غربی ها به خصوص آمریکا به اشتباه محاسباتی گیر کرده اند. همانگونه که این اشتباه، سالهاست که نه تنها امکانات مادی و جان انسانهای غربی را در خارج از کشورهای شان به خصوص در افغانستان و عراق و سوریه به هدر داده است، مرزهای جغرافیایی خود را نیز مصؤن از ورود تروریستهای دست پرورده خویش نساخته، بل شرایط را به گونه ای در آورده اند که روزها و ماه ها و سالها در معرض حملات سنگین و سهمگینی قرار گرفته و می گیرند که عوامل و زمینه های آن را خود درست کرده و در معرض اجرا گذارده اند و باید روزهای به مراتب بد تر از این را نیز به تجربه بنشینند.

این بحث بماند که اصولا غرب به خصوص آمریکا ایجاد کننده و حامی همه جانبه تروریسم در دنیای اسلام است، اما نفس حضور این کشور در افغانستان از همان ابتدا برای مبارزه با تروریسم و تأمین امنیت و فراهم سازی اسباب بازسازی و نوسازی کشور و بهبود شرایط زندگی اقتصادی مردم نبود، بلکه در پی اهدافی، رحل اقامت در سرزمین افغانستان افگند که سالها پیش طراحی و برنامه ریزی داشت.

از همان اوایل هجوم غربی ها، بارها عنوان داشتم که آمدن آمریکا به افغانستان نه تنها مفید نیست بلکه مضرات غیر قابل جبران دارد، اما عده ای از این هجوم و حضور، حمایت کردند. البته این عده با انگیزه های متفاوتی حامی حضور آمریکا بودند.

دسته ای، مزدوران سر سپرده غربی ها بودند و چه بسا مأموریت داشتند تا برای این حضور فضا سازی کنند و جمعی دیگر، سکولارهای ازغرب برگشته بودند و برخی نیز که رنگ و قیافه جهادی داشتند، موضع عوض کرده، رویکرد غیر اسلامی اتخاذ نموده، با پشت کردن به اعتقادات و باورهای دینی و جهادی، مشی غربی مآبی را انتخاب نموده، سعی کردند در جلگه حامیان غرب قرار بگیرند تا شاید از این ناحیه به آب و نانی و نام و نشانی دست پیدا کنند و منصب و مسؤلیتی گیر بیاورند. اما دسته ی دیگر اعتقاد قلبی ی دینی را از دست ندادند اما در ظاهر مرعوب سیاستهای توطئه گرانه غربی ها در افغانستان شده، از روی ترس و هراس، به رسم تایید سر تکان داده، از حضور غربی ها در افغانستان حمایت کردند. اما بخش مهم و عمده ی جامعه، به شمول دسته ی بزرگی از مجاهدان، اظهار نظر قطعی بر له یا علیه حضور غربیها در افغانستان نکردند و حد اقل مشکوک بودند و آهسته و به تدریج شک شان به یقین تبدیل شد که آمریکایی ها با حسن نیت به افغانستان نیامده، منافع ملی کشور مد نظر آنان نیست بلکه هر آنچه در توان دارند برای دستیابی به منافع کشور خود تقلا می کنند.

واقعیت نیز گویای این حقیقت است که مطالعه حضور غربی ها در افغانستان به خصوص در ۱۶ سال اخیر به خوبی نشان می دهد که آنها تحت هیچ شرایطی به دنبال جنگ با تروریزم و تامین امنیت افغانستان نبوده و نیز نخواهند بود، این درحالی است که اگر هر کشوری علاقه به تامین امنیت و ساختن افغانستان می داشت، کافی بود به ارتقاء اوضاع زندگی مردم از نگاه اقتصادی کمک می کرد و حاکمیت افغانستان را در همه زمینه ها مورد حمایت قرار می داد و از دخالت بیجا در امور کشور خودداری کرده و پاکستان این کشور خودسر و واپسگرا را از دخالت در امور افغانستان برحذر می داشت.

اما گذشت زمان نشان داد که غربی ها نه تنها این مسیر را پی نگرفتند که از یکسو به فقیر نمودن و وابسته کردن مردم افغانستان در همه حوزه ها همت گماردند و از سوی دیگر به تقویت حضور و سلطه خویش بر اداره و اراده افغانستانی ها اهتمام بیش از پیش به خرچ دادند.

به بهانه آوردن دموکراسی و آزادی بیان، ترویج بی بند و باری و فحشا، سرگرم نمودن عموم به ابتذالات فرهنگی و سیاسی، تخریب زیرساختهای فکری و اعتقادی، طرح و تبلیغ سوژه های گمراه کننده و درگیری های تصنعی بین گروهی، قومی و طایفه ای، تضعیف باورهای دینی و جهادی مردم و تلاش برای بدنام کردن و بیرون راندن مجاهدان از عرصه های حکومت داری و دامنه دار کردن اختلافات در سطوح مختلف، و سپس فراهم کردن زمینه های انعقاد پیمان استرایژیک و پیمان امنیتی با زمامداران کشور و نیز تاسیس پایگاهای بی سر و ته نظامی در گوشه و کنار افغانستان به همین منظور صورت گرفته و اصولا همانگونه که سالها پیش مطرح کرده بودم، توجه غربی ها به افغانستان تنها به خاطر خود آن نیست بلکه این کشو از نگاه موقعیت استراتژیک به عنوان یک چهارراه اطلاعاتی برای غرب محسوب گردیده و مشرف بر چهار کشور روسیه، چین، هند و ایران است و می تواند از این نقطه در راستای تضعیف اقتدار اقتصادی و یا مهار و مدیریت آنها به نفع غرب عمل کنند.

چه اینکه در گذشته، نهادهای اطلاعاتی آمریکا اعلام کرده بودند که به زودی قدرت اقتصادی از غرب به شرق منتقل می شود و همین امر، دست اندرکاران نظام استکباری آمریکا را به تکاپو انداخته تا از کجا و چگونه برای ایجاد ممانعت از چنین انتقالی عمل کنند. طبیعی بود که استراتژیستهای آمریکایی به این نتیجه برسند که بهتر از افغانستان برای استقرار نیروهای غربی و اشراف بر چهار کشور یاد شده و ایجاد مزاحمت و اخلال در روند رو به رشد آنها، پیدا نمی شود.

این بود که به بهانه فروریختن برج های دوقلوی آمریکا در اثر حملات تروریستی، با ادعای دست داشتن بن لادنی که آن زمان در افغانستان بود، و تهاجم گسترده بر سرزمین جهاد پرور افغانستان، زمینه حضور خود را بیش از پیش فراهم نموده، برای بهانه تراشی حضور دوام دار خویش، به حرکت های موذیانه از جمله متزلزل نگهداشتن حاکمیت افغانستان اقدامات جدی روی دست گرفتند و اینک نیز، اگر بحث قدرت گیری گروه طالبان مطرح است، بر اساس همین سیاست است و اگر صحبت جابجا شدن نیروهای داعش در شمال شرق، شمال و شمال غرب در مرزهای افغانستان با چین تا کشورهای آسیای میانه و ایران مطرح است بر اساس دستیابی به همین سیاست است. ازین رو می توان اذعان کرد که ادعای آمریکایی ها برای مبارزه با تروریزم دروغی بیش نیست و اگر امروزه مادر بمب ها را با ادعای از میان برداشتن پایگاه ها و پناهگاه های داعش بر سر مردم اچین ولایت ننگرهار فرو می ریزد قطعا در راستای سیاست مبارزه با تروریزم نخواهد بود، چه اینکه اگر چنین ادعایی حقیقت میداشت غیر منطقی به نظر می رسد تا آمریکایی ها پایگاهی را در سوریه موشکباران کنند که از آن علیه تروریستهایی چون داعش استفاده می شد اما در افغانستان با داعش سر جنگ در پیش بگیرند. حاکمان واشنگتن چگونه سیاست یک بام و دوهوای خود را در سوریه و افغانستان توجیه می کنند و چگونه است که در سوریه از داعش حمایت می کنند اما در افغانستان این گروه وحشی را مورد اصابت بزرگترین بمب دنیا قرار می دهند.

ازین رو می توان با قاطعیت اذعان کرد که اقدام به استفاده از مادر بمبها در ولسوالی اچین یک حرکت آزمایشی بوده، از یکسو در جهت تضعیف روحیه مردم افغانستان، ساختار حاکمیت کشور و نقض تمامیت ارضی افغانستان است و از سوی دیگر کشور را به سمت و سویی سوق می دهد که راه رفتن آمریکا برای تضعیف بیش از پیش چهار کشور یاد شده را هموارتر کند و نیز عجالتا ارسال پیامی به رقبای منطقه ای و بین المللی این کشور به خصوص جمهوری اسلامی ایران خواهد بود تا علاوه بر تاثیرگذاری بر روند انتخابات، اینگونه القا کند که اگر شما مراکز تاسیسات هسته ای خود را در اعماق زمین اعمار کنید ما هم اینگونه بمب بزرگ و خطرناک برای ورود در دور دست های زیر زمین داریم.

اما نا گفته پیداست که غربی ها به خصوص آمریکا به اشتباه محاسباتی گیر کرده اند. همانگونه که این اشتباه، سالهاست که نه تنها امکانات مادی و جان انسانهای غربی را در خارج از کشورهای شان به خصوص در افغانستان و عراق و سوریه به هدر داده است، مرزهای جغرافیایی خود را نیز مصؤن از ورود تروریستهای دست پرورده خویش نساخته، بل شرایط را به گونه ای در آورده اند که روزها و ماه ها و سالها در معرض حملات سنگین و سهمگینی قرار گرفته و می گیرند که عوامل و زمینه های آن را خود درست کرده و در معرض اجرا گذارده اند و باید روزهای به مراتب بد تر از این را نیز به تجربه بنشینند.

نویسنده: سیدعیسی حسینی مزاری