دولت گفته است با وجود اعلامیه طالبان در مورد عدم شرکت این گروه در مذاکرات صلح، هنوز امیدوار است که مذاکرات مستقیم دولت افغانستان با طالبان برگزار شود.

حکمت خلیل کرزی؛ معاون سیاسی وزارت خارجه روز دوشنبه در یک نشست خبری مشترک با فیلیپ هاموند؛ وزیر خارجه انگلیس در کابل اعلامیه اخیر طالبان را "تاکتیکی" خواند و گفت که کابل تلاش‌های صلح را ادامه خواهد داد.

آقای کرزی گفت:"ما بسیار امیدواریم که روند صلح به نتیجه می‌رسد."

او گفت که دولت افغانستان هیاتی را برای انجام مذاکرات صلح تعیین کرده است.

گروه طالبان به رهبری ملااختر منصور دو روز پیش با انتشار خبرنامه‌ای اعلام کرد تا زمانی‌‌که شرایطش پذیرفته نشود، مذاکرات به هیچ نتیجه‌ای نخواهد رسید و گفت که هیچ نماینده‌ای برای شرکت در مذاکرات صلح تعیین نشده است.

فیلیپ هاموند؛ وزیر خارجه انگلیس نیز گفت که کشورش از روند صلح افغانستان حمایت می‌کند و اعلام کرد که ۱.۴ میلیون دالر را برای آمادگی این مذاکرات به افغانستان کمک خواهد کرد.

با این حال، کارشناسان می گویند که حتی اگر امتناع طالبان از شرکت در گفتگوهای مستقیم صلح با دولت افغانستان، تاکتیکی باشد، دست کم، این حقیقت وجود دارد که این تاکتیک، موقتی و فقط مربوط به امروز نیست. طالبان سال هاست که این پیش شرط ها و شرایط مشابه را برای آغاز گفتگوهای صلح با دولت افغانستان مطرح می کنند. بنابراین، پایداری آنها بر این شرایط، نشانگر آن است که آنها به این تاکتیک، نگاهی راهبردی و استراتژيک دارند. یعنی برای طالبان مهم است که رهبران شان از لیست سیاه سازمان ملل و سایر سازمان ها و کشورها خارج شود، برای آنها این مساله، از اهمیتی اساسی برخوردار است که زندانیان شان، بی هیچ قید و شرطی از زندان های تحت کنترل دولت و امریکایی ها آزاد شوند. با این حال، برای تحقق این شرط ها، آنها یک پیش شرط بزرگ دیگر را نیز مطرح کرده اند و آن «پایان اشغال» افغانستان و خروج تمامی نیروهای امریکایی و خارجی از کشور می باشد.

کارشناسان می گویند که طالبان هم می دانند که این پیش شرط، حتی اگر از سوی دولت افغانستان، مورد پذیرش واقع شود، عملیاتی شدن آن از حیطه کنترل و اختیارات دولت افغانستان خارج است.

با این حساب، طالبان اگر این پیش شرط را از اصلی ترین موانع برای حضور شان دور میز مذاکره می دانند، بر سر این مساله باید مستقیما با امریکایی ها وارد مذاکره شوند.

این نکته هم قابل توجه است که آنها پیش از این، بارها گفته اند که «دولت کابل» صلاحیت کافی برای تصمیم گیری را ندارد و آنها مستقیما با امریکایی ها مذاکره خواهند کرد.

صرف نظر از درستی یا نادرستی این موضع در سایر موارد، واقعیت این است که در حوزه ماندن یا رفتن نیروهای خارجی از افغانستان، تصمیم گیرنده اصلی و نهایی، خود کشورهای دارای نیروی نظامی در افغانستان و در رأس همه آنها ایالات متحده امریکا هستند.

مساله دیگری که به باور کارشناسان، نباید به سادگی از کنار آن گذشت این است که آنچه طالبان به عنوان پیش شرط های شرکت در روند گفتگوهای صلح مطرح می کنند، فقط به منظور تامین خواست ها و منافع این گروه نیست؛ زیرا طالبان، یک گروه مستقل، محسوب نمی شود. با این حساب، پیش شرط های مطرح شده، برای تامین منافع و اهداف پاکستان و سایر قدرت هایی که با این گروه رابطه دارند، از نفوذ عمیق و همه جانبه بر طالبان برخوردار اند و زیر نام طالبان، در صدد تحمیل سلطه و تامین منافع خود در افغانستان هستند نیز مطرح می شود که با این وصف، بدون توجه به اینکه امتناع طالبان از شرکت در روند گفتگوهای صلح، تاکتیکی است یا راهبردی، این روند، وضعیت پیچیده و پرچالشی پیدا می کند که حل آن، دشوارتر از هر زمان دیگری می شود.

به این ترتیب، اصرار دولت بر استمرار تلاش ها برای کشاندن طالبان به پای میز مذاکره نیز نیازمند صرف هزینه، زمان و انرژی بیشتری است تا در نهایت، هم پاکستان و طالبان و قدرت های همسو به اهداف مورد نظر خود در جهت سلطه بر افغانستان دست یابند و هم مأمول دیرینه دولت افغانستان در خصوص برقراری تماس مستقیم با تروریست ها و در نهایت، پایان صلح آمیز جنگی که جریان دارد، به دست آید؛ هرچند این امر، با توجه به حضور آنچه آقای غنی «تروریست های خارجی» در افغانستان می خواند، به تمامی و به صورت کامل و آنی، محقق نشده و به پایان جنگ منتهی نخواهد شد.