یانگی لی؛ گزارشگر سازمان ملل در امور حقوق بشر در میانمار (برمه)، از آنگ سانگ سوچی که در عمل رهبری این کشور را بر عهده دارد، انتقاد کرده و گفته است که او باید از اقلیت مسلمانان روهینگیا حمایت کند.

به گزارش مانیتورینگ خبرگزاری آوا، سازمان ملل می گوید که در طول ۱۰ روز گذشته ۸۷ هزار نفر از مسلمانان روهینگیا که خانه‌های شان به آتش کشیده شده، از کشور گریخته و به بنگلادش فرار کرده‌اند.

خانم لی گفته که موقعیت دشوار خانم سوچی را درک می‌کند؛ اما در عین حال تاکید کرده که او خشونت‌ها علیه اقلیت روهینگیا را «محکوم» نکرده است.

خانم لی گفته سخت است که بتوان ادعای نظامیان میانمار را مبنی بر اینکه مسلمانان روهینگیا خود خانه‌های خود را آتش زده‌اند، باور کرد.

پیشتر یک هیأت تحقیق بین‌المللی از دولت میانمار خواست محدودیت‌‌هایی را که علیه اقلیت مسلمان راخین در آن کشور وضع کرده است، لغو کند.

زخم میانمار اما عمیق تر از آن است که با موضع گیری های خنثی و بی اثر سازمان بی مصرفی به نام ملل متحد زیر نام دروغ بزرگی به نام حقوق بشر، التیام یابد.

آنگ سانگ سوچی و دالایی لاما هم عروسک های خیمه شب بازی غرب به رهبری امریکا برای کاهش سلطه و نفوذ چین در میانمار هستند. آنها مأمور نیستند که از حقوق انسانی مسلمانان مظلوم میانمار حمایت کنند؛ اقلیتی بزرگ که هنوز حتی به عنوان یک شهروند عادی هم در دموکراسی امریکایی به رهبری آنگ سانگ سوچی و مذهب مدارای دالایی لاما پذیرفته نشده اند.

ارتش جنایتکار میانمار که نفوذ گسترده ای بر حکومت آن کشور دارد و از حمایت همه جانبه چین برخوردار است، عامل اصلی فاجعه های ضد انسانی تکان دهنده ای است که در سایه سکوت مهره های بی مصرفی چون سوچی و دالایی لاما علیه مسلمانان آن کشور مرتکب می شوند.

در میانمار چه می گذرد؟ این سؤال بارها تکرار شده و بارها نیز بودایی های تندرو با انواع سلاح های دست ساز، سرد و گرم به کمک ارتش میانمار و در میان چشمان نظاره گر و بی تفاوت جامعه به اصطلاح حقوق بشری غربی، با خون و خشونت و خشم به آن پاسخ داده اند.

آنچه در میانمار جریان دارد با وجود آنکه یکی از بی بدیل ترین فجایع تاریخ بشری و یک نسل کشی سازمان یافته و تصفیه نژادی با پشتوانه قدرت دولتی دخالت قدرت های خارجی مانند چین و امریکا علیه مسلمانان مظلوم بومی میانمار است؛ اما همچنان از سوی دنیای متمدن، جامعه حقوق بشری و سازمان های به اصطلاح مدافع ارزش های دموکراتیک و مدنی نادیده گرفته شده و با سکوت مبهم و معناداری دنبال می شود.

آنچه در میانمار رخ می دهد در حال حاضر در هیچیک از سرزمین های اسلامی و غیراسلامی روی نمی دهد؛ اما سؤال این است که سازمان های حقوق بشری و طرفدار حقوق انسان ها، تمام توان و توجه خود را معطوف به کدام سو کرده اند که از درد و رنج فجایع جاری در میانمار بی خبر هستند؟!

فاجعه میانمار، آنگونه که امروزه از سوی برخی دستگاه های شایعه ساز وابسته به سازمان های خاص عنوان می شود یک فاجعه برساخته به هدف انحراف افکار عمومی از آنچه در سوریه و جاهای دیگر می گذرد نیست.

اساسا مگر می شود در دنیایی که امروزه در آن هیچ چیز از چشم تکنولوژی های فوق پیشرفته صوتی و تصویری به کمک غول های بزرگ رسانه ای، پنهان نمی ماند سناریویی به بزرگی میانمار ساخت و شماری از همه جا بی خبر را نیز به دنبال خویش کشاند؟!

میانمار، تلخ ترین و تکان دهنده ترین واقعیت و لکه ننگی بر دامان حقوق بشر کذایی غربی و مذهب متظاهر به مدارا و مسامحه بودیسم است. عکس ها و فلم های منتشر شده از آنچه این روزها در میانمار بر سر مردان و زنان و کودکان بی دفاع و بی گناه مسلمان می آید نشان می دهد که عمق فاجعه تا کجاست و سکوت جامعه حقوق بشری تا چه حد تلخ و گزنده و ننگین و خفت بار است.

جامعه بشری درباره آنچه این روزها در میانمار می گذرد شاهد سوزانده شدن کودکان بی گناه مسلمان، تجاوزهای دسته جمعی به زنان مؤمنه و پاکدامن و توسل به شیوه های ابتکاری شکنجه و کشتار مسلمانان است؛ اما شگفتا که هیچیک از این فجایع، حتا هیچ تکان کوچکی هم به وجدان های خوابیده انسان های به اصطلاح متمدن نمی دهد.

جامعه متمدن در حالی در برابر جنایت های جاری در میانمار سکوت پیشه کرده، که در آن سوی دیگر، با تزریق مقادیر سرسام آوری پول و امکانات و اسلحه عامل اساسی کشتار و بی خانمانی و تشدید جنگ و تعمیق و گسترش دامنه های بحران در خاورمیانه شده اند.

جامعه متمدن،‌ در حالی در برابر جنایت های جاری در میانمار با نگاه‌های بی تفاوت نظاره گر اوضاع است که امروز برای براندازی دولت های ملی و مشروع و باثبات و ریشه دار در کشورهای اسلامی، حاضر است به گروه های تروریستی وهابی و سلفی وابسته به القاعده و داعش و... نیز پول و اسلحه بدهد و آنها را مشروعیت ببخشد تا به کشتار و ترور و آدم کشی و بمب گذاری و جنایت در برابر مردم اقدام کنند؛ همان تروریست‌هایی که تا دیروز در عراق و افغانستان، دشمن درجه یک جهان متمدن محسوب می شدند و مباح الدم بودند.

توجیه فجایع ضد انسانی جاری در میانمار امروزه از عهده دو گروه در دنیای ما برمی‌آید: یکی دموکراسی امریکایی آنگ سانگ سوچی و دالایی لاما و رویکرد مبارزه خشونت‌پرهیزانه اش در تبت و آیین رؤوف و خشونت ستیز بودایی و آموزه های مدارامشربانه گاندی بزرگ و دیگری دنیای متمدن غربی و جامعه حقوق بشری امریکا! دردا و دریغا که دروغ های انسان جدید، به اندازه ای نخ نما و آشکار گردیده که حتی خود نیز قادر به پنهان کردن آن نیست.