محمد محقق؛ معاون دوم ریاست اجرایی در بیست و دومین سالگرد شهادت عبدالعلی مزاری در کابل گفت که در ۱۵ سال فقط ولایت دایکندی و چند ولسوالی، مورد تایید قرار گرفته و هنوز سرنوشت سه ولایت و حدود ۵۰ واحد اداری دیگر که قبلاَ از سوی حکومت وعده داده شده بود، در ابهام قرار دارد و باید هرچه زودتر سرنوشت آن روشن شود.

محمد محقق از حکومت آقای کرزی گلایه و از رهبران حکومت کنونی انتقاد کرد و گفت: پس از سقوط طالبان و به وجود آمدن دولت انتقالی... یک سلسله تعهدات به خصوص ایجاد چهار ولایت و ۵۲ واحد اداری جدید در مناطق مرکزی داده شد که متاسفانه قسمت بزرگی از این تعهدات هنوز عملی نشده است.

وی از کم کاری های دولت و عدم توجه به مناطق مرکزی گلایه کرده گفت: در آغاز حکومت وحدت ملی طرح جامع یک لوا به ظرفیت شش کندک و ۱۵ ولسوالی را پیشنهاد کردیم که از سوی رییس جمهور منظور شد؛ اما این فرمان نیز در حال سردرگمی قرار دارد.

این نخستین بار نیست که یک رهبر قومی که همزمان در دولت نیز عضویت دارد، از عدم عمل دولت به تعهداتش در قبال مردم مناطق مرکزی، شکایت می کند.

این در حالی است که بدبینی، نارضایتی، دلسردی و سرخوردگی نسبت به صداقت و عملکرد دولت مرکزی در قبال هزاره ها و شیعیان افغانستان، در میان مردم و ساکنان مناطق مرکزی از این هم بیشتر است.

کارشناسان می گویند که در پی مخالفت دولت با طرح خط انتقال برق وارداتی ترکمنستان از مسیر بامیان، علیرغم اعتراض های گسترده و خونینی که شد، میزان نارضایتی و خشم و انزجار هزاره ها از دولت مرکزی، چندین برابر افزایش یافته است و این میزان از نارضایتی با انتقاد و اعتراضی که مردم این مناطق در زمان کرزی، نشان می دادند، اساسا قابل مقایسه نیست و این نشان می دهد که دولت وحدت ملی در زمینه بی توجهی به مناطق مرکزی، حتی نسبت به دولت پیشین هم، عملکرد بدتری داشته است.

از سوی دیگر، شماری از تحلیلگران می گویند که با ایجاد حکومت وحدت ملی، انتظارات مردم محروم مناطق توسعه نیافته مرکزی نیز همانند سایر مناطق کشور، از دولت کنونی، چندین برابر در نسبت با دولت قبلی، افزایش پیدا کرد.

این امر، عوامل و انگیزه های چندگانه و متفاوتی داشت. از وعده های انتخاباتی هردو رهبر حکومت وحدت ملی به مردم شیعه و هزاره افغانستان در جریان کمپاین های انتخاباتی تا حضور تقریبا همه رهبران سرشناس قومی شیعه و هزاره در ترکیب دولت وحدت ملی به شمول ریاست جمهوری، ریاست اجرایی، وزارتخانه ها و ادارات مستقل.

این در حالی بود که در زمان کرزی، حتی اگر به قول آقای محقق، رییس جمهوری پیشین با توجه به مظلومیت مردم مناطق مرکزی، تعهداتی داد از جمله افزایش واحدهای اداری این مناطق، اگر آقای کرزی به قول اش عمل نکرد، او یک نفر بود و دیگر کسی انتظار نداشت که اگر کرزی عمل نکرد، یکی دیگر از رهبران حکومت، عمل خواهد کرد؛ اما در حکومت وحدت ملی، اینگونه نیست. حکومتی که دو رهبر دارد که هرکدام از آنها یک معاون شیعه و هزاره دارد و چند وزیر و رییس نیز از میان ساکنان بومی مناطق مرکزی، در چارچوب افراد تحت حمایت آنها در ترکیب کابینه و دولت، حضور دارند.

بنابراین، بدیهی است که انتظارها از این حکومت، بسیار بیشتر از حکومت پیشین است.

با این وجود، فاجعه سربریدن مظلومانه اسرای بی دفاع شیعه در زابل و کنش پذیری و سکوت و تماشای غیر قابل توجیه حکومت در قبال آن و نیز فاجعه خونین دوم اسد امسال در میدان دهمزنگ کابل که در پاسخ به یک خواسته مشروع و مدنی مردم شیعه، رخ داد، همه امیدها و انتظارهای شیعیان از حکومت مرکزی را از میان برد و این در حالی بود که در مورد جنبش تبسم، حتی رهبران قومی هزاره نیز فریادهای عدالت طلبانه مردم را نادیده گرفتند و به اعتبار حضور چند مهره مطرود و منزوی در رأس تظاهرات خشمگینانه مردم، صدها هزار نفر را انکار کردند و جانب دولت را گرفتند و بی کفایتی، بی توجهی و سهل انگاری آن در قبال سرنوشت اسرای مظلوم زابل را توجیه کردند.

بنابراین، ناظران می گویند که پیش بینی نمی شود گلایه های کلیشه ای و هشدارهای غیر عملی رهبران قومی نسبت به بی توجهی معمول و همیشگی حکومت در برابر وضعیت نابسامان مردم مناطق مرکزی به مثابه منطقه ممنوعه بازسازی و توسعه، گرهی را باز کند و با پاسخ درخوری از سوی حکومت، همراه شود.