مایک پومپئو؛ رییس سازمان جاسوسی امریکا (سیا) هشدار داده است که اگر پاکستان به پناه دادن به تروریست‌ها ادامه دهد، امریکا برای حفظ امنیت خود، اقدام خواهد کرد.
به گفته این مقام اطلاعاتی امریکا، این کشور تنها هنگامی روابطش را با پاکستان عادی خواهد ساخت که اسلام آباد در برابر شبکه حقانی و طالبان افغانستان اقدام کند.
او گفت:«ما می بینیم که پاکستان هنوز هم به تروریست‌هایی که ایالات متحده را تهدید می کنند، در داخل این کشور پناهگاه های امن می دهد. ما تمامی تلاش مان را به خرج می دهیم تا پاکستان را آگاه بسازیم که این کار دیگر پذیرفتنی نیست.»
هشدار رییس سیا در حالی مطرح می شود که پیش از این امریکا کمک نظامی نزدیک به دومیلیارد دالری واشنگتن به اسلام آباد را قطع کرد.
پومپئو گفت:«مشروط ساختن کمک ها یک فرصت است که به آنها داده ایم؛ اگر این مشکل را حل کنند، ما خوشحال خواهیم بود که به همکاری با آنان ادامه دهیم؛ اما اگر این کار را نکنند، ما از امریکا محافظت خواهیم کرد.»
اظهارات رییس سیا نیز در ادامه رجزخوانی های هشدارآمیز امریکا بر علیه پاکستان صورت می گیرد؛ رجزخوانی هایی که احتمالا هدف از آن، بیش از آنکه تنبیه و مجازات پاکستان به عنوان یک دولت حامی تروریزم باشد، وادار کردن سران اسلام آباد به گردن گذاردن به خواست های دولت ترامپ است.
امریکا می داند که از دست دادن پاکستان، خطرات و هزینه های سنگینی را متوجه مأموریت نظامی آن کشور در افغانستان خواهد کرد.
امریکا به ویژه در این زمینه، خود از نزدیک، شاهد تجربه ای بوده است که طی آن، امریکا به کمک پاکستان، توانست ابرقدرت شوروی را در افغانستان و به تبع آن در سراسر جهان، به زانو درآورد، انتقام شکست مفتضحانه امریکا در جنگ ویتنام را از شوروی پیشین بگیرد و در نتیجه، به ۷ دهه سلطه بلامنازع کمونیزم به عنوان یک ابرقدرت در بخش های وسیعی از جهان، پایان دهد.
بی تردید، امریکایی ها نمی خواهند این تجربه این بار، توسط روسیه امروز از طریق پاکستان، بر خود امریکا تکرار شود.
شاید ترامپ به عنوان یک رییس جمهوری تاجرمشرب و فاقد درک و شعور سیاسی، به خوبی از مخاطرات سهمگین تقابل کنونی اش با پاکستان آگاه نباشد؛ اما استراتژیست های کهنه کار و مجرب شورای رابط خارجی و دیگر اتاق های فکر سیاست بین المللی امریکا به خوبی از این مهم، آگاه اند.
آیا علیرغم این مسایل، دولت کنونی امریکا بر دوستی دیروزش با پاکستان، چشم می پوشد و به دشمنی با آن برخواهد خاست؟
با وجود قطع کمک های مالی واشنگتن به اسلام آباد که در ازای همکاری آن کشور در «مبارزه با تروریزم» با امریکا و هم پیمانانش در افغانستان، در اختیار پاکستان قرار می گرفت، هنوز پاسخ دقیق، قاطع و مطمئنی در این باره وجود ندارد.
پاکستانی ها هم ظاهرا می دانند که هشدارها و لفاظی های رسانه ای و تبلیغاتی امریکایی ها بر علیه آن کشور، چندان که در رسانه ها بازتاب می یابد، جدی نیست.
چند روز قبل، یک مقام پاکستانی در واکنش به اظهارات هشدارآمیز مایک پنس؛ معاون ترامپ که به افغانستان سفر کرده بود، آشکارا گفت که مقام های امریکایی در افغانستان، یک چیز می گویند؛ اما در پاکستان، چیزی دیگر.
معنای این سخن آن است که امریکا آنگونه که در رسانه ها و افکار عمومی، مواضع تند ضد پاکستانی، اتخاذ می کند، در مواجهه رو در رو با پاکستان، انعطاف پذیرتر و سازشکارتر ظاهر می شود.
دلیل آن هم شاید این است که امریکایی ها به قدرت واقعی پاکستان در تحمیل شکستی بازگشت ناپذیر بر نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان ـمانند آنچه در باره شوروی رخ داد- ایمان دارند.
هنوز که اتفاق خاص و بزرگی در روابط به ظاهر پرتنش امریکا و پاکستان نیز رخ نداده است، چین برای ایجاد یک پایگاه نظامی بزرگ در پاکستان، اعلام آمادگی کرده است، روسیه نیز پیش از این، تلاش های مشابهی را آغاز کرده بود، ایران هم بی تردید، مترصد اوضاع است تا بلوک ضد امریکایی در منطقه، قدرتمندتر و فراگیرتر شود.
منابع غیر رسمی پاکستانی همچنین اعلام کرده اند که دولت اسلام آباد، در حال بررسی گزینه هایی به منظور بستن راه انتقال تدارکات و اکمالات نیروهای امریکایی و ناتو از طریق خاک آن کشور به افغانستان است؛ ا اتفاقی که پیش از این نیز یکبار به دنبال اجرای سناریوی مرگ بن لادن به واسطه کماندوهای امریکایی در داخل خاک پاکستان رخ داده بود.
با این حساب، در تنش جاری میان امریکا و پاکستان، نباید صرفا به اقدامات یکجانبه امریکا اهمیت داد. دست پاکستان هم بسته نیست و این امر می تواند خطرات و تبعات سنگین و جدی این تنش را پیش از همه، متوجه اوضاع داخلی، امنیت شکننده و اقتصاد وابسته و وارداتی افغانستان به عنوان همسایه پاکستان و میزبان نیروهای امریکایی کند.
