در یکی دو روز اخیر دو خبر بیشتر از اخبار دیگر در قضیه افغانستان جلب توجه می کند. خبر نخست در ربطِ به اظهارات فرمانده پولیس قندهار؛ جنرال عبدالرازق در باره استراتژی خصمانه و خطرناک دولت پاکستان در قبال افغانستان و مردم آن است.

جنرال عبدالرازق، فرمانده پولیس قندهار از طرح و پلان پاکستان برای اتحاد افراد گروه طالبان و گروه تروریستی داعش سخن می گوید.

آقای رازق گفت که چند روز پیش ملاهبت الله، رهبرگروه طالبان به ولسوالی موسی قلعه ولایت هلمند آمده بود و به افراد گروه طالبان گفته که با افراد گروه داعش هماهنگ علیه دولت افغانستان بجنگند.

جنرال عبدالرازق در گفتگو با رسانه ها اظهار داشت: تمام گروه‌های شورشی همانند طالبان و القاعده ساخته پاکستان است و به گفته او این کشور حالا می‌خواهد همه این گروه‌ها را یکجا کرده و فعالیت آنها را بر ضد دولت افغانستان هماهنگ کند.

او گفت که اکنون رهبری "القاعده آسیا" را کسی به نام عاصم عمر پنجابی به عهده دارد که در زمان حاکمیت طالبان دوشا دوش این گروه در افغانستان می‌جنگید. "

اما خبر دوم خبر نشست چند جانبه در باره حل بحران افغانستان به رهبری امریکا و چین است.

بر اساس برخی گزارش ها قرار است در روزهای نزدیک نشست‌ چهارجانبه میان افغانستان، پاکستان، چین و ایالات متحده امریکا به ادامه نشست‌های چهارجانبۀ قبلی، برگزار ‌شود. قادرشاه؛ سخنگوی شورای امنیت ملی در صحبت با رادیو آشنا گفته است: نشست چهارجانبۀ صلح به ادامه نشست‌های قبلی در نیمۀ ماه جاری میلادی، در مسقط پایتخت عمان برگزار خواهد شد.

به گفتۀ وی، در این دور نشست چهارجانبه، مقامات افغان و پاکستانی گفتگو می‌کنند و مقامات چینایی و امریکایی نقش نظارتی دارند.
سخنگوی شورای امنیت ملی می گوید: از جانب افغانستان هیأتی بلندرتبه با حضور مقام‌های شورای عالی صلح، اشتراک خواهند داشت.

او افزود: "اهداف مشخص تعقیب می‌گردد، بالای راهکارها برای رسیدن به اهداف بحث می‌شود و همین گونه در رابطه به ایجاد میکانیزم گفتگوهای صلح بحث می‌شود و توقع ما این است که این گونه گفتگوها یا مذاکرات نتیجۀ مثبت داشته باشد".

از نظر آگاهان، این دو خبر بدون ارتباط به یکدیگر نیست. آگاهان معتقدند که سران اسلام آباد سعی می کنند تا اقدامات شان را در دو میدان جنگ و دیپلماسی به گونه هماهنگ پیش ببرند؛ لذا از یک سو و با اقدامات عملی و فیزیکی و نیز فکری، در نظر دارند تا پلان جدیدی را علیه دولت و مردم افغانستان بکار ببندند و در این جهت تلاش گسترده ای را آغاز کرده اند تا داعش و طالبان را قانع سازند تا به گونه هماهنگ علیه دولت و ملت افغانستان، وارد جنگ شوند.

اما از طرف دیگر جبهه و میدان دیپلماسی را نیز فراموش نکرده اند و سعی دارند تا با شرکت در نشست های چند جانبه با هدف به اصطلاح برقراری صلح در افغانستان، شرکت فعال داشته باشند؛ چنانکه در چندین نشستی که با هدف مذکور برای افغانستان برگزار شده است، پاکستانی ها همواره حضور فعال و چشمگیری داشته اند.

از سوی دیگر و بر اساس دیدگاه بسیاری از آگاهان، سران پاکستانی به خوبی از اهداف سیاسی راه اندازی نشست های مذکور آگاهند و می دانند که به جز نمایندگان دولت افغانستان، سایر اطراف شرکت کننده در این نشست ها، هر کدام با اهداف خاص و بر اساس منافع دولتهای خویش در آنجا حضور پیدا کرده اند و برای هیچ کدام از آنها افغانستان و اوضاع و دولت و ملت آن، اهمیت چندانی ندارند.

لذا برای سران پاکستانی خیلی اهمیت ندارد که سایر شرکت کنندگان در باره آنها چگونه فکر می کنند و یا چه نسبت هایی را به دولت آنها می دهند و برای همین هم است که پاکستانی ها هیچ گاهی خود را ملزم به تعهدات اخلاقی در قبال قولی که به دیگران از جمله دولتمردان افغان می دهند، نمی دانند؛ چرا که می دانند دیگران نیز از جمله رهبر و رئیس این نشست ها که عنوان نظارت گر را بر خود نهاده اند هم به هیچ کدام از تعهدات انسانی- اخلاقی پایبندی ندارند و به تنها چیزی که البته اعتنا می کنند، منافع تعریف شده ی آنها در قبال کشورها و دولتها است.

آگاهان بر این باوراند که این تنها پاکستان نیست که طرفدار راهبرد طولانی شدن جنگ در افغانستان است؛ بلکه دولتهای درگیر دیگر در قضیه این کشور نیز چندان به برقراری ثبات و امنیت در افغانستان راضی و قانع نیستند و در اساس یک چنین برایندی را به سود منافع استعماری خویش نمی دانند و برای همین هم است که در استراتژی جدید دولت امریکا نیز ادامه جنگ در افغانستان، حرف اول و آخر را می زند؛ بدون آنکه به منافع این کشور و دغدغه های حتی رئیس جمهور افغانستان هم توجهی شده باشد؛ چرا که بر اساس شواهدی، رئیس جمهور؛ اشرف غنی خیلی طرفدار جنگ با طالبان نیست.

بنا بر آنچه گفته شد، به نظر می رسد و شواهد بسیاری نیز تائید می کند که امریکایی ها نیز بسان پاکستانی ها توجه خاصی به حمایت از داعش در افغانستان دارند و در این زمینه رقابت شدیدی میان اسلام آباد با واشنگتن وجود دارد؛ تا هر کدام که بتوانند زودتر از دیگری، این نیروی تروریستی را در خدمت اهداف خود در آورند و به وسیله آنها جنگ را در افغانستان و کل منطقه، ماندگار و نهادینه کنند.