در پی تیره‌ تر شدن روابط افغانستان و پاکستان، حنیف اتمر؛ مشاور امنیت ملی افغانستان با سرتاج عزیز؛ مشاور امنیت ملی نخست‌ وزیر پاکستان، به میانجیگری بریتانیا در لندن دیدار و گفتگو کردند.

این دیدار در چارچوب نشست سه جانبه افغانستان- پاکستان و بریتانیا روز چهارشنبه، با هدف بهبود وضعیت میان افغانستان و پاکستان برگزار شد.

جزئیات نشست مقام‌های پاکستان و افغانستان به رسانه‌ها داده نشده؛ اما حنیف اتمر، در حساب توییتر خود این مذاکرات را "خوب و سازنده" خوانده و گفته که پیشرفت‌هایی حاصل شده است. به گفته او این مذاکرات ادامه می‌یابد.

گزارش‌ها حاکی است که در این نشست توافق شده که به زودی مرز تورخم که از یکماه به اینسو مسدود است، باز شود.

عمر زاخیلوال؛ سفیر افغانستان در پاکستان و مارک لیل‌گرینت؛ مشارو امنیت ملی نخست‌وزیر بریتانیا نیز در این دیدار حضور داشته‌اند.

کارشناسان اما می گویند که امیدهای کمرنگی وجود دارد که این سلسله نشست ها بتواند به راه حلی دایمی و صلح آمیز برای تنش های جاری در روابط افغانستان و پاکستان منجر شود.

به باور آگاهان، به نظر می آید که بازیگر اصلی این رشته نشست ها انگلیس است و از آنجایی که آن کشور بر پاکستان نیز نفوذ سنتی و استراتژیک دارد،‌ می تواند به آسانی نقش آن کشور را در این نشست ها بر وفق خواست و مراد و منافع خود پررنگ یا کمرنگ سازد؛ اما آنچه در این میان، دستمایه این بازی ها قرار می گیرد افغانستان است.

تحلیلگران می گویند که افغانستان از یکسو اکنون تحت فشار حضور نیروهای خارجی از جمله انگلیسی ها به عنوان قدرتی که پس از امریکا بیشترین نیروی نظامی را در افغانستان دارد و در ولایت استراتژیک و درآمدزای هلمند مستقر هستند،‌ قرار دارد و از سوی دیگر، طی این سال ها از ناحیه مداخلات و‌ سیاست های چندپهلو و مرگبار پاکستان در قبال این کشور در رنج بوده است و امیدوار است با برپایی اینگونه نشست ها، راه به سوی گشایش گرهی از کار فروبسته این سامان ببرد؛ اما با توجه به جو غالب در این گونه نشست ها و عدم توازن واضح و غیرقابل کتمان دو طرف دیگر گفتگو، احتمال بهره گیری افغانستان از آن، بسیار اندک است.

گفته می شود که‌ مبارزه با تروریزم، پروژه صلح با طالبان و حل اختلافات مرزی، محورهای این نشست سه جانبه را تشکیل می دهد.

بحث مبارزه با تروریزم، چیزی است که در طول سال های گذشته، نه انگلیس و نه پاکستان،‌ هیچ کدام نه به آن باور داشته اند و نه در این راستا حتی کوچک ترین قدمی برداشته اند.

پاکستان، مادر تروریزم در منطقه و پناه امن همه تروریست های جهان و منطقه است و انگلیس نیز از عمده کشورهای معدودی است که پروژه طالبان را بنیان گذاری کرد، آن را به قدرت رساند و بعدا بر اساس مصلحت هایی به مبارزه شکلی و نمادین در برابر آن برخاست.

این کشور در طی سال های گذشته، با وجود هزاران نظامی اش در هلمند نیز هیچ تلاش ثمربخشی برای مبارزه با طالبان به خرج نداد؛‌ زیرا هلمند هنوزهم یکی از ناآرام ترین ولایت های افغانستان است و از طرف دیگر، آمار کشتار غیر نظامیان، فعالیت های تروریزم و کشت مواد مخدر در این ولایت، همچنان بالاست؛ بنابراین چگونه می توان انتظار داشت که در نشست سه جانبه لندن،‌ افغانستان بتواند بر بنیانگذاران اصلی پروژه طالبان بقبولاند که آن گروه را آنگونه که دولت،‌ مردم، قانون اساسی و نهادهای مدنی کشور می خواهند به روند صلح برگردانند و به این ترتیب، صلح و ثبات و امنیت و رفاه واقعی مردم افغانستان را تامین نمایند؟

نکته دیگر در مورد کارنامه نیروهای انگلیسی در افغانستان و به ویژه در هلمند،‌ مبارزه با مواد مخدر است. انگلیس رهبری مبارزه با مواد مخدر در افغانستان را به عهده دارد و این در حالی است که هلمند اکنون و در طی سال های گذشته بیش از نیمی از مواد مخدر افغانستان را به تنهایی تولید کرده و تولید مواد مخدر افغانستان طی این سال ها،‌ نه تنها کاهش نیافته؛ بلکه چندین برابر افزایش نیز یافته است.

پس آیا می توان باور داشت که این نشست، آنگونه که دستگاه دیپلماسی و مقام های تصمیم گیرنده دولت افغانستان با یک خوش بینی مفرط،‌ گمان کرده اند،‌ واقعا برای تامین خواست های مردم و دولت افغانستان خواهد بود؟!

براساس آنچه گفته شد، از دید صاحب نظران، نشست سه جانبه لندن، ادامه بازی با کارت افغانستان،‌ توسط انگلیس و پاکستان خواهد بود.

در این میان، به عقیده آگاهان، اگر انگلیس می خواهد به عنوان راه حلی در این راستا ایفای نقش کند، ابتدا باید معضل دیرینه دیورند را که خود ایجاد کرده است، حل و فصل نماید؛ معضلی که مادر همه معضلات امنیتی، ارضی و مرزی موجود میان افغانستان و پاکستان می باشد.