چنانکه انتظار می رفت مردم به ستوه آمده از جنایات طالبان و سستی و وارفتگی سران حکومتی، بلاخره کاسه صبر و تحمل شان لبریز شد و همراه با تابوت های شهدای سربریده شده جاغوری، ارگ ریاست جمهوری را به رگبار خشم و انزجار خویش بستند.

هزاران تن از هموطنان خشمگین که در میان آنان چهره هایی از تمامی اقوام و مذاهب موجود در کشور دیده می شد، با حمل تابوت های شهدای مظلوم و بی گناه زابل، خیابانهای پایتخت را به قصد دروازه های ارگ ریاست جمهوری، راهپیمایی کردند.

"معترضان با حمل تابوت هفت جسد سربریده در مقابل ارگ ریاست جمهوری تجمع میلیونی کرده و شعاری های مرگ بر اشرف غنی، عبدالله عبدالله و معامله گران سر دادند و خواستار استعفای آنان شدند.
به گزارش رسانه ها، هزاران تن از شهروندان غرب شهر کابل که از صبح روز چهارشنبه تابوتها را بر شانه گرفته و راهپیمایی می کنند، در مقابل ارگ ریاست جمهوری تجمع کردند.

برخی از گزارشها حاکی از آنست معترضان دیگر برای دادخواهی از ولایات پنجشیر، پروان، کاپیسا، و میدان وردک در حال حرکت به سوی کابل هستند تا با جمعیت انبوهی از معترضان در مقابل ارگ ریاست جمهوری یکجا شوند.
جمعیت معترضان درمقابل ارگ ریاست جمهوری در حال افزایش است و صدها نفر در تلاش رسیدن به این مکان هستند.

صدها نیروهای امنیتی اعم از پولیس، اردو، امینت ملی و نیروهای ویژه ضد شورش، امنیت معترضان را گرفته است و بخش های زیادی از شهر کابل به ویژه مناطق غرب در تعطیلی کامل به سر می برد."
پارلمان کشور نیز همه ی برنامه های کاری خود را به موضوع شهدا و تظاهرات میلیونی مردم در پایتخت اختصاص داد. شماری از اعضای مجلس نمایندگان در نشست روز چهارشنبه (۲۰ عقرب) ضمن انتقاد شدید از عملکرد ضعیف سران حکومت وحدت ملی در قبال مردم تاکید کردند که حکومت در تمام جنایات انجام شده در کشور دست دارد.
این اظهارات اعضای مجلس نمایندگان پس از سر بریده شدن هفت شهروند ولسوالی جاغوری ولایت غزنی توسط تروریستان و انتقال اجساد آنان به شهرکابل، در نشست عمومی مجلس صورت گرفت.

اعضای مجلس نمایندگان، خواستار احضار رئیس جمهور و رئیس اجرایی حکومت وحدت ملی به مجلس شدند.
یکی از نمایندگان مجلس می گوید:"حکومت در تمام جنایات انجام شده در کشور دست دارد.

سران حکومت دشمنان مردم افغانستان را برادر ناراضی می خواند و یکی هم برادر خطاب می کند.
ما در حکومت وحدت ملی شاهد رفتار چندگانه هستیم،؛ این حکومت برای رهایی چند شتر، از کابل هیات موظف می کند و می فرستد تا شتر از بند رها شود اما برای چند شهروند هزاره که چندین ماه در قید می ماند و آخرش سربریده می شوند هیچ اقدامی نمی کند.

رئیس جمهورغنی و عبدالله عبدالله باید به مجلس فراخوانده شوند و درباره سکوت ننگین شان به اعضای مجلس پاسخ ارایه کنند."

به نظر می رسد چنانکه توقع می رفت پارلمان کشور نیز چون حکومت در برابر جنایات همیشگی طالبان و برادر سکه آنان داعش، دست به عصا حرکت می کند و موضع شاید و باید را در مقابل آنها اتخاذ نمی کند!.

اقدام پارلمان کشور در اختصاص دادن یک روز کاری برای شهدای زابل و نیز همگام شدن با تظاهرات میلیونی مردم، البته که یک اقدام پسندیده و لازمی است که بایستی انجام می گرفت؛ اما صدور اعلامیه بی اندازه محتاطانه و توام با ترس و لرز مجلس نمایندگان علیه جبهه افراط و دهشت، می توان گفت تا حدود زیادی مردم ما را ناامید کرد.

مردم ما دل به نمایندگان و خانه ملت بسته بودند و توقع داشتند که حالا که حکومت موضع مشخصی در برابر دشمنان این آب و خاک ندارد و گاه با کلماتی چون مخالف سیاسی و گاه نیز برادرهای ناراضی از آنان یاد می کنند؛ لااقل رئیس مجلس و سایر نمایندگانی که با آرای مردم به کرسی ها تکیه زده اند، در اوضاع جاری بیشتر طرف مردم را بگیرند و به خصوص در انتشار اعلامیه پایانی، از طالبان و داعش و امثال آنها از دشمنان قسم خورده ملت، به عنوان دشمن و مخل آرامش و آسایش و بالاتر از آن، به عنوان قاتلان مردم افغانستان یاد کنند.

اما با تاسف که پارلمان کشور نیز چون این حکومت ضعیف و وارفته، اوج احتیاط و هراس از دشمن و حامیان خارجی و داخلی آنها را ملاحظه کرده و حتی از نام بردن طالبان به عنوان قاتلان شهدای اخیر نیز، ناتوان و مستاصل بودند!.

در هر صورت، تظاهرات میلیونی و بی نظیر همشهریان پایتخت و سایر ولایات و آنهم در هوای سرد و بارانی کابل، دو پیام روشن را به دشمنان و هم چنین سران حکومت وحدت ملی، مخابره کرد.

پیام نخست به دشمنان مردم بود که قطعا تا کنون باید فهمیده باشند که دیگر زمان حکومت وحشت و دهشت آنها و حامیان داخلی و خارجی شان به سر آمده و تاریخ مصرف شان برای ملت نجیب و آماده افغانستان، منقضی شده است و اگر در ننگرهار تعداد معدود و محدودی از محصلان فریب خورده، پرچمهای طالب و داعش را بلند می کنند؛ در عوض و در پایتخت، میلیونها افغان مسلمان و آزاده بر ضد طالبان و داعش و امثال آنها شعار می دهند.

اما پیام مردم به سران حکومت وحدت ملی نیز تنها یک واقعیت روشن را فریاد می زند که سعی شود بیشتر از این صبر و طاقت مردم غیور و نجیب افغانستان را نیازمایند؛ چرا که در صورت بی اعتنایی به آنان، همین جمعیت میلیونی و بی شمار، توان باز پس گیری آرای داده شده ی خویش را خواهند داشت و چه بهتر است برای دولتمردان که کاری نکنند تا کار به آنجاها برسد.