گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی در سخنرانی روز پنجشنبه اش در کاخ ریاست جمهوری از طالبان خواست که به روند صلح بپیوندند و اعضای این گروه را «برادر» خطاب کرد.
او اظهار داشت:«آمده ایم که بدون قید و شرط با کسانی که در کشور صلح می خواهند همراهی کنیم. می خواهیم که این جنگ بدبخت که قربانی آن تنها افغان ها هستند و تنها در آن خانۀ افغان ویران می شود به پایان برسد.»
آقای حکمتیار گفت:«طالبان برادران هستند. در میان طالبان هم خوب و هم بد وجود دارد. اگر کسی از این انکار می کند، جفای بزرگ خواهد بود.»
حامد کرزی؛ رییس جمهور پیشین نیز گفت:«من آنها (طالبان) را سر از امروز وطندار یا هموطن برادر خطاب می کنم.»
عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی اما گفت:«برای اینکه هم توصیۀ شما به جا شده باشد و هم ما موقع برای قانع شدن کامل در این زمینه داشته باشیم، به اجازۀ تان آنان (طالبان) را برادران حکمتیار صاحب می گوییم.»
کارشناسان می گویند که اظهارات رهبر حزب اسلامی مبنی بر «برادر» خطاب کردن طالبان با وجود جنایت های آشکار و غیر قابل انکاری که این گروه هم در گذشته، مرتکب شده و هم در حال حاضر، سرگرم تکرار و استمرار آن است، به نگرانی های گسترده ناشی از حضور آقای حکمتیار در عرصه قدرت، بیشتر از پیش دامن زده و آینده ای مبهم و غیر قابل پیش بینی را در برابر افغانستان قرار داده است.
کرزی نیز که پیشتر با وقوع جنایت فاجعه بار تروریست های طالبان در حمله به قول اردوی شاهین در بلخ که به شهادت نزدیک به ۱۵۰ نیروی ارتش افغانستان و زخمی شدن شمار انبوهی دیگر از این نیروها منجر شد، از «برادر» خواندن طالبان، اعلام برائت و بیزاری کرده بود، دیروز در آیین استقبال از گلبدین حکمتیار یکبار دیگر، اعضای آن گروه را «برادر» خطاب کرد و به این ترتیب، به عقیده منتقدان، جبهه برادران طالبان در ارگ ریاست جمهوری و درون نظام، بیش از هر زمان دیگری تقویت شد. این همان چیزی است که به نگرانی های گسترده در خصوص آینده صلح و جنگ در افغانستان دامن زده و خطر قومی شدن شدید قدرت را تشدید کرده است.
آگاهان می گویند که برادر خواندن طالبان، ظلم و اجحاف و تعدی وقیحانه و آشکار در حق میلیون ها نفری است که در طول ۲۰ سال گذشته از جنایت های مکرر و مستمر این گروه در سراسر افغانستان، آسیب دیده و متأثر گشته اند؛ زیرا این امر، آشکارا بر اعمال جنایتکارانه این گروه، سرپوش می گذارد و در اقدامی خفت بار، خجالت آور و مأیوس کننده از جانب کسانی که طالبان را «برادر» می خوانند، به نیابت از همه قربانیان پرشمار جنایت های غیر قابل شمارش طالبان بر علیه مردم افغانستان، مظالم این گروه را نادیده می گیرد و حقوق مشروع و مسلم مردمان قربانی جنایت ها و خشونت های این گروه را ستمکارانه و وقیحانه، در معرض معامله «برادران» قرار می دهد.
این در حالی است که به باور منتقدان، کسانی که به نمایندگی از مردم افغانستان، طالبان را برادر می خوانند، ابتدا خود نیاز به اثبات بی گناهی خویش در قبال هزاران قربانی جنگ های دیروز و امروز افغانستان، در پیشگاه عدالت دارند و تا زمانی که این مهم، محقق نشده، آنها هرگز محق نیستند که جنایت های دیگران را به نمایندگی از قربانیان جنگ، مورد بخشش قرار دهند و به تروریست های خون آشام، امتیاز بدهند.
از جانب دیگر، طالبان چگونه برادرانی هستند که از پاکستان و دیگر رژيم های حامی تروریزم، پول و سلاح دریافت می کنند تا مردم افغانستان را بکشند، سرزمین ما را به خاک و خون بکشند، شهرها را ویران کنند و نیروهای امنیتی ما را در مقیاس صدها نفری در مراسم نماز جمعه، بی رحمانه به رگبار ببندند؟ آیا کسانی مانند کرزی و حکمتیار، وقتی طالبان را «برادر» می خوانند، در این موارد نیز حاضر اند به جای برادران خود در پیشگاه خدا، تاریخ، عدالت، مردم و وجدان خویش، پاسخگو باشند؟
اگر طالبان برادران کرزی و حکمتیار هستند، چرا امروز کرزی و حکمتیار در صلح و سازش با دولت افغانستان اند، در حالی که در آنسو «برادران» شان بر علیه همین دولت و مردم، سلاح برگرفته و همه روزه حمام خون به راه می اندازند؟ افغانستان تا چه زمانی باید عرصه جنگ و صلح «برادران» باشد؛ برادران نابرادری که یکی در جبهه جنگ است و دیگری در جبهه صلح و در این میان، این مردم بی دفاع افغانستان هستند که سنگدلانه و ستمکارانه قربانی جنایت های مهیب و پایان ناپذیر این برادران خون آشام می شوند؟