در یک هفته گذشته، این چهارمین حمله مسلحانه است که در شهر کابل روی می دهد.
چهارشنبه هفته گذشته (۱۱ حوت) سه حمله مسلحانه همزمان به حوزه ششم امنیتی پولیس، حوزه نوزدهم امنیت ملی و مرکز جلب و جذب اردوی ملی در کابل صورت گرفت که طی آن ۲۳ تن کشته و دست کم ۱۲۰ نفر دیگر زخمی شدند.
قرار معلوم سلسله انفجارها همچنان ادامه خواهد یافت و با گرم شدن هوا و نیز شکست های پی هم مخالفان مسلح در میدانهای نبرد، بر وسعت و کمیت این انفجارها همچنان افزوده می شود.
یکی از دلائل عمده که اگاهان مطرح می کنند و عامل ازدیاد عملیاتهای انتحاری و انفجاری را در آن می بینند، موضوع اختلاف بوجود آمده میان سران کابل و اسلام آباد در ماه های اخیر است.
آگاهان معتقدند که مقامات افغانستان دولتمردان پاکستانی را از خود خشمگین ساخته اند که نتیجه این خشم شوم و نامقدس در قامت سه حادثه نامبارک و علیه دولت و مردم افغانستان رخ نموده است.
حادثه و موضوع نخست بستن بنادر و راههای تجارتی به روی دولت و ملت افغانستان از سوی مقامات اسلام آباد است که خواه ناخواه بر روند زندگی مردمان دو سوی مرز تاثیر منفی گذاشته است و به خصوص تجار افغان و پاکستانی را متحمل خسارات هنگفت مالی کرده است.
حادثه دوم راکت پراکنی های ظالمانه و ضد انسانی و متنافی با حق و حقوق همسایگی است که اردوی پاکستان به گونه وحشیانه و بی وقفه به دنبال وقوع عملیات تروریستی در ایالت پنجاب و به این بهانه که عملیات در خاک افغانستان طرح ریزی شده است، از سر گرفته است که در نتیجه این حملات کور و مذبوحانه، تعدادی از هموطنان ما کشته و رخمی شده و بسیاری نیز خانه و کاشانه های خویش را ترک کرده اند.
و اما حادثه و یا بهتر است گفته شود حوادث و فجایع آفرینی و جنایت آشکار سوم، ازدیاد متحیر کننده و گنگ و پرسش برانگیز عملیات های انتحاری و انفجاری در بعد از تیره شدن روابط میان کابل و اسلام آباد در چند ماه اخیر است.
چنانچه همه می دانیم در جریان چند ماه اخیر روابط دو کشور پاکستان و افغانستان همواره با تنش و چالش همراه بوده و این روابط پس از نزدیکی بیشتر دولت کابل به دهلی نو در واقع از تنش عبور کرده و به بحران تبدیل شده است.
دولت پاکستان در این مدت علاوه بر آنکه از طالبان خواسته تا حجم عملیاتهای انتحاری و انفجاری را علیه دولت و ملت افغانستان افزایش بی سابقه بدهند، خود نیز دست به کار شده و از سویی مناطقی از کشور ما را زیر باران راکت گرفته اند و از طرف دیگر با ورود غیرمسئولانه در داخل خاک افغانستان و انجام عملیات نظامی در آن، برای مبارزه با آنچه که تروریزم می خوانند، این حق را برای خود محفوظ نگه می دارند!
این از ناحیه دولت اسلام آباد که بر اساس دشمنی ای که با دولت و ملت ما دارد، خیلی هم دور از ذهن نیست و جز این توقع دیگری نمی توان از دشمنی داشت که به نسبت نجیب و شریف همسایگی و نیز حسن همجواری و برادری و از این قبیل گزافه ها و دروغهای به روز و مدرن، تظاهر می کند؛ و اما آنچه از دید آگاهان و نیز قاطبه مردم کشور قابل دقت و طرح و پیگیری جدی است، موضوع نفوذ عوامل دشمن در صفوف دولت و حکومت به خصوص در درون ارگ ریاست جمهوری است.
کارشناسان و سیاست مداران و نیز آگاهان وطن و مردم دوست، مکرر تذکر داده و به مقامات طراز اول مملکت یادآور شده اند که برای پیروزی کامل و نهایی بر دشمن، پیش از همه دست نفوذی های دشمن در داخل نظام را باید قطع کرد و تا این نفوذی ها در داخل نظام و به عنوان ستون پنجم به اهداف و برنامه های ظالمانه دشمنان این مردم و این خاک کمک کنند و یاری برسانند، ممکن نیست در نبرد با دشمنان به پیروزی نهایی و اساسی دست پیدا کنیم.
اگر چه رئیس محترم جمهور در مراسم آغاز بکار پارلمان کشور بر خلاف گذشته موضع تند و تیزی را در برابر طالبان و مخالفان مسلح از خود به نمایش گذاشتند و با کلمات و جملاتی طالبان را مخاطب قرار دادند که لااقل در طول این چند ماه بی سابقه بود و تا کنون از ایشان شنیده نشده بود؛ اما از دید قاطبه آگاهان کشور اظهارات و موضع گیری های این چنینی اگر چه لازم است و ریاست جمهوری و سایر مقامات حکومت خیلی زودتر از اینها باید به این سمت و سو رو میاوردند و در میدان جنگ لفظی نیز مخالفان را شکست می دادند؛ اما از دید آگاهان چنین رویکردهایی کافی نبوده و تجربه چندین ساله، ناکارایی و بی فائدگی آنها را تائید می کند.
آگاهان بر این باورند که یگانه راه منحصر و کارساز و جواب ده برای مقامات دولت و حکومت وحدت ملی آن است که به دور از هر گونه علاقه و دلبستگی های قومی و زبانی و...، و با احساس مسئولیت در قبال آحاد ملت و کشور، سعی در قطع کردن ریشه های سرطانی نفوذی های دشمن در درون نظام کنند؛ که اگر چنین کردند افغانستان و مردم آن روی امنیت و رفاه را می بینند و در غیر آن، همچنان شاهد انتحارها و انفجارها در هر نقطه و مکانی از این کشور باید بود و از بام تا شام نعش بی جان جوان و پیر و کودک افغان را باید بر دوش کشید و....!