبری ناتو در افغانستان است.

اینجا دیگر یک مرکز فرهنگی یا نهاد رسانه ای نبود که دوستان و دشمنان، جانب قاتل را بگیرند و قربانیان رویداد را متهم به سهل انگاری و بی مبالاتی در عرصه تأمین امنیت کنند. شش تروریست با تجهیزات و مهمات سنگین، با عبوری سحرآمیز از موانع دشوار امنیتی، خود را به درون یکی از راهبردی ترین هوتل های بین المللی کابل رساندند و فاجعه آفریدند.

اینجا باید به علاوه طالبان و شبکه حقانی، عوامل دیگری را نیز بر این رویداد اضافه کرد!