رئیس جمهور محمد اشراف غنی، اخیرا از مهار و مدیریت آبهای به هدر رونده کشور صحبت کرده است.
"محمد اشرف غنی، رئیس جمهوری افغانستان اعلام‌ کرد که دولتش در نظر دارد تا کار ساخت ۲۱ سد آبی را در جریان سال ۲۰۱۶ میلادی آغاز کند.
آقای غنی که روز، شنبه اول حوت با نمایندگان دهقانان افغانستان در چهارمین همایش سالانه ترویج و توسعه زراعت صحبت می‌کرد، گفت که افغانستان برای قرنها آبهای خود را در اختیار دیگران قرار داده است؛ اکنون اولویت اول حکومت وحدت ملی افغانستان، مهار آبهای این کشور است.
به گفته او جاری شدن سیلاب سالانه یک میلیارد دالر به افغانستان خساره می‌زند و طغیان رودخانه‌ها سالانه هزاران جریب زمین را ویران می‌کند."
چندین دهه جنگ و بی ثباتی در افغانستان، موجب تخریب بسیاری از زیرساختهای اقتصادی این کشور - ضعیف نگهداشته- شد.
دو دوره حاکمیت پساطالبانی به ریاست حامد کرزی با آنکه توانست بر بسیاری از نابسامانی های این کشور فایق آید و به ترمیم و بازسازی راه و جاده و پل و ساختمانهای تخریب شده ی دولتی و مکاتب و شفاخانه ها و مواردی از این قبیل همت بگمارد؛ اما با تاسف و به دلائلی، به بازسازی و تعمیر دوباره زیرساختهای مهم و حیاتی کشور نظیر احیا و راه اندازی کارخانه های تولیدی موجود در کشور، ساخت بندهای تخریب شده ی آبی و برقی، رشد زراعت و مالداری، توجه به رشد اقتصادی مردم در روستاها و جلوگیری از ورود بی رویه آنها در مراکز شهرها به خصوص پایتخت و بی شماری از گزینه های حساس و زیربنائی کشور، ابداً توجهی صورت نگرفت.
این روند نابهنجار موجب شد تا افغانستان با وجود دارا بودن زمینه های بسیار جهت رشد و ترقی، تقریباً همه جانبه و صد در صد وابسته به کمکهای جامعه جهانی از یک سو و نیازمند به واردات مواد اولیه از کشورهای همسایه و غیر همسایه از طرف دیگر شود.
شکی نیست که مقدار زیادی از پسرفت ها و کاستی ها را می توان تقصیر آن را بر گردن بی ثباتی ها و کارشکنی های دشمنان و مخالفان مسلح دولت انداخت و آنان را مانعی شمرد بر سر راه پیشرفت و آبادانی لازم افغانستان در دو و نیم دهه اخیر در کشور؛ اما آیا همه ی مشکل، مخالفان مسلح و حامیان بیرونی آنها بود و بر فرض عدم وجود آنان در افغانستان، آیا می توان ادعا کرد کشور ما در حال حاضر با هیچ یک معضلات کنونی دست و پنجه نرم نمی کرد و همه ی مکانها در کشور به گلستان و باغستان تبدیل شده بود؟!
واقعیت این است که وجود دشمن و حامیان فرصت طلب آن در افغانستان، فقط بخشی از مشکل ملت و کشور ماست و بخش عظیم و بزرگ مشکل افغانستان به سران و دولتمردان غیر خادم و نادلسوز برای کشور و مردم بر می گردد.
از این انتقادها زیاد شده و نیازی هم به تکرار نیست و حتی اطفال افغانستان هم می دانند که اگر هدف و انگیزه و نیت خدمت به مردم و وطن در ضمیر و نهاد دولتمردان ما وجود می داشت و آنان سر موئی درد و دغدغه مردم و مشکلات آنها را می داشتند، در عرض و طول لااقل ۱۵ سال، و با سرازیر شدن سیل کمکهای خارجی در این کشور، لااقل ۱۵ کارخانه تولیدات داخلی در افغانستان راه اندازی می شد؛ تا این همه کارد به استخوان مردم نرسد و جوانان این کشور دسته دسته راهی سفرهای مخوف و خطرناک کشورهای اروپائی و غیر آن نشوند!.
حکومت وحدت ملی نیز که اینک حدود یک سال و نیم بیشتر از عمر آن می گذرد و در طول این مدت جز دادن شعار و وعده برای مردم کاری نکرده است؛ در دنبال شعارهای سابق، باز هم به وعده های چرب و شیرین روی آورده و این بار شخص اول مملکت، از مهار آبهای کشور به سود مردم و کشور سخن می گوید.
اگر این ادعای رئیس جمهور و رئیس حکومت وحدت ملی به دور شعار و وعده های کذائی باشد و در واقع باری از واقعیت را با خود حمل کند، می توان گفت که یک شاهکار است؛ شاهکاری که همه ی کارنکردها و بی تفاوتی های سران حکومت وحدت ملی در یک سال و چند ماه را تحت الشعاع قرار خواهد داد و آبروی رفته حکومتیان را بر چهره آنان بر خواهد گرداند.
مهار و مدیریت آبهای به هدر رفته کشور، موضوعی است که محل بحث و موجب نگرانی چندین دهه ای آگاهان و دلسوزان اقتصادی در کشور شده است و آنان همواره از مهار و مدیریت درست و دقیق این آبها؛ به گونه ای که تامین کننده منافع مردم و کشور باشد، حرف زده و پیشنهادها داده اند و نسبت به هدر رفتن این همه منابع سرشار از انرژی آبی هشدارها داده اند.
آگاهان اقتصادی کشور بر این نظر اند که در کنار کم کاری چندین ساله حکومتهای پیشین و برحال افغانستان، سایه سنگین برخی از همسایگان افغانستان نظیر پاکستان نیز در عدم مهار ناپذیری آبهای خروشان کشور ما نقش اساسی و تعیین کننده داشته و دارد؛ چرا که در صورت احداث سدها در افغانستان، دیگر آبی وجود نخواهد داشت تا بطور مفت و رایگان در کشوری بریزد که سران آن آبادانی کشور خویش را در ویرانی و تباهی همسایه خویش جست و جو می کنند!.
در هر حال، چنانکه شخص رئیس جمهور اشرف غنی نیز اشاره کرده است، مهار و مدیریت درست آبهای کشور، می تواند دهقان این سرزمین را نسبت به امنیت شغلی او تا آینده های دور امیدوار سازد و افغانستان را که یک کشور زراعتی است، از واردات بی رویه گندم و غلات از کشورهای بیرونی بی نیاز کند؛ تا دیگر مجبور نباشیم سالانه ۴ میلیارد گندم وارد کشور کنیم.