وزارت خارجه پاکستان از امضای توافقنامه صلح میان حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار و حکومت افغانستان استقبال کرد.

در خبرنامه ای که سفارت پاکستان در کابل به رسانه‌ها فرستاده، آمده است که پاکستان همواره تاکید کرده که هیج راه حل نظامی برای ختم درگیری های افغانستان و جود ندارد.

وزارت خارجه پاکستان نوشته: مذاکراتی که توسط خود افغانها انجام و صلحی که توسط خود افغانها رهبری شود از راه‌های مؤثر برای آوردن صلح و ثبات در این کشور است. پایان موفقیت‌آمیز روند صلح میان دولت و حزب اسلامی با توجه به این موضوع، دلگرم کننده است.

در این خبرنامه آمده که مایه امیدواری پاکستان است که این روند موجب توافق‌هایی میان دولت افغانستان و دیگر گروه‌های شورشی مخالف شود و باعث ایجاد صلح پایدار در این کشور گردد.

دولت پاکستان گفته که دولت و مردم این کشور حمایت و همبستگی مداوم خود را از دولت و مردم افغانستان اعلام و در راستای پیشرفت و موفقیت صلح با آنان همکاری خود را ادامه می‌دهند.

تحلیلگران اما می گویند که علیرغم اینکه صلح میان دولت وحدت ملی و گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی، رویدادی دلگرم کننده و امیدبخش است، به این امید که این اتفاق، سرآغاز رشته اتفاقات مبارک دیگر در زمینه پایان جنگ و خشونت و ترور و آدم کشی و شورشگری و جدایی طلبی گروه های تروریستی و هراس افکن با وابستگی مستقیم آنها به رژيم ها و استخبارات خارجی شود و به این ترتیب، روزی فرابرسد که همه گروه های شورشی و تروریستی، دست از اقدامات خشونت بار و ویرانگر بکشند و به زندگی صلح آمیز سیاسی بپیوندند؛ با این حال، به باور آنها استقبال و حمایت پاکستان از امضای توافقنامه صلح میان حکومت و حزب اسلامی، چیزی نیست که کمکی به تقویت این امیدواری بکند؛ زیرا به نظر نمی رسد این موضع پاکستان، همانند سایر مواضع این کشور در قبال صلح و جنگ افغانستان، از صداقت و صمیمیت لازم برخوردار باشد.

برای اثبات و احراز صداقت و صمیمیت پاکستان در این زمینه نیز راه های روشنی وجود دارد که اگر اسلام آباد، تمایل داشته باشد، بدون تردید، با استفاده از آنها می تواند اقداماتی عملی را در این زمینه صورت دهد.

به عقیده ناظران، پاکستان خود در طول این سال ها، از عوامل اصلی به بن بست خوردن سیاست و صلح و جایگزین شدن خشونت و جنگ و ناامنی و بی ثباتی در افغانستان بوده است. یکی از نمونه های آن، عملکرد حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار است.

آقای حکمتیار هم پیش از شکل گیری دولت اسلامی مجاهدین و در جریان مبارزات آزادیخواهانه علیه رژيم دست نشانده شوروی در کابل و هم بعد از آن، در زمان شکل گیری دولت اسلامی به رهبری مجاهدین، بخش عظیمی از کمک های نظامی پاکستان را دریافت می کرد و با استفاده از همان تسلیحات و البته استمرار و تقویت حمایت های بعدی رژيم اسلام آباد و به ویژه سازمان جاسوسی آن کشور –آی اس آی- آتش جنگ های داخلی در کشور را شعله ور کرد و باعث تضعیف قدرت و سیطره دولت مجاهدین، کشتارها و ویرانگری های وسیع، ویرانی فاجعه بار پایتخت و در نتیجه، ظهور گروه طالبان و بدبختی ها و بحران های بعدی شد.

با ظهور طالبان، حمایت های بی دریغ پاکستان از جنگ افغانستان، عملا جای خود را به دخالت های مستقیم داد که در نتیجه آن، حتی هواپیماهای نظامی و جنرالان و فرماندهان ارتش و سازمان جاسوسی پاکستان نیز در جبهه طالبان علیه ائتلاف گروه های مجاهدین موسوم به ائتلاف شمال، وارد عمل شدند.

این وضعیت هنوز هم در مقیاس های متفاوتی ادامه دارد؛ به گونه ای که بسیاری از ناظران و کارشناسان، بی هیچ تردیدی، پاکستان را مسؤول اصلی ناامنی، جنگ، خشونت و بی ثباتی جاری در افغانستان می دانند و آن را عامل اصلی تضعیف دولت مرکزی در این کشور، معرفی می کنند.

اینها مسایلی است که نیاز به اثبات و استناد ندارد. همه روزه سازمان ها و ارگان های امنیتی افغانستان، شواهد فراوانی از دخالت مستقیم یا غیر مستقیم پاکستان در جنگ افغانستان به دست می آورند و منتشر می کنند.

افزون بر آنکه هزاران نیروی تروریستی سالانه از مدارس مذهبی پاکستان، آموزش خشونت و ترور و آدمکشی می بینند و از طریق پایگاه ها و مراکز رهبری‌، فرماندهی و عملیاتی تروریست ها مستقر در مناطق قبایلی آن کشور، به افغانستان گسیل می شوند.

با این حساب، استقبال و حمایت صوری وزارت خارجه پاکستان از توافقنامه صلح دولت و حزب اسلامی، نه تنها امیدبخش نیست؛ بلکه با نشان دادن پارادوکس و دوگانگی غیر قابل جمع حرف و عمل اسلام آباد در قبال مساله افغانستان، بیش از پیش از اعتبار و اهمیت آن می کاهد.