به دنبال حمله انتحاری روز دوشنبه به مسجد باقرالعلوم کابل، سرور دانشگ معاون دوم رئیس جمهوری از کوتاهی نیروهای امنیتی در تامین امنیت این مسجد انتقاد کرده است.

آقای دانش روز سه شنبه در مراسم تحلیف اعضای نهادهای انتخاباتی با حضور اشرف غنیگ رئیس جمهوری و عبدالله عبداللهگ رئیس اجرائی گفت که مسؤولیت نهادهای امنیتی در کابل "بیشتر از این است" و "مردم ما بعد از این هیچ نوع تعلل و کوتاهی را نمی‌توانند، بپذیرند."

او افزود که تمام نهادهای امنیتی و نظامی مستقر در کابل "موظف هستند که امنیت محل کار خود را و مخصوصاً امنیت مراسم، گردهمایی ها، مراسم دینی و مذهبی مردم را تامین کنند. همه می دانیم که دشمن در کمین بوده و از هر فرصت برای قتل عام مردم استفاده می کند."

آقای دانش تاکید کرد:"وقوع چنین رویدادها و حضور ضعیف نیروهای امنیتی در محل مراسم دیروز در مسجد باقرالعلوم نشانه‌ای آشکار از کوتاهی‌هایی است که باید مورد بررسی قرار گیرد و به سؤالات مردم پاسخ داده شود."

انتقاد آقای دانش از نیروهای امنیتی، از دید بسیاری از ناظران، انتقادی از سر درد و دلسوزی است.

آقای دانش که خود یکی از مقام های عالیرتبه دولتی است وقتی از عملکرد نیروهای امنیتی در تأمین امنیت مردم به ویژه مناسک و مراسم مذهبی، انتقاد می کند، پس روشن است که این نیروها و مخصوصا کسانی که در رأس نهادهای امنیتی قرار دارند، به درستی به مسؤولیت های خود در این زمینه عمل نکرده اند.

شاید اگر چنین انتقادی از سوی نهادهای مستقل، مردم یا رسانه ها مطرح می شد، نه تنها از سوی نهادها و نیروهای امنیتی، جدی گرفته نمی شد؛ بلکه چه بسا ممکن بود به حساب غرض ورزی های گذاشته شود که در فضای مشحون از سوء تفاهم و سوء تعبیر و بدفهمی و عدم اعتماد میان مردم، رسانه ها و دولت، شکل گرفته و هریک از این طرف ها، موضع گیری های همدیگر را زیر این عناوین، مردود می دانند و جدی نمی گیرند؛ اما وقتی یکی از سران دولت، خود در خصوص عملکرد نیروهای امنیتی در تأمین امنیت مردم، زبان به انتقاد می گشاید، پس این نشان از آن دارد که حتما یک جای کار ایراد دارد و باید به آن، رسیدگی کرد.

در این شکی نیست که حمله انتحاری اخیر به تعبیر اشرف غنی کار «دشمنان مردم افغانستان» بود و به تعبیر داکتر عبدالله از سوی «تروریست ها» انجام شد؛ اما در این میان، نباید از یاد برد که آقایان غنی و عبدالله و تمام خدم و حشمی که آنها را در دولت عریض و طویل وحدت ملی، همراهی می کنند به این دلیل، آنجا هستند که از مردم، در برابر «دشمنان» یا «تروریست ها» محافظت کنند. صدها هزار نیروی امنیتی به این دلیل، تشکیل شده اند که مثلا دشمنان مردم افغانستان و تروریست ها نتوانند یک مراسم آیینی را به خاک و خون بکشند و به این ترتیب، آتش نفاق و تفرقه و دشمنی و خصومت های قومی و مذهبی را در کشور ما شعله ور سازند. اعضای کابینه به ویژه وزرا و رؤسای نهادهای امنیتی به این منظور، به این سمت ها گماشته و منصوب شده اند که مردم افغانستان دیگر قربانی خشونت ورزی های خونین و نفرت بار دشمنان و تروریست ها نشوند.

بنابراین، انتقاد آقای دانش از نیروهای امنیتی، به سادگی قابل درک است؛ به همان سادگی که فلسفه وجودی دولت وحدت ملی، مقام های خدوم و زحمت کش و مسؤول و دلسوز و صدها هزار نیروی امنیتی در خدمت آن، توضیح و تبیین شد.

با توجه به این مسایل، به باور منتقدان، رهبران حکومت وحدت ملی، بهتر است به جای انتشار اعلامیه های تشریفاتی و نمادین و صدور پیام های کلیشه ای تسلیت و ابراز همدردی های نه چندان واقعی، درد مردم را درک کنند و بدانند که اگر امروز عزاداران شیعه، آماج تیرهای مسموم تفرقه و ترور و تکفیر داعش و حامیان آنها قرار گرفته اند، فردا ممکن است ناامیدی از دولت از یکسو و تحت فشار قرار گرفتن از سوی وهابیت تکفیری از جانب دیگر، آنها را به انتخاب های سختی کند که تاکنون هرگز نمی خواستند به آن متوسل شوند.

این هشداری از سر دلسوزی و دردمندی است و درک آن هرگز نباید برای سران دولت، دشوار باشد. داعش و حامیان منطقه ای و بین المللی شناخته شده اش، آمده اند تا افغانستان را نیز به سوریه یا عراقی دیگر تبدیل کنند؛ پس باید این هشدار را جدی گرفت و تا دیر نشده، برای جلوگیری از موفقیت پروژه دشمن، کاری کرد.

داعش و حامیانش، به شدت سرگرم تخریب زیرساخت های لرزان و آسیب پذیر وحدت و همگرایی تاریخی و دیرینه مردم افغانستان هستند؛ اما دولت همچنان بی اعتنا به این خطر، پس از هر کنش داعش، صرفا به واکنش های تشریفاتی و بی پیامدی بسنده می کند که عملا هیچ تأثیر و تغییری در مشی و منش داعش ایجاد نمی کند و این نه تنها مایه تأسف است؛ بلکه چه بسا خطرناک و ویرانگر خواهد بود.