بیشتری از ولایات کشور در این شب و روزها شاهد نبردهای سنگین میان نیروهای امنیتی و شبه نظامیان طالبان می باشد. بر اساس خبرنامه ای که از سوی وزارت دفاع کشور پخش شده، ۱۸ ولایت کشور درگیر جنگ شدید با نیروهای مخالف مسلح است.
قدر مسلم در جنگهای جاری تعدادی بسیاری از دو طرف درگیر در میدان نبرد کشته و زخمی شده اند و با ادامه جنگ، به تعداد کشته و زخمی ها افزوده نیز خواهد شد. اگر چه در خبرنامه وزارت دفاع تعداد کشته و زخمی های نیروهای نظامی کشور ارقام بسیار پایینی را به خود اختصاص داده و برعکس تلفات طالبان چندین برابر کشته و مجروحان نیروهای امنیتی و دفاعی ما برآورد شده است.
اما هر انسان عاقلی می داند که واقعیت های تلخ و دردناک موجود در میادین نبرد، تعارف بردار نبوده و سانسور را نیز ابداً نمی پذیرد. قدر مسلم در آمارهای داده شده از سوی دولت و طالبان، دستبردهایی صورت می پذیرد و نسبت به کمیت آنها بزرگنمایی ها و کم و کوچک نمایی هایی اعمال می شود.
آنچه واضح و محرز می نماید نه تعداد واقعی تلفات انسانی دشمن آن اندازه زیاد است که خبرنامه های وزارت دفاع و نیروهای مسلح ادعا می کند و نه هم تلفات نیروهای خودی آنقدر ناچیز و کم که از طریق اعلامیه های مذکور به سمع و نظر مردم می رسد.
پس عقلا و منطقاً ناچاریم بپذیریم که تلفات انسانی در هر دو طرف نبرد به خصوص در این شب و روزها بسیار سنگین و طاقت فرسا است و جای تاسف اینکه از هر دو طرف، فقط و فقط افغان کشته و زخمی و معلول و معیوب می شود و کمترین ضرر و لطمه ای به حامیان و تحریک کنندگان بیرونی و خارجی جنگجویان طالبان و غیر آنها از مخالفان مسلح دولت نمی رسد!
بنابر چشم دید شاهدان عینی و نیز برخی از رسانه های بی طرف در همین شب و روزهایی که جنگ شدید و تحمیلی در بیشتر از ۱۸ ولایت کشور در جریان است و دو طرف درگیر جنگ، خروارهایی از مرمی و آتش بر روی هم می ریزند، صدها تن از نیروهای دولتی و مخالفان مسلح کشته و زخمی و معلول و معیوب شده اند و شفاخانه های مملو از شهدا و زخمی شدگان جنگ جاری در ۱۸ ولایت کشور و بعضاً بیمارستانهای پایتخت، رساترین گواه و شاهد است که تلفات جنگهای جاری در کشور در هر دو سوی میدان به مراتب بیشتر و ترسناک تر از آن میزان و مقداری است که خبرنامه ها و رسانه ها منعکس می کنند.
حالا و با ادامه این روند کور و بی هدف، پرسشی که ذهن همه ی مردم کشور را به خود مشغول کرده است و روح و ذهن و روان آنها را به سختی می فشارد این است که یک چنین جنگهای پر تلفات تا چه زمانی می خواهند ادامه یابند و چه اهداف و انگیزه های در پشت آنها نهفته است؟!
مردم نیز از ادامه این روند گنگ و شوم ذله و درمانده شده اند و همواره این پرسش ورد فکر و زبان آنهاست که قرار است تا چه زمانی شاهد کشته و زخمی شدن فرزندان شان در اردو و پولیس و سایر نهادهای دفاعی و امنیتی باشند؛ پایان این جنگ چه زمانی است و آیا ما مردم افغانستان محکوم یک جنگ همیشگی و دایمی در کشور خویش می باشیم؟!
آگاهان مسایل سیاسی کشور بر این باوراند که ادامه جنگ و بحران در افغانستان یک موضوع پلان شده و نقشه شده است و استعار غرب به سرکردگی ایالات متحده امریکا یک چنین سناریوی خطرناک و غمباری را برای افغانستان و مردم و دولت آن در نظر گرفته اند؛ تا از این رهگذر و با تمدید حضور نظامی شان در افغانستان و منطقه، به اهداف استعماری خویش دست یازند.
بر اساس اخبار رسانه ها، در بسیاری از جبهات جنگ جاری، جنرال های پاکستانی رهبری جنگ علیه دولت افغانستان را بدست دارند و دلیل پیشرفت طالبان نیز همین واقعیت دانسته شده است و از سویی مقامات امریکایی به خوبی از این واقعیت اطلاع دارند و اینکه طبق مفاد پیمان امنیتی با افغانستان، چرا با جنرالهای پاکستانی وارد جنگ نمی شوند، خود روشن ترین گواه و دلیل است که نمی خواهند این حالت یعنی بحران دایمی در افغانستان مهار شود و این کشور به صلح و ثبات دایمی برسد.
از دید بسیاری از آگاهان تنها راه برون رفت از بحران فعلی و مهار جنگهای خونین در کشور، آن است که دولتمردان افغانستان در نبرد با مخالفان مسلح خود ابتکار عمل را بدست گیرند و سعی نکنند دنباله رو پالیسی امریکا و غرب در مبارزه با تروریسم به انواع و اقسام آن اعم از طالبان و القاعده و داعش و امثال آنها در کشور خویش باشند.