کنفرانس مشترک مسئولین پولیس کشور های آسیایی، با هدف مبارزه با افراط گرایی و جرایم فرا مرزی، در بنگلادیش برگراز گردید. در این کنفرانس، پیرامون چگونگی مبارزه با تروریزم و جرایم فرا مرزی میان مسوولین ارشد پولیس کشورهای اشتراک کننده بحث و تبادل نظر صورت گرفت.
استر پاسوال عبدالرحمن رحمان معین ارشد امورامنیتی وزارت امور داخله کشورمان، که در این کنفرانس حضور دارد، نقش همکاری های پولیس بین المللی را در مبارزه با افراط گرایی و فراهم سازی تامین امنیت منطقه ارزنده عنوان نموده بر مبارزه جدی پولیس بین المللی در جهت قاچاق انسان تاکید کرد.
معین ارشد امور امنیتی وزارت امور داخله، با اشاره به تهدیدهایی که از ناحیه تروریزم، قاچاق مواد مخدر و قاچاق انسان متوجه افغانستان و کشورهای منطقه است، گفت که افغانستان در امر مبارزه با تروریزم و دهشت افگنی، قربانی های زیادی داده و همین اکنون نیروهای افغانستان مشغول مبارزه جدی در این زمینه اند که ایجاب می کند کشورهای منطقه، نیز در این مبارزه همگام با دولت و مردم افغانستان کار و پیکار کنند."
۱۶ سال تمام است که دولت و ملت افغانستان در برابر تروریزم منطقه ای سینه سپر کرده و با همه ی توشه و توان نظامی و انسانی خویش به جنگ این پدیده شوم و غیر انسانی رفته است. افغانستان که یک کشور در فقر نگهداشته شده است، در یک مبارزه طولانی و فرسایشی با تروریزمی که پشتوانه استخبارات منطقه ای و جهانی را با خود دارد، تقریباً همه ی دار و ندار آن تحت الشعاع این جنگ نابرابر قرار گرفته و در حال اضمحلال و فروپاشی است.
امنیت، اقتصاد، فرهنگ و حتی آموزه های اعتقادی و اخلاقی مردم افغانستان زیر تاثیر این نبرد شوم و ناعادلانه، رنگ باخته و در ورطه سقوط و تنزل جدی قرار گرفته است؛ و همه ی این ناهنجاری ها در شرایطی است که دولت و قدرتهای مدعی مبارزه با تروریزم، صرفاً به تماشای این اوضاع نابسامان و نبرد بی پایان و خانمانسوز ایستاده و به وسعت گسترده و سهمگین فاجعه فقط نگاه می کنند.
از نظر بسیاری از کارشناسان مسائل منطقه ای، اوضاع موجود در افغانستان و نیز برخی از کشورهای دیگر منطقه چون عراق و سوریه، یک امر پلان شده و سیستماتیک است که به وسیله استخبارات منطقه ای و فرامنطقه ای و با اهداف خاص و خطرناک برای منطقه، بحران آن مدیریت می شود.
از دید این دسته از آگاهان تنها ماندن افغانستان در مبارزه با تروریزم طالبانی و داعشی و انواع و اقسام دیگر آن نیز جزء همان پلان و نقشه ویرانگری است که مشترکاً به وسیله قدرتهای غربی و عربی منطقه و فرامنطقه ای هدایت و مدیریت می شود.
بنابر این دیدگاه، دولت و ملتهای افغانستان و عراق و سوریه در واقع قربانیان این تعامل میان سران استخبارات منطقه ای و فرامنطقه ای می باشند که در هر حال باید در این بازی بکار گرفته شوند و همچنان مصروف و مشغول نگهداشته شوند؛ تا استعمار و استکبار منطقه ای و فرامنطقه ای با بهره بری از همین اوضاع جنگی و نابسامان، به اهداف و مقاصد منطقه ای و فرامنطقه ای خویش متمرکز شوند.
بنابراین دیدگاه، استعمار غربی و منطقه ای در ظاهر امر خود را مخالف ترور و دهشت آفرینی نشان داده و کمک های سطحی و نه چندان بنیادی و موثر به دولت و نیروهای امنیتی افغانستان هم می کنند؛ تا به این وسیله به فریب افکار عمومی در سطح جهان و منطقه در جهت مبارزه خود با تروریزم همت گماشته باشند؛ اما در واقع خود از نویسندگان و ترتیب دهندگان سناریوی وحشت و دهشت آفرینی در افغانستان و منطقه هستند و این واقعیتی است که هم خودِ سران امریکایی نظیر هیلاری کلینتون و برخی از سناتوران در سنای این کشور به آن اعتراف کرده اند و تجربه تلخ حضور نیروهای امریکایی در افغانستان نیز به آن مهر تائید و صحت می گذارد.
ایالات متحده امریکا به عنوان قوی ترین کشور دنیا همراه با چهل کشور غربی و قوی دیگر به بهانه مبارزه با تروریزم و دهشت افکنی، وارد افغانستان شدند؛ اما واضح بود که در ادعای شان صداقت نداشتند و با هدف سلطه جویی و دخالت در امور سایر کشورهای منطقه ای به خصوص رقبای خویش و لااقل کنترول فعالیت های آنان، وارد افغانستان شده اند که اگر موضوع غیر آن بود، و بلوک غرب به رهبری ایالات متحده بواقع جهت مبارزه با تروریزم و کمک به دولت و ملت افغانستان در این کشور لشکر کشی کرده بودند، ۱۶ سال که سهل است؛ در همان سال نخست حضور خویش طومار تروریزم برای همیشه در هم پیچیده بودند؛ اما این کار را ابداً به صلاح خویش نمی دیدند؛ چرا که دیگر بهانه ای برای حضور زورگویانه و دخالت جویانه در افغانستان و منطقه نداشتند.
در هر حال، به نظر می رسد بحران جنگ با تروریزم همچنان در افغانستان و منطقه ادامه خواهد داشت و بازیگران صحنه این بازی شوم و ویرانگر، فرزندان مظلوم افغان و جانیان و خون آشامان فریب خورده در صف مخالفان مسلح و گروه هایی چون داعش و امثال آن باشند.
بنائن بر دولتمردان ما است تا هر بار خود را سبک نسازند و با خواهش و التماس از حامیان واقعی تروریزم نخواهند تا دولت و ملت افغانستان را در مبارزه با این پدیده شوم و غیر انسانی کمک کنند و یاری برسانند.