تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی افغانستان همواره به عنوان یک آرمان و آرزوی شیرین برای دولتمردان ما مطرح بوده و هست.
از بدو ورود نیروهای ناتو به رهبری ایالات متحده امریکا به افغانستان تا کنون که حدود ۱۷ سال از آن می گذرد، سران پیمان اتلانتیک شمالی یا ناتو به خصوص مقامات دولت امریکا، مکرر از تجهیز و تقویت بنیه نظامی- دفاعی نیروهای امنیتی افغانستان سخن گفته و وعده و وعیدهایی در زمینه داده اند.
اما تاکنون که حدود ۱۷ سال از حضور ویرانگر و مخرب ناتو و اعضای آن در افغانستان می گذرد، بر رغم آن همه وعده و وعیدها، هیچ کار موثر و مفیدی در زمینه تجهیز و تقویت واقعی نیروهای نظامی کشور از سوی قدرتهای مدعی کمک به دولت و ملت افغانستان، صورت نگرفته است.
در کنار این خلف وعده های ناتو و اعضای آن و نیز به دلیل حضور طولانی و دراز مدت نیروهای خارجی در کشور و حساس شدن مردم و نیز مخالفان مسلح دولت نسبت به این حضور دور و دراز و پرسش برانگیز، احساسات و عواطف و غیرت میهنی افغانها بیشتر از هر زمان دیگری تحریک شده و همه یک سوال را مدام از دولت و مسئولان می پرسند و آن اینکه وقتی که خارجی ها به رغم ادعای شان مبنی بر مبارزه با تروریزم در افغانستان، در این کشور جا خوش کرده اند و خبر و اثری از مبارزه آنان با تروریزم در کشور به گوش نمی خورد و از سویی در سایه حضور بلند مدت ناتو و اعضای آن، گراف ناامنی در همه مناطق کشور به شکل سرسام آور و ترسناکی بالا رفته است، پس این حضور بلند مدت و عجیب و غریب را چگونه می شود توجیه کرد و آن را به چه مفهوم و معنی ای می توان حمل کرد؟!
این پرسشی است که در طول سالها و به خصوص در چند سال اخیر همواره مطرح بوده و مردم کشور تا کنون نه از نشانی قدرتهای حاضر در افغانستان و نه هم از آدرس سران دولت و حکومت، پاسخی دریافت نکرده اند.
با توجه به همین خلف وعده های قدرتهای غربی موجود در کشور است که حنیف اتمر؛ مشاور ارشد امنیتی ریاست جمهوری افغانستان در اظهاراتی در بروکسل، از اعضای ناتو به خصوص ایالات متحده امریکا می خواهد تا بجای ازدیاد نیروهای نظامی شان در افغانستان، به تجهیز و تقویت بنیه نظامی اردو و پولیس افغانستان توجه جدی کنند.
مشاور امنیت ملی می‌گوید:" افغانستان خواهان ارسال سربازان بیشتر ناتو و امریکا به افغانستان نیست بلکه خواهان حمایت هوایی و تقویت قوای افغان در چارچوب ماموریت حمایت قاطع تحت رهبری ناتو در افغانستان می‌باشد.
به گزارش رسانه ها ، حنیف اتمر روز "سه شنبه" در بروکسل با مقامات ناتو ملاقات کرده و به گفته خودش در مورد تحولات یک سال گذشته در افغانستان و همچنان پیشرفت‌هایی که افغانستان در ساحه عملی کردن تعهدات خود به جامعه جهانی داشت به آنها معلومات داده‌است.
اتمر در این مورد به خبرنگاران گفت: ما در مورد صلح و آشتی و تلاش‌ها برای اصلاحات سیاسی در افغانستان سخن گفتیم و بر اصلاحات سیستم انتخاباتی، حکومتداری خوب، مبارزه با فساد اداری و رشد اقتصادی تمرکز داشتیم. به عقیده من ما با یک احساس بسیار خوب از مجلس بیرون شدیم و من حمایت بسیار زیاد را مشاهده کردم.
وی می افزاید: در مورد برنامه‌های رئیس جمهور غنی و پیشرفت‌های افغانستان به مقامات ناتو معلومات دادم. افغانستان به سرباز بیشتر نیاز ندارد بلکه به حمایت هوایی و تقویت قوای هوایی نیاز دارد. من از ناتو قوای بیشتر تقاضا نکردم. من خواهان حمایت طرح چهار ساله برای تقویت و رشد قوای نظامی و امنیتی افغانستان در چارچوب ماموریت حمایت قاطع با ناتو و امریکا شدم.
اتمر گفت: من عقیده دارم که تعداد فعلی سربازان و تعهدات برای عملی کردن این پلان کافی می‌باشد. ولی ما در این گفتگو خواهان انعطاف پذیری بین امروز و زمان تکمیل پلان نو برای رشد قوای نظامی افغانستان شدیم.
به باور وی ، حمایت اساسی، حمایت هوایی می‌باشد که قوای افغان در کوتاه مدت در چارچوب ماموریت حمایت قاطع تحت رهبری ناتو به آن نیاز دارد و در درازمدت نیازمند تقویت، اکمال و تجهیز قوای هوایی افغانستان می‌باشد.
"حمایت طرح چهار ساله برای تقویت و رشد قوای نظامی و امنیتی افغانستان در چارچوب ماموریت حمایت قاطع با ناتو و امریکا!"
جمله بالا بیش از آنکه باری از واقعیت را با خود حمل کند، در طول چندین سال به رویای شیرین و دست نیافتنی برای دولتمردان ما تبدیل شده و آنان با آنکه می دانند اعضای ناتو و به خصوص دولت امریکا آنها را در رسیدن به این آرمان و آرزوی بیجا و نامعقول کمک نمی کنند، باز هم بر لخک دروازه خواسته های خویش پای می فشارند و حتی یک لحظه هم به توانمندی های بومی خود و مردم خویش فکر نمی کنند و دست خویش را که به سمت خارجی ها دراز کرده و پلی ساخته اند تا از آبرو و حیثیت خود و ملت خویش بگذرند، جمع و جور نمی کنند.
می دانیم که خارجی ها به رغم همه ادعاهای شان مبنی بر کمک به دولت و مردم افغانستان، برای اهداف دیگری در این کشور حضور پیدا کرده اند و بسیار معقول و سزاوار و مناسب است که دولتمردان ما نیز بیش از خود را فریب ندهند و با تکیه بر کفایت و درایت بومی خود و ملت مستعد و سخت کوش خویش، هم برای آوردن صلح و ثبات در کشور تلاش کنند و هم از خارجی ها بخواهند تا با حضور مضر و مخرب خویش، بیش از این مردم افغانستان را آزار ندهند.