جنرال جان کمپبل؛ فرمانده نیروهای امریکایی و ناتو در افغانستان اعلام کرد که هدف این است که دیگر اجازه داده نشود تا گروه طالبان بار دیگر در افغانستان به قدرت برسد.

او گفت که برای این منظور نیروهای امریکایی از طریق موافقتنامه امنیتی به نیروهای امنیتی افغانستان یاری می‌رسانند.

او گفت که طالبان می‌تواند در روند صلح با دست کشیدن از خشونت، احترام به قانون اساسی و پذیرش دستاوردهای ۱۵ ساله افغانستان، شرکت کند.

گروه طالبان قبلا اعلام کرده بود تا زمانی که نیروهای خارجی از افغانستان بیرون نشوند از مبارزه مسلحانه دست نخواهند کشید.

اوضاع امنیتی افغانستان در یکسال گذشته بدتر شده و چندی قبل اداره بازرسی امریکا برای بازسازی افغانستان (سیگار) هم اعلام کرد که طالبان بر حدود ۳۰ درصد خاک افغانستان کنترل یا نفوذ دارند.

دولت نیز با تایید اینکه اوضاع امنیتی بدتر شده بارها اعلام کرده که گروه طالبان با حمایت کشورهای خارجی در نظر داشتند که دو جغرافیای سیاسی در افغانستان ایجاد کنند.

این موضع جنرال کمپبل، در حالی بیان می شود که به عقیده آگاهان، پیش از این نیز امکان بازگشت طالبان به قدرت، یکی از اصلی ترین دغدغه ها در مورد آینده مذاکرات صلح میان این گروه و دولت بوده است.

اینکه آیا صلح صرفا به معنای تلاشی برای پایان جنگ و بازگرداندن رهبران و جنگجویان طالبان به زندگی عادی است یا نه نوعی زمینه سازی برای مشارکت دادن آن گروه در قدرت سیاسی می باشد، دو مقوله کاملا متفاوت است که دولت افغانستان و سایر بازیگران اصلی این عرصه از جمله امریکا و پاکستان باید آن را روشن سازد.

به تعبیر دیگر، پرسش اصلی این است که طالبان بر سر چه چیزی و در برابر چه امتیازی حاضر به زمین گذاشتن سلاح های خود خواهند شد؟

با این حال، از دید ناظران، این مسلم است که طالبان، در قبال آنچه انجام می دهند، امتیاز خواهند گرفت و همین امر مایه نگرانی نسبت به بازگشت مجدد این گروه به قدرت می شود.

کارشناسان می گویند که رژيم اسلام آباد درست از زمانی که حکومت وحدت ملی به رهبری اشرف غنی، تلاش های فشرده ای را برای تماس با طالبان و گفتگو و صلح با آن گروه آغاز کرده و این تلاش ها با چراغ سبز مقام های پاکستانی نیز همراه بوده و اینک عملا در چارچوب نشست های چهارجانبه با حضور افغانستان، پاکستان، امریکا و چین دنبال می شود، به صورت منظم، از موضع طالبان، سخن می گوید و تلاش می کند، به آن گروه در باره نحوه تعامل با حکومت کابل و آنچه قرار است در این معامله به دست آورد، خط و نشان بدهد.

به باور تحلیلگران، پاکستان خواستار سهیم شدن طالبان در قدرت سیاسی در افغانستان است و همزمان، با حضور گسترده هند در کشور ما نیز به شدت مخالف است.

این چیزی است که از موضع گیری های مکرر مقام های پاکستانی، به خوبی استنباط می شود.

با این حساب، به نظر می رسد در صورتی که منظور نخست مقام های پاکستانی یعنی سهیم سازی طالبان در قدرت، محقق شود، منظور دیگر اسلام آباد یعنی برحذر داشتن افغانستان از همکاری با توسعه حضور هند در کشور ما نیز به خودی خود، تحقق خواهد یافت؛ زیرا حضور هند در سایه حکومتی که رهبری یا بخشی از قدرت آن را رهبران طالبان بر عهده داشته باشند، اصولا قابل تصور نیست.

از سوی دیگر، این راهی است که دیگر کسی امریکا و هم پیمانانش را به خاطر عدم تلاش برای جلوگیری از به قدرت رسیدن طالبان، مورد سرزنش قرار نخواهد داد؛ زیرا طالبان در چارچوب «صلح» به قدرت دست یافته اند نه از مسیر مبارزه نظامی و امریکا نیز خود را مأمور جلوگیری از به قدرت رسیدن طالبان از طریق زور می داند و از اینسو در گفتگوهای صلح، سعی می کند برای بازگشت این گروه به قدرت سیاسی، زمینه سازی کند!

با این حساب، موضع فرمانده نیروهای امریکایی در خصوص عدم تحقق کابوس دست یافتن دوباره طالبان به قدرت، اصل عدم بازگشت این گروه به قدرت از مسیری زیر نام صلح را نفی نمی کند و در نتیجه، امکان تحقق این کابوس برای مردم افغانستان، کماکان وجود خواهد داشت.