در سال ۱۹۱۹ میلادی، یعنی درست ۹۸ سال قبل، افغانستان هم زمان با کشور جاپان و در یک تفاوت قبل و بعد از ظهر، استقلال اش را از استعمارگر پیر، بریتانیا(انگلستان) گرفت؛ استقلالی که با بهای خون هزاران فرزند رشید و سلحشور این مرز و بوم به دست آمده بود. این مبارزه آزادی‌خواهانه تعهد، ایثار و پایداری می خواست؛ هرچند که امان الله خان به خاطر آرمان های ترقی خواهانه، به کمک یاران مشروطه خواهش در مقابل استعمارگران قرار گرفت و گفت "تا استقلال وطن را از استعمارگران نگیرم، آرام نخواهم گرفت"، اما این حرکت او با حمایت و استقبال گسترده مردمی همراه شد. نتیجه این همراهی مردم، شکست انگلیس و به دست آوردن استتقلال شد. استقلال در واقع، تکامل شکوفایی و اراده حکومت و مردم یک سرزمین در عرصه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و نظامی می باشد تا هیچ اراده بیرونی بر اراده ملت و دولت تأثیرگذار نباشد و استقلال با این مؤلفه ها مفهوم و مصداق پیدا می کند.
این که استقلال افغانستان با وضع کنونی چقدر معنی پیدا می کند و آیا امروزه واقعا استقلال داریم یا خیر؟ بحث دیگری است که باید به صورت جداگانه به بررسی آن پرداخت، اما این که چرا از سالروز استرداد استقلال به صورت گسترده و باشکوه تجلیل کنیم و چه ضرورتی ایجاب می کند؟ به نکاتی اشاره خواهم کرد :
۱ـ مردم افغانستان در روزهای اخیر شاهد حملات هدفمند تروریستی جهت ایجاد نفاق و شکاف مذهبی ـ قومی بودند که اگر این مسئله جدی گرفته نشود، تروریستان و حامیان آن ها به راحتی به اهداف پلیدشان خواهند رسید و این روند ناقص دولت ـ ملت شدن را با چالش جدی مواجه خواهند؛ لذا بر دولت لازم است که این مهم را جدی گرفته و حداقل به بهانه تجلیل از سالروز استقلال افغانستان، تلاش کند فاصله به میان آمده میان حکومت و مردم را کم کرده و دوباره در کنار مردم از آرمان های بلند یک افغانستان واحد پاسداری نماید تا نقشه تروریستان و حامیان شان نقش بر آب شود.
۲ـ مدتی است روحیه استقلال طلبی و آزادی خواهی سرزمینی که مهمترین و بارزترین مشخصه مردم ماست، در افکار جوانان افغانستان رو به کاهش و کمرنگی گرویده، ایجاب می کند که با گرامی داشت از چنین روزهای پر افتخار ملی، این روحیه تقویت شده و همچنان برای سرنوشت و آینده افغانستان آزاد و مستقل حساس بود و تلاش کرد.
۳ـ امضای پیمان بی ثمر و ننگین نظامی ـ امنیتی با آمریکا که برای برخی افراد و جریان ها به عنوان دست آورد پر ارزش و مهم تلقی می شد، با گسترش ناامنی ها، سقوط برخی از ولایات و بسیاری از ولسوالی ها به دست دشمن، نشان داد که این پیمان و مفاد آن وعده های پوچ و میان تهی بیش نیست و حقیقتا به آمریکا به عنوان شریک مناسب و قابل اعتماد نمی توان دل بست؛ پس تنها چیزی که آینده افغانستان را در افق روشن تر نشان خواهد داد، تکیه بر توان داخلی و استحکام پایه های وحدت همگانی در کشور است.
۴ـ مردم افغانستان در جهت حفظ آب و خاک این سرزمین، رشادت های فراوانی را از خود نشان داده اند؛ از جمله مبارزه با انگلیس، شوروی سابق و گروه طالبان. تقویت علاقه به سرزمین و استقلال خواهی، منجر به حمایت مردمی از نیروهای امنیتی افغانستان خواهد شد تا آن ها با پشتوانه ملت بتوانند با اراده قاطع تر در مقابل تروریستان تکفیری و حامیان شان ایستادگی کنند.
۵ـ تجلیل از استقلال درعین این که همبستگی و هم پذیری را گسترش خواهد داد، سبب می شود تا مردم با بصیرت و هوشیاری از اهداف پیدا و پنهای استعمار مدرن نیز آگاهی یافته و نگذارند استعمارگران مدرن به بهانه های واهی در سرنوشت ملت و امور داخلی کشور دست درازی کرده و به مرور زمان، دست های این مداخله گران را کوتاه کنند.
با توجه به اهمیت این روز تاریخی و ملی، ایجاب می کند تا هر هم وطن در حد توانش چه در فضای مجازی و چه در فضای حقیقی، این روز را ارج گذاشته و تجلیل نماید و بر دولت مردان افغانستان است تا دوباره به مردم برگردند و تمام توانشان را در حمایت از حرکت های هم دلانه مردمی به کار گیرند.
نویسنده: سید عبدالله نایاب