دولت هندوستان با کمک بزرگ بلاعوض دیگر؛ یعنی ساختن بند بزرگ سلما، باب جدید دیگری از دوستی با دولت و ملت افغانستان را گشود و صفحه ای از اعتماد و اعتبار میان دو کشور را در انظار جهانیان به نمایش گذاشت.

سخنان صدراعظم کشور پهناور هندوستان که قطعاً خالی از اغراض و اهداف سیاسی هم نیست، با اظهارات بسیاری از دولتمردانی که خود مسلمان اند و در همسایگی کشور ما نیز قرار دارند، تفاوت بنیادین و ماهوی داشت و دارد. صدر اعظم هند با استفاده ابزارهای ادبیات عاطفی، به گونه ای با مردم افغانستان صحبت می کرد که گویا یک پدر مهربان با هموطنان خویش درد دل می کند!

این یک واقعیت است که کسانی از هموطنان ما که در روز افتتاح بند سلما در مقابل تلویزیونهای خویش قرار گرفته بودند و به سخنان مهرآمیز و توام با عاطفه و احساس نخست وزیر هند گوش فرا داده بودند، اشک شوق در پیاله چشمان آنان حلقه بسته و گلوهای زخمی شان بغض شور و اشتیاق کرده بود و همگان با همه وجود، سخنان نارندرا مودی را جرعه جرعه سر می کشیدند و از سکر ادبیات محبت آمیز وی مست و مدهوش شده بودند!

دولت هند سیاست خارجی خویش در قبال افغانستان را بر اساس کمک همه جانبه اقتصادی، فرهنگی و حتی نظامی، تنظیم و استوار ساخته است و بر رغم تفاوت ریشه ای در بخش باورهای دینی و مذهبی، توانسته است سایر روابط انسانی، سیاسی و اخلاقی را با دولت و مردم افغانستان به گونه ی معقول و مقبول برقرار سازد.

با توجه به همین مبنای انسانی- سیاسی است که کشور هند در طول ۱۶ سال اخیر، بیشترین کمک را به دولت افغانستان کرده است. این کشور طی یک دهه اخیر، نزدیک به دومیلیارد دالر برای تمویل برنامه‌های انکشافی در افغانستان به مصرف رسانده است.

هم‌چنین سیاست‌های هند در قبال افغانستان روشن بوده و اعتراضی در مورد سیاست‌های این کشور در قبال افغانستان تاکنون در داخل کشور بلند نشده است. هند برخلاف دیگر کشورهای همسایه و منطقه، حزب و گروه خاصی را در داخل کشور مورد حمایت قرار نداده و همیشه طرف اصلی‌اش دولت افغانستان بوده است.

به باور برخی از آگاهان، سیاست‌های بی‌طرفانه و صادقانه هند در قبال افغانستان باعث شده است که افغان‌ها نسبت به هندی‌ها به‌عنوان یک دوست خوب و قابل اعتماد نگاه‌ کنند. گرچند برخی از کشورهای همسایه، به‌ویژه پاکستان، از دوستی هند و افغانستان ناراض‌اند، اما به‌نظر می‌رسد که دولت و مردم هند نمی‌خواهند که این دوستی را قربانی نارضایتی پاکستان کنند.

اما در مرزهای جنوبی افغانستان نیز کشوری وجود دارد بنام پاکستان و این کشور با آنکه بر خلاف کشور هند یک کشور مشرک و بت پرست هم نیست و جمهوری آن سالهاست که پسوند"اسلامی" را با خود یدک می کشد، و پس از جدایی از هند، نام "پاکستان" را بر خود نهاده است؛ یعنی کشوری و دولتی که از هر نوع شرک و پلیدی و ستم پاک می باشد؛ اما با همه ی این اوضاف، در طول این دو دهه اخیر به خصوص پس از فروپاشی رژیم طالبان در افغانستان، کاری را با دولت ملت و کشور ما کرده و می کند، که هیچ دشمنِ قسم خورده و خونی حتی با دشمن مشرک و کافر خود نمی کند!

پاکستان دقیقاً بر خلاف هند، نه تنها هیچ گونه کمک اقتصادی و ...، به دولت و مردم افغانستان نکرده؛ بلکه در تخریب همه جانبه کشور و کشتار مردم بی گناه ما سهم اساسی و تعیین کننده ای داشته است. بمباران هر از گاه و بیگاه ولایات جنوبی و جوب شرقی افغانستان توسط توپخانه اردوی پاکستان، حمایت آشکار و آفتابی سران اسلام آباد از طالبان و سایر گروههای تروریستی مسلح در افغانستان و ارسال سیلی عظیمی از تروریست های انتحاری به داخل خاک افغانستان با امر و اشاره استخبارات این همسایه شرور، بخشی از کارنامه سیاه و ننگین دولتمردان اسلام آباد در قبال کشور افغانستان و دولت و ملت مسلمان آن است.

پاکستان بر خلاف هند، سیاست خارجی خویش در قبال افغانستان و دولت و ملت آن را بر اساس دشمنی عمیق و شرارت علیه همسایه مسلمان خویش استوار ساخته است؛ و به گونه ای این سیاست را رهبری و مدیریت می کند که در صورت رعایت کوچک ترین موارد انسانی و اسلامی و اخلاقی در مورد همسایه خویش افغانستان، بزرگ ترین ضربات اقتصادی و نظامی را باید متحمل شود؛ چرا که اساس سودبری خویش را بر شرارت و بغاوت علیه همسایه مسلمان خویش، قرار داده است.

در هر حال، دولت و کشور افغانستان در اوضاع و شرایط کنونی، در یک چنین موقعیت حساس و پیچیده ای قرار گرفته است؛ از یک سو، هندوستانی وجود دارد با نگاه صد البته سیاسی؛ اما در هر حال، دوستانه و کمک گرایانه و مثبت و صادقانه نسبت به دولت و ملت افغانستان و در سمت دیگر، پاکستانی وجود دارد با شمشیرها و غداره های تیز و خونی علیه دولت و ملت ما و این دیگر بر می گردد به درایت و کیاست و کفایت دولتمردان ما که چگونه می توانند روابط خارجی خویش را با دو قطب صد در صد متضاد، به گونه ای تنظیم و تدبیر کنند که هم از کمک و دوستی دولت و ملت هند به سود ملت و کشور خویش استفاده کنند و هم از کمند شرارت و بغاوت همسایه جنوبی یعنی پاکستانِ رقیب سرسخت هند، جان به سلامت ببرند.

اما به نظر می رسد دولت افغانستان انتخاب خود را کرده است و در واقع مقامات اسلام آباد این راه را پیش پای سران کابل گذاشته اند که آنان از میان دهلی نو و اسلام آباد، دهلی را برای دوستی و روابط پایدار انتخاب کنند؛ و اگر چه این انتخاب با دشواری های سنگین و پر خطری هم همراه باشد.