در خبری می خوانیم که" نیروهای ارتش سوریه و متحدان آن در عملیات بیرون راندن تروریست‌های داعش از شهر باستانی پالمیرا به حومه این شهر رسیده‌اند. خبر اضافه می کند که کمیته هماهنگی پالمیرا، اعلام کرد نیروهای ارتش سوریه از جنوب غرب پالمیرا در فاصله پنج کیلومتری از این شهر قرار دارند.
بر اساس این گزارش، چندین حمله هوایی نیز صبح سه‌شنبه در این شهر انجام شده است. گروه موسوم به دیده‌بان حقوق بشر سوریه – نهادی مستقر در لندن که به گروه‌های معارض دولت دمشق نزدیک است – و رسانه‌های مرتبط با حزب‌الله لبنان این پیشروی‌ها را تأیید کرده‌اند.
این دومین عملیات برای بیرون راندن داعشی‌ها از پالمیرا ظرف یک سال گذشته است."
انسان مسلمان در مواجهه با یک چنین اخباری بر سر دو راهی قرار می گیرد و نمی داند که از شنیدن آن خوشحال شود یا بدحال؟!
خوشحالی و شادمانی از این جهت که جبهه ترور و دهشت آفرینی بلاخره در یکی از کشورهای مسلمان با شکست مواجه می شود و ضربه سهمگینی به ماشین جنگی تروریزم و حامیان منطقه ای و جهانی آن تحمیل می شود.
اما در همین هنگامی که شخص مسلمان از شکست دهشت و ترور و وحشت آفرینی در کشوری هایی چون سوریه و عراق خوشحال می شود، یک اضطراب و نگرانی مرموز و کشنده ای نیز او را زجر می دهد و آن فکر فرداهای کشورهای مسلمان دیگر در منطقه است؛ کشورهای نابسامان و تضعیف شده ای که هر کدام می توانند ماوا و مامن امن و راحتی برای انتقال تروریستها در آنها باشند.
حدود دو سال است که حامیان خارجی و منطقه ای داعش برای حضور این گروه جهنمی در افغانستان و از آنجا در کشورهای آسیای میانه و مرکزی، به گونه شدید و اکید در حال نقشه کشی و برنامه ریزی هستند. در عرض و طول این دو سال و بیشتر حامیان منطقه ای داعش و صد البته با چراغ سبز و کمک امریکایی ها و متحدان غربی آنها توانسته اند تعدادی از عناصر تروریستی داعش را در مناطقی از افغانستان جابجا کنند و طی یک سال اخیر این گروه ضد بشری فعالیت های تخریبی و ضد انسانی خویش را علیه مردم بی گناه افغانستان، آغاز کرده و شدت نیز بخشیده اند.
ناشادی و تاسف یک انسان مسلمان بیشتر از آن جهت است که کشورها و دولت های موجود در منطقه، بجای آنکه همه با هم در برابر داعش؛ این آفت و بلای عظیم قرن حاضر یک جبهه و سنگر واحد ایجاد کنند و همه متحدانه و با صداقت در مقابل آن ایستاده و ریشه های مسموم و متعفن آن را از جای جای پیکر واحد منطقه قیچی کنند؛ هر یک از دولت و کشورها سر در لاک منافع تعریف شده ی خویش فرو برده و با ترسیم خط های قرمز به دور خویش، سعی در دور کردن شعله های تروریزم داعش و امثال آن از دامان کشور و ملت خود دارند!
گرگ تروریزم نیز از همین روحیه خودخواهی و خودمحوری دولت و کشورهای منطقه استفاده کرده و سر نوبت یکی از گوسفندان گله ی یله و افسارگسیخته را که در واقع یکی از کشورهای منطقه است را شکار کرده و در مقابل دیدگان بی تفاوت و حسرت بار گله که همانا دولت و کشورهای منطقه می باشد، پاره پاره می کند.
حامیان تروریزم داعش و امثال آن به خوبی دریافته اند که دولت و کشورهای منطقه هیچکدام وحدت و یکپارچگی واقعی ندارند و ترسیم همین خطوط قرمز به دور هی یک از کشورهای منطقه، خود راهبردی ترین بخت و اقبال و یا بهتر است گفته شود بهترین کمک به اهداف و مقاصد شوم و استعماری آنها در منطقه و جهان است.
در حالیکه در شرایط فعلی دولت و ملت افغانستان به گونه شدید نگران حضور سنگین و سهمگین تروریزم داعش و امثال آن در کشور خویش هستند و گمانه ها و پیش بینی ها مبنی بر انتقال عناصر داعش از سوریه و عراق به افغانستان در بهار سال آینده، این مردم را بیشتر از پیش مضطرب ساخته است، دولت ها و کشورهای دیگر منطقه همه ی دلخوشی آنان این است که توانسته اند داعش را از مرزهای خود و از خطوط قرمز خویش دور نگهدارند!
اما آیا حامیان داعش به این خطوط قرمز اهمیتی قائل خواهند شد و چنانچه کشورها می خواهند، داعش و حامیان آن نیز قاعده را رعایت کرده و به خطوط قرمز نزدیک نمی شوند؟! تا جایی که تجربه نشان داده و نقشه ای که استعمار غربی با کمک برخی از دولت های خائن منطقه ای برای دولت و کشورهای رقیب و مخالف حضور بلوک غرب در منطقه، ریخته و بیخته اند، ممکن نیست داعش به کشوری دون کشور و دولت دیگر بسنده کند و در کوتاه و بلند مدت این ابزار علیه هر یک از دولت و کشورهای رقیب و مخالف نظام سرمایه داری غربی استفاده خواهد شد.
به نظر می رسد یگانه راه منحصر در برابر تهدید بالفعل و بالقوه داعش و حامیان تروریزم منطقه ای و بین الدولی، بیرون آمدن دولت و کشورهای منطقه از لاک خودبینی و خودگرایی و محو خطوط قرمز کاذب از دور خویش و بجای آن ترسیم و کشیدن یک خط قرمز بزرگ، طولانی و صادقانه بر دور همه ی کشورهای همسو و مشترک المنافع در کل منطقه است؛ تا همه از شر داعش و حامیان آن در امان باشند نه یک یا چند دولت و کشور خاص در منطقه.