وزارت دفاع امریکا می گوید که «تحقیقاتی» را درباره ویدیویی آغاز کرده است که در آن "سرباز امریکایی" به یک راننده غیر نظامی افغان شلیک می‌ کند. این ویدیوی سه ثانیه ‌ای که در یوتیوب منتشر شده، نشان می‌ دهد یک فرد نظامی که ممکن است امریکایی باشد، به یک کامیون بدون مارک که راننده آن ظاهرا غیر مسلح و افغان است، شلیک می‌ کند. در این ویدیو میزان آسیب راننده کامیون و همچنین زمان و مکان رویداد نیست. فرماندهی مرکزی امریکا در بیانیه ‌ای ضمن «ابراز نگرانی» گفته است که این ویدیو مغایر اصول و ارزش‌ های حرفه ‌ای نیروهای امریکاست. نکته جالب توجه این است که دولت افغانستان تاکنون درباره ویدئوی منتشرشده هیچ واکنشی نشان نداده است و این در حالی است که انتشار این ویدئو یکبار دیگر خشم و انزجار و نفرت عمیق و شدید مردم افغانستان و کاربران شبکه های اجتماعی را برانگیخته است. شلیک مستقیم یک نظامی مسلح امریکا به قصد کشتن یک راننده غیر نظامی و غیر مسلح افغانستانی، همان چیزی است که موجب برافروخته شدن آتش خشم و اعتراض مردم نسبت به این رویداد شده است؛ رویدادی که اگرچه تنها در ۳ ثانیه، نمایش داده می شود؛ اما از دید مردم افغانستان ۱۷ سال قیمومیت نامحدود و بی لگام امریکا بر هستی و حیات و سرنوشت مردم افغانستان را نشان می دهد. نیروهای امریکایی بر پایه پیمان هایی که میان امریکا و افغانستان امضا شده، حتی اگر مرتکب فجیع ترین جنایت ها نیز شوند، از هرگونه پیگرد قضایی عادلانه مبتنی بر قواعد صریح و روشن حقوق جزای بین المللی، مصون و در امان هستند. شاید دلیل سکوت متعمدانه دولت افغانستان در باره این رویداد نیز همین باشد؛ اما این چیزی نیست که برای شهروندان کشور، توجیه پذیر و قابل قبول باشد. آنها می پرسند چه دلیلی وجود دارد که نیروهای امریکایی، اینگونه وقیحانه و فاجعه بار و صریح، مرتکب جنایت می شوند؛ ولی دولت متبوع مردم افغانستان، حتی از ابراز یک واکنش ساده نیز آگاهانه احتراز می کند و روزه سکوت می گیرد؟ آیا خون یک شهروند بی گناه و غیر مسلح افغانستان که هیچ جرمی مرتکب نشده، در برابر گلوله های جنگی نظامیان امریکایی، به اندازه ای بی ارزش است که حتی به یک بیانیه تشریفاتی محکومیت یا احضار سفیر امریکا یا فرمانده نظامیان امریکایی به دستگاه های دولتی افغانستان هم نمی ارزد؟ اگر اینگونه باشد پس این نظامیان امریکایی هستند که مالکان واقعی این آب و خاک اند و شهروندان افغانستان، تنها اسباب تفریح و تفرج خونین و مرگبار این مهاجمان مسلح به حساب می آیند. حکومتی که از میانمار تا کوریای شمالی در باره رویدادهای خونین و اقدامات تهدیدآمیز و مرگبار بین المللی، واکنش های بعضا مضحک و بی ربط دیپلماتیک نشان می دهد، چرا در قبال خون و جان شهروندان سرزمین خودش، بی تفاوت است و حتی از بروز یک واکنش ساده هم ناتوان است؟ هیچ پاسخی جز زبونی و ذلت و حقارت برای این پرسش ها وجود ندارد و این تنها یکی از ابعاد منفی و ویرانگر ناشی از پیامدهای امضای پیمان های استراتژيک و امنیتی یکجانبه و ناعادلانه و ظالمانه با امریکاست. ایکاش دولت افغانستان دست کم به اندازه خود امریکا نسبت به این موضوع، حساسیت نشان می داد و احساس مسؤولیت می کرد و همانند صدها مورد مشابه، تنها با یک وعده دروغین تحقیق، منتقدان را راضی می نمود؛ اما حتی به همین اندازه نیز واکنشی نشان داده نشد تا جبن و ترس و ضعف و ذلت ما در برابر امریکا بی هیچ نیازی به توجیه و تحریف، مسجل شود. این رویکرد اما هرگز پایان خوشی ندارد. مردم شاید بتوانند از بازی خونین تروریزم و ضد تروریزم، علیرغم تحمل قربانی های سنگین و مرگ های فجیع و قتل های مهیب، به فراسوی تاریخ فردای این سرزمین، عبور کنند؛ اما هرگز از یاد نخواهند برد که چگونه نظامیان امریکایی، با نشانه رفتن گلوله های جنگی شان به سمت سر و سینه غیر نظامیان بی دفاع افغان، آنها را بی رحمانه از حق طبیعی و موهبت همگانی حیات، محروم کردند؛ اما دولت افغانستان حتی از ابراز محکومیت ساده هم آگاهانه پرهیز کرد و به این ترتیب، بر این زخم عمیق و درد عتیق، نمک پاشید تا هیچگاه بهبود نیابد و التیام نپذیرد.