متاثرم از اینکه در باره همکاری مطلب می نویسم که مدتی را در کنارش مصروف فعالیت فرهنگی بودم. چرا بواقع زمانی که خبر رحلت غافلگیر کننده دوست و همکارم آقای دره صوفی را تیلفونی شنیدم، دچار شوکه شدم و باورم نمی شد که همکار همیشه خندان و مهربانم به این زودی بار سفر آخرت را بسته باشد.
مرحوم دره صوفی از نقطه نظر برخورد انسانی، به راستی نمونه بود و در میان همکاران و دوستان به ندرت کسی را می یافتی که از شیوه برخورد اجتماعی آن مرحوم راضی نباشد. او به همه احترام می گذاشت و سعی می کرد حتی الاامکان با کسی برخورد لفظی و زبانی نداشته باشد.
یکی از سجایای خوب آقای دره صوفی، مراعات کردن اصول و ادب بحث و مناظره بود. او در مباحث معمولاً داغ نمی شد و مانند خیلی ها از جمله شخص نگارنده زود از کوره به در نمی رفت. متین و آرام به هر بحثی ورود می کرد و معقول و منطقی نیز ادامه می داد.
او مانند هر انسان روشن و با مطالعه دیگر برای خودش مخالفان در اندیشه و باور و شیوه زندگی داشت؛ اما نکته جالب و جاذب این بود که او هیچگاهی نمی خواست با کسی سر ستیز و جنگ داشته باشد. او حرفش را و استدلالش راحت بیان می کرد و از اعتماد به نفس غبطه برانگیزی برخوردار بود.
او مانند هر انسان مودب دیگر به کسی توهین نمی کرد و از اهانت به ساحت شخص خودش هم خوشش نمیامد و در کل انسان معتدل و رئوف القلبی بود.
بیشتر همکاران به دلیل آراسته بودن مرحوم دره صوفی به صفات خوب اخلاقی، او را دوست داشتند؛ هرچند در پاره ای از مسائل عرفانی- فلسفی با ایشان اختلاف منشاء و مبناء داشتم؛ اما باز به همان دلیل مهربانی و آراستگی به اخلاق نیکوی استاد، از ایشان خوشم می آمد و به همین دلیل بود زمانی که خبر وفات آن مرحوم را شنیدم، بخشی از مسیر خانه تا دفتر را با اشک طی کردم.
یکی از ویژگی های مهم و منحصر به فرد مرحوم دره صوفی، دینداری او بود؛ کسی که خوب نماز می خواند و در عصری که بی دینی و لاقیدی نشانه روشنفکر برتر بود و هست، استاد همچنان بر آسمان نظر داشت؛ تا آنکه سرانجام خدای قادر مهربان، او را به حضور خویش طلبید و همکاران و دوستان و آشنایان آن مرد مهربان و دوست داشتنی را در فراق و هجران جانکاه او قرار داد.
روحش شاد و یادش جاودانه باد
