سناتوران ولایت های بدخشان و تخار می گویند که دولت خود در ناامنی های این ولایت ها دست دارد.
گلالی اکبری؛ نماینده بدخشان در سنا گفت:"قوماندان قطب الدین یکی از فرماندهانی است که در چوکات پولیس محلی بود؛ اما حالا به طالبان پیوسته ۳- ۴ روز است که قوماندانان سابق جهادی را به زور و یا به نیرنگ جمع کرده، مسلح ساخته است و می گوید که این دولت فاسد است و باید سقوط دهیم".
خانم اکبری افزود که برادر قطب الدین که با او همدست است چندی پیش در کابل بازداشت شده بود؛ اما دوباره از سوی دولت رها شده و به بدخشان رفته است.
این سناتور با اشاره به اینکه هم اکنون ۱۲ ولسوالی بدخشان ناامن شده تاکید ورزید: خود در ناامنی های این ولایت دست دارد.
افضل شامل؛ نماینده تخار در مجلس سنا نیز با اشاره به ناامنی های این ولایت گفت:"عامل تمامی بدبختی ها در تخار دولت است و مقام های دولتی خود از طالبان و مخالفان مسلح دولت حمایت می کنند".
این نخستین اظهارات انتقادی و اعتراضی نماینده های حوالی شمال شرق کشور نسبت به وضعیت بد امنیتی در این ولایت ها نیست.
پیش از این نیز بارها اظهار نظرهای مشابهی از زبان مقام های محلی و نمایندگان شورای ملی در این خصوص، مطرح شده است؛ اما دولت به آسانی و غالبا با سکوت از کنار این انتقادها گذشته است.
این در حالی است که به باور کارشناسان، صرف سکوت دولت در قبال این اظهار نظرها، پرسش برانگیز است و سوء ظن ها نسبت به احتمال دخالت دست هایی از درون دولت در حمایت از ناامنی های جاری و رو به گسترش در ولایت های سابقا امن کشور را تقویت می کند، حتی اگر واقعا چنین حمایت هایی جریان نداشته باشد.
معضل ناامنی و گسترش بی رویه و نگران کننده آن در ولایت های امن افغانستان، امروزه به یک گره کور در منظومه بزرگ امنیت افغانستان تبدیل شده است.
در این میان، تصور می شود وضعیت در ولایت هایی راهبردی مانند بدخشان و برخی مناطق تخار بیش از هر جای دیگری، نگرانی های گسترده ناظران را برانگیخته است. این نگرانی ناشی از سه مساله مهم است:
۱. این ولایت ها به لحاظ سنتی، حوزه نفوذ و اقتدار نیروهای ضد طالبان به رهبری مجاهدین سابق محسوب می شوند. بدخشان و تخار در سال های جنگ میان طالبان و مجاهدین موسوم به «ائتلاف شمال» نقش کلیدی داشتند و به نوعی مرکز اصلی فرماندهی نظامی و استقرار سیاسی دولت مشروع افغانستان در عرصه بین المللی به رهبری برهان الدین ربانی به شمار می رفتند.
۲. مساله دومی که موجب افزایش نگرانی ها و پرسش های بی جواب در خصوص ناامنی های جاری و رو به توسعه در این دو ولایت می شود، این است که این ولایت ها پیش از این بخشی از مناطق امن کشور محسوب می شدند. در ابتدای سقوط رژيم طالبان و پس از آن، آغاز نبردهای پارتیزانی میان آنها و نیروهای دولتی، نقش این گروه و سایر جریان های تروریستی در بدخشان و تخار، تقریبا صفر بود؛ اما این وضعیت، در سال های اخیر به نحو غیر قابل مهاری، رو به تغییر بوده است؛ به گونه ای که اکنون بر اساس یکی از ادعاها که در بالا مطرح شد، ۱۲ ولسوالی بدخشان، با ناامنی های ناشی از گسترش تروریزم، دست و پنجه نرم می کند و این آمار، واقعا نگران کننده و عمیقا پرسش برانگیز است.
۳. موضوع سوم هم که بر اهمیت ناامنی های جاری در بدخشان و تخار می افزاید این است که این ولایت ها در مناطق مرزی کشور واقع شده اند و به نوعی دروازه افغانستان به سمت آسیای میانه به شمار می آیند. به همین دلیل، کارشناسان با ابراز نگرانی می گویند که بیم آن می رود که ناامنی های جاری در این ولایت ها، بخشی از یک پروژه بزرگتر در مقیاس بین المللی برای توسعه ناامنی و نفوذ تروریزم از افغانستان به آسیای میانه باشد و به این ترتیب، این هراس به صورت جدی وجود دارد که مردم افغانستان بار دیگر، قربانی یک جنگ استخباراتی پیچیده میان قدرت های بزرگ شرق و غرب قرار بگیرند.
با توجه به این مسایل، تصور می شود که مساله ناامنی های جاری در ولایت های شمالی و شمال شرقی کشور، پیچیده تر از آن است که دولت وانمود می کند و به همین دلیل، رسیدگی و توجه به این معضل نیز فراتر از اقدامات تاکتیکی و کوتاه مدت مانند راه اندازی عملیات های مقطعی و موردی یا روی کردن به اهرم هایی مانند پولیس محلی و... است.
وضعیت امنیتی در این منطقه از کشور باید در قالب یک راهبرد کلان و ریشه ای امنیتی از سوی رهبران حکومت وحدت ملی در دستور کار قرار گیرد و از پرسش های بی جوابی که هر روز بر حجم و دامنه آن افزوده می شود، مسؤولانه ابهام زدایی شود.
