یک دیپلمات ارشد روس با اشاره به رشد فزاینده شمار عناصر داعش در افغانستان می گوید این گروه تروریستی قصد دارد به کشورهای آسیای میانه و روسیه نفوذ کند.
به نقل از منابع روسی، ضمیر قبولوف؛ نماینده ویژه رئیس جمهور در امور افغانستان در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت:" حضور تروریست‌های داعش در افغانستان یک تهدید امنیتی جدی است. هم اینک حدود ۱۰ هزار داعشی در افغانستان حضور دارند. یک سال پیش تعدادشان ۱۰۰ نفر بود و این افزایش ظرف یک سال غیرمنتظره است.

شاخه افغانی داعش بطور مشخص برای آسیای میانه تربیت می شود و در بین آنها گاهی زبان روسی استفاده می شود. آنها را بطور مشخص برای آسیای میانه و روسیه آموزش می دهند".
بر اساس گزارش ها، مسکو معتقد است نیروهای دولتی افغانستان توان یا تمایل مبارزه با گروه‌های وابسته به داعش را ندارند و از منابع خود برای مبارزه با طالبان استفاده می‌کنند.

دولت افغانستان بارها اعلام داشته که حضور نیروهای امریکایی و متحدان آنها در این کشور، تهدیدی برای کشورهای منطقه به خصوص همسایگان آن نیست. از طرفی دولتهای منطقه به خصوص آن کشورهایی که رابطه خوبی با دولتهای غربی ندارند و به نوعی غربی ها را رقبای سیاسی- اقتصادی و نظامی و بعضاً دشمن دولت و مردم خویش می دانند، همین توقع و انتظار از دولتمردان افغان را دارند تا اجازه ندهند خاک آنها سکوی پرشی قرار گیرد برای دولتها و قدرتهایی که با اهداف استعماری و خصمانه ای از آن سوی کره خاکی تا قلب کشورهای موجود در منطقه، نفوذ کرده اند.

اما گویا دولت افغانستان این نگرانی معقول کشورهای منطقه ای را جدی نگرفته و یا هم زیر فشار قدرتهای خارجی موجود در کشورش، نتوانسته جدی بگیرد و در دو سه سال اخیر برخی از مناطق خاص در این کشور، به پادگانهای تربیت و آموزش عناصر داعش تبدیل شده است.
قبل از آنکه این دیپلمات روسی از حضور جدی و پر شمار عناصر داعش در افغانستان سخن بگوید، آگاهان و صاحب نظران دیگر اعم از افغان و غیر افغان در این مورد هشدارهایی را داده بودند و اما اظهارات اخیر نماینده ویژه رئیس جمهور روسیه در امور افغانستان، موضوع را جدی تر کرده و نشانگر نگرانی جدی دولت روسیه در زمینه نفوذ داعش در کشورهای آسیای میانه و مرکزی است.
این موضوع؛ یعنی آموزش و تربیت داعش در افغانستان و زیادی روز افزون عناصر آن در این کشور، چنانکه اظهارات اخیر ضمیر قبولوف نشان می دهد، برای دولت روسیه از اهمیت خاص و فوق العاده ای برخوردار است و در واقع می شود گفت که مرزهای کشورهای موجود در آسیای میانه و مرکزی، به عنوان خطوط قرمز برای این کشور قوی و صاحب نیروی هسته ای مطرح می باشد که نزدیک شدن دشمن با هر عنوان و نشانی به این مرز و بوم ها، اعم از داعش و طالب و امثال آن، برای روسیه غیر قابل تحمل و پذیرش خواهد بود.

چنانچه روسیه در برخورد با داعش در سوریه نشان داده، این کشور به هیچ عنوان در برابر خطر داعش از ناحیه افغانستان نیز کوتاه نخواهد آمد؛ به خصوص که دروازه افغانستان برای روسیه به مراتب خطرناک تر از دروازه سوریه برای آن کشور است؛ چرا که با ورود لشکر داعش از ناحیه افغانستان به کشورهای مشترک المنافع سابق که همگی در همسایگی روسیه قرار دارند، این کشور به گونه مستقیم مورد تهدید قرار می گیرد و این چیزی نیست که تحملش برای مردی مانند پوتین ممکن و میسر باشد.
به نظر می رسد حامیان داعش در افغانستان این بار دچار خبط وخطای فاحش و آشکار در محاسبه شده اند و قدرت عزم و اراده دولت روسیه و متحدان منطقه ای آن را برای مبارزه و سرکوب جدی داعش دست کم گرفته اند. مطئمناً روسیه در برابر اراده نفوذ داعش در جغرافیای مربوط به خود و متحدانش، بی اندازه شدید و جدی برخورد خواهد کرد و این کشور در این مبارزه قطعاً تنها نخواهد ماند و قدرتهایی مانند چین که خود عامل تعیین کنده در معادلات منطقه ای و حتی جهانی است، برای دفاع و صیانت از مرزهای خودش هم که شده وارد معرکه نبرد با تروریزم داعش خواهد شد.
تصویر بالا از درگیری منطقه ای در واقع همان چیزی است که امریکا و متحدان عرب و ترک منطقه ای آن می خواهند؛ یعنی خلق و ایجاد بحران های مهار نشدنی در منطقه و مدیریت آن! یعنی همان شگردی که به مرور به فرسایش نیرو و توان اقتصادی و نظامی و روحی و روانی حریف و رقیب می انجامد و سرانجام او را وادار به پذیرش منویات طرف مقابل می کند.

شاید این روش استعماری در برابر کشورهای در ضعف و در فقر نگداشته شده ای وابسته به قدرتهای دیگر چون عراق و افغانستان و سوریه و ...، جواب بدهد که چنین نیز شده است و دولتهای غربی با ایجاد و حفظ و ادامه بحران و مدیریت آن در این کشورها، توانسته اند تا حدودی بهره برداری های سیاسی خویش را بکنند؛ اما باید دانست که قدرتهایی مثل روسیه و چین و هند و حتی ایران، هیچکدام افغانستان و عراق و یمن و سوریه و ...، نیستند تا استعمار غرب به سرکردگی امریکا با استفاده از عناصر داعش و امثال آن، بتوانند به ناامنی در آن کشورها دامن بزنند.

در هر حال، آنچه به دولت افغانستان مربوط می شود و احساس می شود که با آن روش، می تواند از یک سو منافع ملی خویش را پاس دارد و از طرف دیگر، اعتماد همسایگان و قدرتهای بزرگ منطقه ای را جلب کند، حفظ بی طرفی در معادلات خرد و کلان منطقه ای و جهانی است و در غیر آن، باید منتظر روزهای سیاه و تاریک تری در آینده این آب و خاک باشیم.