از حدود دو ماه به این سو مقامات امریکایی به خصوص جنرالهای این کشور کمپاین ضرورت ازدیاد نیرو نظامی در افغانستان را به راه انداخته اند. در همین شب و روزهای اخیر بود که فرمانده امریکایی ناتو طرحی را با هدف ازدیاد نیروهای امریکایی در افغانستان به دولت نوپای دونالد ترامپ پیشنهاد کرد.
جنرال امریکایی در طرحش از ضرورت حضور دوام دارتر، همراه با ازدیاد قابل توجه نیروهای نظامی در افغانستان سخن می گوید و آن را در راستای مبارزه با تروریسم و نیز برقراری صلح و ثبات در افغانستان و نیز کمک به دولت و ملت این کشور، لازم و ضروری می داند.
جالب اینکه در این زمینه یعنی حضور دوام دارتر ناتو در افغانستان، روسیه نیز همواره امریکایی ها را تشویق به ماندن کرده اند؛ اگر چه در زمینه ازدیاد نیروهای ناتو بیش تر از آن مقداری که در افغانستان هستند، تقریباً سکوت کرده و چیزی نگفته اند؛ اما واضح است که روسیه و متحدان منطقه ای آن مانند چین و ایران و حتی کشورهایی چون پاکستان و هند نسبت به حضور بیشتر اعضای ناتو در افغانستان نظر مساعدی ندارند.
روسیه و همفکران آن همین مقدار نیروی نظامی غرب در افغانستان را نیز از سر ناچاری و ناعلاجی تحمل می کنند؛ تا چه رسد به آنکه به حضور بیشتر نیروهای بلوک غرب در منطقه راضی باشند و خود را قانع کنند. البته دولتهایی چون روسیه و امثال آن که رقابتی با اعضای ناتو به خصوص امریکا دارند، حق دارند تا نسبت به طرح ازدیاد نیرو در افغانستان با اهداف اعلام شده از سوی مقامات نظامی و غیر نظامی کاخ سفید، با دیده شک و تردید و حتی با چشم انکار بنگرند.
از نظر بسیاری از آگاهان مسایل افغانستان، مبارزه با تروریسم و نیز کمک به دولت و ملت افغانستان به گونه قطع یک بهانه است و سرپوشی برای اهداف راه بردی و بلند مدتی که امریکایی ها و شرکای اروپایی آنها در سر دارند.
از نظرگاه این دسته از آگاهان امریکایی ها و متحدان اروپایی و نیز حامیان منطقه ای آنها، حدود ۱۷ سال تمام با بیشترین نیروی نظامی از ۴۲ کشور غربی در افغانستان حضور داشتند و اگر هدف آنان از حضور در این کشور بواقع و صادقانه مبارزه با تروریزم و نیز کمک به دولت و ملت افغانستان در راستای برقراری ثبات و امنیت در این سرزمین می بود، تا کنون افغانستان به گلستانی از پیشرفت و رفاه و صلح و آبادانی تبدیل شده بود.
اما چنانچه مردم افغانستان و جهان شاهدند، این کشور پس از حضور بواقع طولانی و خسته کننده همه ی دولتهای بلوک غرب به فرماندهی امریکا، نه تنها به صلح و رفاه و آبادانی که آرزوی هر افغانی بود نرسید، که بلکه به دلیل حضور مخرب و غیر صادقانه بلوک غرب در این کشور جنگ زده، اوضاع روز تا روز وخیم تر شد؛ تا جایی که ناامنی و فساد همه جانبه اداری و اخلاقی اعم از سرقت و جنایت و فحشا و ...، همه ی زوایای زندگی فرد افغان را فرا گرفت.
چنانچه عملکرد غربی ها در این گذشته طویل و طولانی حضور مخرب و مضر آنها در افغانستان نشان می دهد، بلوک غرب به سرکردگی امریکایی ها با هدف کمک و همکاری به دولت و مردم افغانستان نیست که با یک سرمایه گذاری سرسام آور و هنگفت که ۱۷ سال زمان را نیز در بر گرفته است در این کشور حضور دارند و با سماجتی عجیب نیز پای بر حضور دوام دار تر می فشارند.
بلکه اهداف بلند مدت استعماری موجب می شود تا امریکایی ها و متحدان آنان، حاضر نشوند که پس از هزینه کردن میلیاردها دالر و کشته و زخمی دادن در جنگ افغانستان، به همین آسانی و بدون آنکه نتیجه قابل قبولی از سرمایه گذاری های شان گرفته باشند، افغانستان را ترک کنند و میدان را برای رقبای منطقه ای و جهانی شان واگذار کنند.
نگرانی دولتهایی مانند روسیه و متحدان آن نیز بیشتر از همین ناحیه است که امریکایی ها و متحدان اروپایی آنان به پیشنهادها و دغدغه های آنان توجه نمی کنند و قصد دارند تا علاوه بر حضور ماندگار در افغانستان، سطح کمی نیروهای نظامی خویش را هم افزایش قابل توجه دهند.
به نظر می رسد امریکایی ها از افزایش دادن سطح کمی نظامیان شان در افغانستان به گونه مشخص به دو گزینه نظر دارند؛ یک اینکه چنانکه گفته شد حضور شان را دوام دار و به نوعی نهادینه کنند و چنین به جهانیان وانمود کنند که حضور آنان برای مهار تروریزم و مبارزه با آن در افغانستان ضروری و لازم است.
دوم که از اولی خطرساز تر است، سکو قرار دادن افغانستان برای پرش آسان تر به سمت و سوی اهدافی که در سر دارد که عمده آن تلاش برای تک قطبی ساختن جهان که این امر میسر نمی شود مگر با محاصره کردن قدرتهای رقیب منطقه ای و جهانی مانند چین، روسیه و ایران و هر دولت و کشوری که برای امریکایی ها و اهداف بلندپروازانه آنها ساز مخالف کوک کنند و سلطه آن و متحدانش را قبول نداشته باشند و چنانچه می بینیم و می دانیم افغانستان با توجه به موقعیت حساس و راهبردی آن، وسیله خوبی