وزیر خارجه عربستان سعودی گفته ریاض قصد دارد از هرگونه درگیری نظامی با ایران پرهیز کند؛ اما در عین حال تهران را تهدید کرده که "نمی‌تواند هر کاری خواست در منطقه انجام دهد."

عادل جبیر بار دیگر علاوه بر انصارالله یمن، ایران را به پشتیبانی از حزب‌الله و دخالت در سیاست داخلی لبنان و اقدام نظامی علیه عربستان سعودی متهم کرده است.

وزیر خارجه سعودی گفت:"این مناقشه را عربستان سعودی شروع نکرد. این مناقشه را ایران با انقلاب اسلامی به رهبری [امام] خمینی و تلاش برای صدور انقلاب شروع کرد؛ از همان زمان که حکومت عربستان سعودی را ساقط شدنی خواند و به سفارت ما و بیش از ۱۲ کشور دیگر حمله کرد، چندین بار سعی داشت دیپلمات‌های ما را ترور کند و در داخل عربستان فعالیت تروریستی کرد. ما از اسناد اسامه بن لادن می‌دانیم که ایران در ارتباط نزدیک با او بود."

او افزود:"به این نتیجه رسیده‌ایم که گفتگوی منطقی با ایران جواب نمی‌دهد. هر وقت دست دوستی به سوی ایران دراز کردیم، پاسخ ما خرابکاری و کشتار بود. حالا به این نتیجه رسیدیم که دیگر بس است..."

کارشناسان نیز می گویند که عربستان سعودی علیرغم ماجراجویی های جنون آمیز و بلندپروازانه شاهزاده جوان و تشنه قدرت و شهرت آن، هرگز توان مقابله نظامی با ایران را ندارد.

رژيم ریاض می داند که هزینه های ورود به چنین باتلاق هولناکی چیست. این درسی است که این رژیم در حال حاضر، در جنگ یمن، عملا آن را تجربه می کند؛ وقتی از عهده مهار یک جنبش انقلابی مردمی که از زمین و هوا و دریا تحت شدیدترین حمله ها با پیشرفته ترین تجهیزات از سوی ثروتمندترین رژيم های چند کشور عربی برخوردار از حمایت های بی دریغ و سخاوتمندانه امریکا و انگلیس و فرانسته و اسراییل است، برنمی آید و با گذشت بیش از دو سال از آغاز تجاوز نظامی به یمن، هنوز حتی در پایتخت خود ریاض در پناه انبارهای تسلیحات امریکایی و فرانسوی و انگلیسی نیز احساس آرامش و امنیت نمی کند.

این درس را پیشتر از این، حزب الله لبنان در جنگ ۳۳ روزه سال ۲۰۰۶ به ارباب و سرور سعودی ها یعنی رژيم بدنام و کودک کش صهیونیستی دادند. حزب الله با تحمیل شکستی مرگبار و مفتضحانه بر رژیم تل آویو، برای همیشه به همه کسانی که هوای تقابل نظامی با ایران را در خاور میانه، در سر می پروراندند، آموخت که این آرمان، خیال است و محال است و جنون.

این در حالی است که درگیری نظامی با ایران و تغییر نظام آن کشور از مسیر حمله مستقیم نظامی، آرمان دیرینه همه ابرقدرت های جهانخواری است که بر رژيم هایی مانند عربستان سعودی، سروری می کنند.

آنها اگر توان جنگ با ایران را داشتند، هرگز حتی یک لحظه نیز در اقدام به این امر، تردید نمی کردند؛ اما آنان از جریان جنگ ۸ ساله ایرانی ها با عراق و پس از آن، در چندین جبهه منطقه ای دیگر در خاور میانه، به خوبی آموختند که نمی توان سلطه و استیلای خود را از راه نظامی بر ایران، تحمیل کرد و عربستان سعودی نیز این مهم را خوب می داند.

دقیقا به همین دلیل است که این رژيم، چون نه می تواند یک ایران مقتدر، مستقل، مترقی، امن و باثبات را تحمل کند و نه توان براندازی و حذف آن از طریق مقابله نظامی را دارد، اقدام به ماجراجویی های شرارت آمیزی می کند که حاصل آن، چیزی جز دامن زدن به تنش و تفرقه و بی ثباتی و بحران برای ملت های منطقه نیست.

در این میان، تغییر معادلات سیاسی و میدانی جنگ سوریه به نفع ایران و متحدانش، شکست سنگین پروژه داعش در عراق که آشکارا به کمک ایران، به دست آمد، شکست قطعی و غیر قابل پیش بینی عربستان سعودی در تجاوز پرهزینه رژيم ریاض به یمن، بدنامی و رسوایی اخیر در ماجرای بازداشت نخست وزیر لبنان از سوی سران ریاض و پیشتر از آن، بی نتیجه ماندن تنبیه قطر به دلیل نزدیکی به ایران، بر اتخاذ رویکردهای رادیکال و تنش آفرین از سوی سران عربستان نسبت به ایران، نقش مؤثر و ملموسی داشته است؛ به گونه ای که به نظر می رسد سریال ناکامی های سنگین عربستان سعودی در جنگ های نیابتی در خاور میانه، در نهایت کارگزاران رژیم آل سعود را بر آن داشت تا در بیانات و موضع گیری های خود، مستقیما به تهران حمله کنند؛ اما این اظهارات مسموم و فتنه انگیزانه و فرقه گرایانه، لزوما به معنای آن نیست که دو طرف به سمت درگیری مستقیم نظامی حرکت می کنند؛ زیرا حتی اگر ریاض در این زمینه دست به دامن تل آویو نیز شود صهیونیست ها و غربی ها، با درک قدرت واقعی ایران، هزینه سنگین چنین ریسک بزرگی را متقبل نخواهند شد؛ چنانچه صهیونیست ها با سناریوی اخیر سعودی ها در لبنان همراهی نکردند و از پذیرش درخواست ریاض برای حمله به حزب الله علیرغم تقبل هزینه های میلیاردی آن توسط عربستان، اجتناب کردند.