جان نیکلسون، فرمانده کل ماموریت پشتیبانی قاطع در نشست خبری مشترک با لوی درستیز افغانستان، اظهار داشت: با نظامیان پاکستانی گفتگوها در سطح جنرالان یک ستاره، دو ستاره و سه ستاره صورت گرفته و از آنان خواسته شده تا به موشک پراکنی‌های شان پایان دهند.

وی خاطر نشان کرد: در صورتی پاکستان کدام نگرانی ‌در مورد فعالیت‌های تروریستی در خاک افغانستان دارد، باید این موضوع را با مقامات افغانستانی و خارجی درجریان بگذارند تا در برابر آن اقدامات لازم صورت گیرد، نه اینکه پاکستان از آنسوی دیورند به موشک پراکنی بپردازد.

این فرمانده نظامی همچنان گروه‌داعش را غیرافغان خواند و افزود که نابودی این گروه، هدف نخست نظامیان خارجی در افغانستان است. احتمال می‌رود جنرال دنفورد اوایل هفته آینده و جیمز متیس هفته نخست ماه دسامبر با مقام‌های اسلام آباد دیدار داشته باشند."

اظهارات تازه فرمانده کل ماموریت پشتیبانی قاطع، در ظاهر تازه و جدی معلوم می شود؛ چیزی که از دید کارشناسان، امریکایی ها تا کنون حتی در عرصه حرف و ادعا نیز از اظهار آنها طفره می رفتند، نظیر موضع گرفتن شان حتی در حیطه لفظ نسبت به راکت پراکنی های پاکستان علیه افغانستان.

آگاهان اما به این باوراند که موضع گیری این مقام امریکایی نسبت به راکت پراکنی های پاکستانی ها نمی تواند جدی و واقعی باشد و خود لحن کلام آقای جان نیکلسون این ادعا را تائید می کند؛ چرا با احتیاط و وسواس قابل فهمی در باره این موضوع صحبت می کند و اظهار نظر می نماید و در این جهت دقیقاً مانند اساتید اخلاق صحبت می کند که اگر این راکت پراکنی ها از جانب پاکستان قطع شود، بهتر است و اگر هم نشد، نشد، چرا که خیلی هم بجایی بر نمی خورد و نمی تواند بر روابط راهبردی و دوستانه امریکا و پاکستان تاثیر منفی بگذارد.

لذا از دید صاحب نظران نمی توان به این گونه اظهارات و موضع گیری های نمایشی و غیر واقعی مقامات امریکایی وقعی نهاد و ارزش و اعتباری قائل شد.

موضوع دیگری که این جنرال پیر به آن اشاره کرده است، موضوع مبارزه ناتو با داعش در افغانستان است و اینکه این مبارزه الویت نیروهای خارجی در این کشور است.

صرف نظر از هر گونه طنز و کنایه و شوخی، این ادعای فرمانده حمایت قاطع بیشتر به یک فکاهه شباهت دارد تا اظهار نظر سیاسی- نظامی یک عضو برجسته سازمان ناتو. امروزه در افغانستان همگان از خواص و عوام به روشنی می دانند که امریکا و متحدان اروپایی آن برای مبارزه با داعش و امثال آن نیست که در این کشور حضور پیدا کرده اند.
از دید آگاهان، امریکا و متحدان آن به دو دلیل برای مبارزه با داعش و امثال آن از گروه های دهشت افکن در افغانستان نیامده اند.

دلیل اول آن است که نیروهای داعش در حال حاضر در آن حد و حدودی نیست که ایجاب کند تا نیروهای خارجی بیشتر به افغانستان اعزام شوند و در یک نبرد بزرگ و عظیم، لشکر مثلاً چند هزار نفری داعش را نابود کنند. از دید کارشناسان اگر همه ی افراد داعش در افغانستان را روی هم بگذارید و بشمارید، به مشکل به ده هزار نفر هم نمی رسند و چه بسا به نصف این مقدار هم نرسند و این مقدار نیرور چیزی نیست که اردوی سه صد هزار نفری افغانستان نتواند از عهده مبارزه با آن بیرون بیاید؛ پس نیازی به مبارزه ناتو با داعش در افغانستان احساس نمی شود.

دلیل دوم که مهمتر از دلیل اول نیز می باشد، آن است که تا قبل از دو سه سال، داعشی در افغانستان وجود نداشت و این خود همین امریکایی ها و دوستان اروپایی شان بودند که با تبلیغات وسیع رسانه ای و نشر و پخش شایعاتی مبنی بر ظهور گروه داعش در افغانستان، به مردم ذهنیت بخشیدند و زمینه حضور این گروه تروریستی در این کشور جنگ زده را فراهم کردند و پس از آن نیز به ایجاد این گروه سفاک در افغانستان همت گماشتند و تعدادی را از بیرون از مرزها وارد افغانستان کردند و تعدادی را از بدنه طالبان جدا کردند و به هر کدام اجازه فعالیت دهشت افکنانه دادند؛ تا سرانجام موفق شدند گروهی را بنام داعش در این کشور علم و بر پا کنند.

حال اما که پس از یک حضور طولانی ۱۷ ساله، هیچ گونه دستآوردی در عرصه مبارزه شعاری و دروغین با تروریزم در افغانستان، دست امریکا و متحدانش نمی گیرد، آنان ناچارند تا در دفاع از ادعا و کارنامه نادرخشان و ناکام شان در عرصه مبارزه با تروریزم و تعقیب و سرکوب آنها در افغانستان و کشورهای منطقه، طرح دروغین و خود ساخته و خود پرداخته دیگری را بنام داعش روی دست گیرند و به نوعی خود را درگیر مبارزه جدی و نفس گیر با تروریزم داعش در افغانستان، وانمود کنند.

آگاهان اما بر این باوراند که این طرح امریکایی ها نیز بسان طرح اولیه شان در ۱۷ سال پیش، مبنی بر لشکر کشی به افغانستان به بهانه مبارزه با ریشه های تروریزم، محکوم به شکست است؛ چرا که دست امریکایی ها و شرکای اروپایی و منطقه ای آنان برای همگان رو شده و احدی به حرف و شعار و ادعاهای دروغین آنان وقعی نمی نهد و ارزشی قائل نمی شود.