همه می دانیم که کشور ما افغانستان در دو بعد امنیتی و اقتصادی، روزهای دشوار و سختی را در حال تجربه کردن است. اوضاع کشور در ۱۶ سال اخیر و با حضور نیروهای ناتو، به مراتب وخیم تر از سالهای قبل شده است و از نظر بسیاری از آگاهان مسائل سیاسی کشور، این موضوع یعنی وخامت همه جانبه و پیچیده اوضاع در کشور نمی تواند یک پدیده تصادفی و معمولی و طبیعی باشد.
دلیل بر این ادعا نیز از سوی تحلیل گران مسائل کشور این واقعیت است که در بدو ورود نیروهای خارجی به سرکردگی امریکا به افغانستان، این کشور در ظرف زمانی بسیار کوتاه و غیر باور کردنی ای از وجود طالبان پاک شد و بنابر دیدگاه برخی از صاحبنظران، پروژه ای جدیدی زیر عنوان دولت موقت به ریاست آقای حامد کرزی در افغانستان روی کار آمد.
بنابر دیدگاه همین آگاهان؛ اما حامد کرزی با آنکه در ظاهر وانمود می کرد که با سیاست های غرب به خصوص امریکا در افغانستان خیلی موافق نیست؛ اما در باطن وظیفه داشت تا راه را برای اجرایی کردن پروژه بعدی که همانا تشکیل دولت وحدت ملی در افغانستان بود، آماده و مهیا کند؛ که چنین هم شد و حامد کرزی و تیم مربوطه اش با همه توان و توشه و امکانات در دست داشته شان، در اجرایی کردن پروژه حکومت وحدت ملی تلاش کردند و با حمایت قاطع و بدون چون و چرا از تیم اشرف غنی، اشرف و تیمش را وارد ارگ قدرت و حاکمیت کردند.
از نظر برخی از آگاهان، تحولات چند دهه اخیر و نیز تحولات جاری در افغانستان، فقط و فقط پروژه های متوالی و پشت سر هم هستند که از سوی قدرتهای استعماری غربی به خصوص امریکایی در جهت برآورده شدن اهداف و مقاصد توسعه طلبانه و دخالت جویانه آنان، اجرایی شده و یا در حال اجرا و پیاده شدن اند.
از نظر این دسته از تحلیل گران نفس و خودِ دولت وحدت ملی در کشور ما نیز یک پروژه مشترک داخلی- خارجی است که با سرمایه قدرتهای غربی به خصوص امریکایی و نیروی انسانی دولت وحدت ملی به پیش می رود و به تنها چیزی که البته در این پروژه های خطرناک و ویرانگر توجهی نشده و در آینده نیز نخواهد شد، منافع ملی مردم و کشور و نیز موضوع ثبات و امنیت جانی و مالی و حتی مرزی کشور افغانستان است.
اگر همین تحلیل بالا را بخواهیم پایه قضاوت های بعدی خویش در این نوشتار قرار بدهیم، باید بگوییم که ناامنی ها و بی ثباتی های اقتصادی در سراسر کشور به گونه متصل و زنجیروار به هم دیگر ربط پیدا می کنند؛ اختلاف فرمالیته و نمایشی در درون کابینه که به نظر می رسد از بیرون دیکته و رهبری و مدیریت می شود؛ جنگ نکردن با دشمن در جبهات و میدان دادن به آن در ساحات مهم و حیاتی کشور؛ رشد و گسترش ناامنی های خونین و ویرانگر در قالب حملات انتحاری و انفجاری که دامنه آن تا درون مساجد و تکایا هم کشانیده شده و به ظهور و بروز چهره های جدید و کریهی از دشمنان این مردم و این آب و خاک انجامیده است؛ همه و همه نتیجه پروژه ای عمل کردن سران و رهبران دولت وحدت ملی است که ملت و کشور خویش را فراموش کرده و کمر خدمت به استعمار شرق و غرب را محکم بسته اند!.
در کنار ناهنجاری های بالا، حمله به مساجد و تکایا و کشتن نمازگزاران و افراد بی گناه، شیوه نسبتاً جدیدی است در افغانستان که به گروه تروریستی داعش نسبت داده می شود؛ گروهی که معروف است از سوی قدرتهای غربی و بعضاً عربی در منطقه حمایت می شوند و اینک از این ابزار رایگان و کارآمد قرار است در افغانستان و در جهت اختلاف افکندن مذهبی میان شیعه و سنی نیز استفاده شود؛ تا استعمار غربی و عربی در سایه اختلاف های قومی و زبانی و اخیراً هم مذهبی، بیشتر بتوانند در افغانستان و منطقه توقف کنند.
این شیوه جدید دشمن در افغان کشی، روش دفاعی جدید و متناسب آن را می طلبد و یکی از روشهای موثر و منحصر که می تواند ضامن صیانت و حفاظت از جان افغانها باشد، تجهیز و مسلح شدن تمامی مکانهای مقدس و مذهبی به اسلحه مورد نیاز در سراسر کشور است.
به نظر می رسد این گونه نمی شود که در مساجد و تکایا منتظر بنشینیم تا دشمنانی از تیره و تبار اهریمن بیایند و پیر و جوان و کودکان ما را بخاک و خون بکشند! لازم و ضرور و حتمی است تا پس از این٬ هر مسجد و تکیه خانه ای برای خودش محافظ و نگهبان مسلح داشته باشد که در اوقاتی از شبانه روز که مساجد و تکایا باز است و برنامه دارند٬ از آنها بوسیله پیره داران قابل اعتماد مراقبت و محافظت شود.
لازم است تا این محافظت و مراقبت جدی از مساجد در اوقات نمازهای پنجگانه به خصوص در مواقعی که مومنین مشغول نماز جماعت هستند نیز اعمال شود؛ چرا که در اثنای فریضه نماز٬ نماگزاران٬ آسیب پذیرتر می شوند و فرصت شرارت برای دشمن بیشتر و بهتر فراهم می شود و آنان به آسانی وارد مساجد شده و مسلمانان را بخاک و خون می کشند.
به نظر می رسد که این یگانه راه منحصر و موثر در حفظ جان مومنین از شر انتحار و انفجار است که لازم است تا مسوولین مساجد و تکایا و با همکاری شورای علما و شورای اخوت٬ به آن توجه و اهتمام جدی کنند.
بدیهی و طبیعی است که اگر متناسب با شیوه جدید دشمن، روش جدید و کارایی را بکار نبندیم و باز مانند گذشته ها تذکرات را جدی نگیریم و تمهیدات لازم را در نظر نیاوریم، مطمئن باید بود که در کشته و زخمی شدن عزیزان خویش و شاید خود ما، خود نیز مقصر و سهیم بوده ایم و در پیشگاه آفریدگار عادل پاسخگو خواهیم بود.