با آنکه با فرارسیدن فصل سرما جبهات جنگ با مخالفان مسلح به سردی گرائیده و از تعداد حملات انتحاری در سطح کشور نیز نسبتاً کاسته شده است؛ اما فضای حاکم در کشور فضای استرس و نگرانی است و این نگرانی بیشتر از آمدن سال آینده و خبرهای ناراحت کننده ای است که قرار است در سال جدید خورشیدی، دامن و گریبان مردم افغانستان را بگیرد.
خبرهایی حاکی از فعالیت گروه تروریستی داعش در برخی از ولایات کشور و نیز انجام یک سلسله عملیات های تروریستی و انتحاری در نقاط مختلف کشور که مسئولیت آنها را سخنگویان داعش در افغانستان بر عهده می گیرند، این شب و روزها بخش عمده نگرانی مردم ما را تشکیل می دهد و این نگرانی زمانی بیشتر می شود که برخی از آگاهان و رسانه های کشور خبر از انتقال بدنه ی پرشماری از نیروهای داعش از سوریه و عراق به افغانستان می دهند و این ادعا که پروسه انتقال داعش از بیرون به افغانستان، یک برنامه بین المللی بوده و برای مقاصد کلانتری در نظر گرفته شده است، به نگرانی های مردم ما بیشتر از پیش دامن می زند.
اینها همه می توانند دلائل نگرانی های مردم ما باشند؛ اما نگرانی عمده مردم افغانستان مربوط می شود به برخورد مشکوک و پرسش برانگیز حکومت وحدت ملی در قبال حضور و فعالیت داعش در افغانستان و این برخورد سوال برانگیز حکومتیان نه تنها موجبات نگرانی مردم را فراهم کرده است؛ بلکه بیشتری از نمایندگان مردم در خانه ملت و نیز آگاهان و کارشناسان را نگران و عصبانی کرده است و باعث شده تا همگی یک سوال را همچنان تکرار کنند که حکومت افغانستان موضع آن در قبال داعش و فعالیتهای غیر انسانی آن چیست و این حکومت نسبت به این گروه تروریستی در چه جایگاهی قرار دارد؛ آیا موافق با این گروه و حامیان آن است یا مخالف؟.
بر اساس اخبار و نیز چشم دید شاهدان عینی از دو سال به این سو برخی از نیروهای گروه تروریستی داعش همراه با خانواده های آنها در ولایاتی چون قندوز، سرپل، بدخشان، ننگرهار، نورستان و اخیراً نیز در ولسوالی جاغوری جابجا شده اند و در کنار آن عملیاتهای انتحاری و تروریستی مربوط به این گروه در ولایاتی مانند کابل، بلخ، و اخیراً نیز در هرات رو به فزونی گذاشته است و چنانچه اوضاع نشان می دهد این روند نامیمون رو به فزونی بوده و با گذر هر روز، بیشتر و بیشتر خواهد شد.
همه ی این ناهنجاری ها در حالی است که دلسوزان به این مردم و کشور اعم از آگاهان سیاسی گرفته تا نمایندگان پارلمان و مشرانو جرگه و نیز هر دو رئیس هر دو مجلس، یکریز و به گونه متواتر به سران حکومت وحدت ملی هشدار می دهند و از آنان می خواهند تا با استفاده از فرصت زمستان و توقف و یا کم شدن فعالیتهای تروریستی مخالفان مسلح، با راه اندازی عملیات های سنگین و تعیین کننده، ضربات کاری و تعیین کننده به بدنه دشمن وارد کنند؛ اما سران حکومت گویا فریاد این هشدارها و نصیحت ها را که قطعاً می شنوند، جدی نمی گیرند!
برخورد غیر مسئولانه سران حکومت وحدت ملی با دغدغه ها و نگرانی های موجه مردم و دلسوزان این آب و خاک، بسیاری از آگاهان و مردم را بر آن واداشته تا قضاوت مناسب و مقبولی نسبت به مقامات حکومتی نداشته باشند و آنان را از خود حساب نکنند و در نتیجه به آنها اعتماد نداشته باشند.
بسیاری از آگاهان بر این باوراند که کمکهای مالی بلوک غرب در طول یک و نیم دهه به دولتهای مورد حمایت آن در افغانستان و نیز حضور سنگین ایالات متحده و متحدان آن در این کشور موجب شده تا سران افغانستان نتوانند خود را از کمند سیاست های قدرتهای غربی برهانند و در نتیجه در تعاملات با کشورها و اتخاذ مواضع بومی و ملی خویش ناکام بمانند.
از دید این دسته از صاحب نظران، موضوع اخیر یعنی سکوت و بی تفاوتی حکومت وحدت ملی در برابر حضور و نفوذ روزافزون گروه تروریستی داعش در افغانستان نیز بدون ارتباط به فشارهای وارده از سوی بلوک غرب به ویژه دولت امریکا به سران حکومت وحدت ملی نمی تواند باشد؛ چرا که در جبهه بندی های جدیدی که به تازگی در منطقه پدیدار شده است، امریکا و متحدان اروپایی و منطقه ای آن در هیات حمایت کنندگان گروه های تروریستی به ویژه داعش در منطقه ظاهر شده اند و واضح است که از دولت کنونی کابل نیز توقع دارد تا در این سیاست خارجی کاخ سفید و متحدان اروپایی و منطقه ای آن، جانب امریکا را بگیرند و بگذارند تا داعش و امثال آن از گروه های ضد بشری، ریشه های خویش را در افغانستان محکم و محکم تر کنند و از آنجا چون غده بدخیم سرطانی، تمامی کشورها در کل منطقه و فراتر از آن را با تهدید جدی مواجه سازند!.
۱۶ سال حضور سنگین و همه جانبه بلوک غرب در افغانستان، نه تنها مشکلی از دولت و ملت این کشور حل نکرد؛ که بلکه خودِ این حضور و سیاست های توسعه جویانه امریکا و شرکای آن در منطقه، روز به روز اوضاع افغانستان را پیچیده تر و بحرانی تر کرد؛ لذا به نظر می رسد وقت آن رسیده تا دولت فعلی افغانستان چشمهای خود را باز کند و با عبرت گرفتن از ۱۶ سال حضور مخرب و ویرانگر غرب برای افغانستان و مردم آن، ادامه راه باقی مانده به سمت آینده را با ساربانی غربیها طی نکند و نخواهد و راضی نشود تا افغانستان و مردم آن که عمری در جنگ و ناامنی شکنجه شده اند، این بار با حضور داعش و امثال آن به عراق و سوریه دیگری تبدیل شود؛ چرا که این خواست مردم افغانستان نیست و قطعاً به دولت خویش هم اجازه این خیانت آشکار و ستم بزرگ را نخواهند داد.