یکی از راه های حل آنی این مساله، پایان دادن به پروژه استعمار نو در سرزمین های اسلامی از جمله سوریه و عراق است نه تشدید بی محاسبه دخالت های هژمونیک غرب در این کشورها.

در جریان جشن‌های روز ملی فرانسه، شامگاه پنج‌شنبه یک موتر لاری در شهر نیس در جنوب فرانسه، جمعیت حاضر در پیاده‌رو ساحلی را زیر گرفت و دست‌کم ۸۴ کشته و بیش از ۲۰۰ زخمی بر جا گذاشت.
فرانسوا اولاند؛ رئیس‌جمهوری فرانسه، در نطقی پس از این حادثه آن را یک "حمله تروریستی" خواند و گفت که در پی این حادثه، وضعیت اضطراری در فرانسه سه ماه دیگر تمدید می‌شود. وضعیت اضطراری پس از حملات مرگبار ماه نوامبر در پاریس برقرار شد که در آن، دست کم ۱۳۰ نفر کشته شدند.
آقای اولاند گفت فرانسه عملیاتش را در سوریه و عراق تشدید می‌کند و "به کسانی که به ما حمله کرده‌اند، در خانه خود شان ضربه می‌زنیم."
او و دیگر سیاستمداران فرانسه این حمله را به «تروریزم اسلامی» نسبت داده اند.
باراک اوباما؛ رئیس ‌جمهوری امریکا، این واقعه را یک "حمله تروریستی وحشتناک" خوانده و آن را محکوم کرده و گفته است که امریکا در این باره به قدیمی‌ترین همپیمانش کمک می‌کند.
واکنش های مشابه از سوی بسیاری از کشورهای مسلمان و غیر مسلمان در سراسر جهان، نشان داده شده است؛ اما چیزی که در این میان، توجه تحلیلگران امنیت بین المللی را به خود جلب کرده است، نسبت دادن این حمله تروریستی به «تروریزم اسلامی» است؛ اصطلاحی که پس از حمله های ۱۱ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در امریکا و به دنبال سلسله اقدامات نظامی، سیاسی و تبلیغاتی غرب به رهبری امریکا و با مشارکت فعال و محوری کشورهایی مانند فرانسه در کشورهای اسلامی، جعل شد و نتایج خواسته یا ناخواسته آن، تقلیل امنیت و مصونیت اجتماعی مسلمانان در غرب، هتک حریم شخصی و خصوصی زندگی آنها، امنیتی کردن فضا برای حضور و فعالیت مسلمانان در غرب و در نهایت، دامن زدن به موجی تازه و گسترده از اقدامات اسلام هراسانه در کشورهای غربی بود.
در پی بروز بحران های خاور میانه ای به ویژه آغاز فعالیت های تروریستی در سوریه به منظور براندازی دولت دمشق که در ابتدا با حمایت های وسیع و مستقیم کشورهای غربی از جمله فرانسه صورت می گرفت و هزاران شهروند این کشورها اجازه یافتند تا برای کمک به داعش و سایر جریان های تروریستی در تسریع پروژه براندازی دولت دمشق با عبور از مرزهای باز ترکیه، به سوریه بروند، غربی ها بدون در نظر گرفتن مخاطرات وحشتناک این اقدامات، همچنان تلاش کردند افراط گرایی مذهبی را از یکسو در خدمت پیشبرد پروژه استعمار نو در سرزمین های اسلامی قرار دهند و از جانب دیگر، به موج اسلام هراسی شایع در غرب دامن بزنند.
اینک اما که ورق برگشته است، این خود کشورهای حامی تروریزم از جمله فرانسه است که در برابر تروریست های دست آموز خود، قربانی می شوند.
در این میان، هیچ تردیدی وجود ندارد که کشتار مهیب و هول انگیز نیس، به هیچ عنوان از منظر دین حنیف اسلام و آموزه های آسمانی آن، قابل توجیه نبوده و تحت هر شرایطی محکوم و مذموم است؛ زیرا غیر نظامیان بی دفاع و بی گناهی که هیچ نقشی در طرح و تدوین و اعمال سیاست های کلان غرب در قالب استعمار نو در دنیای اسلام و سرزمین های اسلامی نداشته اند، بر بنیاد منطق اسلامی، نه مستوجب مجازاتی چنین سهمگین و وحشیانه اند و نه چنین اقداماتی به بازسازی چهره اسلام در غرب، پایان بخشیدن به موج اسلام هراسی شایع در آن و در نتیجه، بهبود وضعیت زندگی و امنیت و مصونیت شخصی و آزادی های فردی شهروندان مسلمان در فرانسه و سایر کشورهای اروپایی و امریکایی، کمکی خواهد کرد؛ بلکه بالعکس، عاملان و مجریان پروژه استعمار نو را در پیشبرد اهداف و اغراض سلطه جویانه و هژمونیک خود در کشورهای اسلامی و سرزمین های مسلمان، تشویق و تشجیع خواهد کرد؛ همانگونه که رییس جمهوری فرانسه هم گفته است که پاسخ این حملات را در سوریه و عراق خواهد داد!
این در حالی است که به عقیده کارشناسان مسایل تروریزم و امنیت بین المللی، این مساله داخلی کشورهای غربی است و لزوما ارتباطی به مسایل سوریه و عراق ندارد.
غرب خود باید در داخل مرزهای خود، وضعیت زندگی را برای میلیون ها مسلمان ساکن آنجا بهبود بخشد. به فضای خفقان آور امنیتی و سیطره همه جانبه اختاپوس های استخباراتی بر آنها پایان دهد و از آنسو، مجاری رسمی و غیر رسمی تقویت افراط گرایی، تروریزم و ایدئولوژی نفرت و خشونت را ببندد.
اسلام هراسی و نسبت دادن این گونه حملات به «تروریزم اسلامی» هم چیزی را حل نمی کند؛ بلکه این غرب است که با طرح و جعل این تعابیر نفرت انگیز و بی بنیاد، میان پیروان ادیان، مذاهب و نحله های فکری در غرب، شکاف های عمیق اجتماعی و ایدئولوژیک ایجاد می کند و در پی انفجار این عقده ها، فجایعی مانند نیس به وقوع می پیوندد.
یکی از راه های حل آنی این مساله، پایان دادن به پروژه استعمار نو در سرزمین های اسلامی از جمله سوریه و عراق است نه تشدید بی محاسبه دخالت های هژمونیک غرب در این کشورها.