کمیسیون حقوق بشر اعلام کرده که داعش خانه ‌های ۱۰۶ عضو طالبان را آتش زده و چهار زندان شخصی دارد.
این کمیسیون در اعلامیه ‌ای نوشته که این خانه‌ های مسکونی در ولسوالی ‌های "اچین" و "پچیراگام" ولایت ننگرهار به دلیل اینکه صاحبان آنها با طالبان همکاری می‌ کنند، از سوی گروه داعش به آتش کشیده شده است.
براساس این اعلامیه، داعش ۱۵ غیر نظامی شامل ۷ بزرگ قومی و ۸ فرد عادی از جمله یک کودک را به صورت "بی ‎رحمانه ‌ای" به قتل رسانده است.

کمیسیون حقوق بشر افزوده که گروه داعش در ولسوالی ‌های اچین و نازیان چهار زندان شخصی دارد که در آن‌ها افراد را نگهداری می‌کند.
این نهاد حقوق بشری همچنین گزارش داده که داعش در سه ولسوالی اچین، کوت و ده‌ بالا مانع آموزش بیش از ۲۷ هزار دانش ‌آموز و باعث آواره شدن ۲۲۱۷ خانواده شامل بیش ۱۴ هزار نفر شده است.

کارشناسان مسایل نظامی و امنیتی بارها به اهمیت اختلاف و درگیری داعش و طالبان به عنوان دو گروهی که همزمان با دولت و مردم افغانستان، تخاصم و دشمنی دارند در تضعیف تروریزم در کشور، تاکید کرده و گفته اند که این امر می تواند یکی از اهرم های خیلی مهم و مؤثر در مبارزه با تروریزم و تقویت قدرت بازدارندگی نیروهای امنیتی افغانستان باشد.

پیش از این رسانه ها بارها خبر از درگیری مستقیم نظامی میان نیروهای منسوب به داعش و طالبان محلی در برخی از نقاط جنوبی و شرقی کشور داده اند.
چندی پیش همچنین گروه داعش ویدیویی را منتشر کرد که ظاهرا ده نفر از اعضای طالبان در ولایت ننگرهار را نشان می داد که به دست داعش، اسیر شده اند و با دستان بسته، روی بمب های کارگذاری شده نشانده می شوند و سپس، اعضای داعش بمب ها را منفجر می کنند.

طالبان انتشار این ویدیو و رفتار داعش را «غیر قابل تحمل» خواندند.
با این حساب، ارزیابی ها نشان می دهد که نبرد داعش و طالبان، وارد مراحل جدی تری شود و این امر به ویژه در مناطقی که سابقا تحت کنترل طالبان بوده و اینک نفوذی های نوظهور داعش در آن قصد استحکام مواضع خویش را دارند، شدیدتر است.

این رویداد از دید بسیاری از کارشناسان و همچنین مقام ها و تصمیم گیران حوزه امنیت در دولت افغانستان به عنوان یک فرصت تلقی می شود، با این استدلال که درگیری های داخلی دو گروه تروریستی مسلح می تواند به تقویت نیروهای امنیتی کمک کرده و زمینه را برای پیشبرد بیشتر و مؤثرتر عملیات ضد تروریزم در نقاط ناامن کشور برای آنها فراهم نماید.

اما اینک به نظر می رسد که کارشناسان، نسبت به برخی از جنبه های زیانبار این تحول، غفلت کرده و یا آن را نادیده گرفته اند. یکی از این جنبه ها، وضعیت غیر نظامیان بی دفاعی است که در میانه این دو جبهه، بی سبب قربانی می شوند.
غیر نظامیان در هر جنگی، قربانیان اصلی هستند؛ اما همواره به آنها به مثابه قربانیان فرعی نگاه می شود و کشتار افراد ملکی و تخریب اموال، املاک و دارایی های آنها، یکی از تبعات طبیعی جنگ، وانمود می گردد.

به نظر می رسد همین قاعده اکنون در مورد رویارویی طالبان و داعش در ننگرهار نیز استمرار پیدا کرده است.
اما این وظیفه دولت افغانستان و کشورهای خارجی مسؤول مبارزه با تروریزم در کشور است که اجازه ندهند غیر نظامیان بی گناه و بی دفاع، بی سبب قربانی جنگی شوند که از دید آنها، مطلوب است و فرصت محسوب می شود.

این مهم است که دولت و نیروهای خارجی، نسبت به آنچه در ننگرهار جریان دارد، صرفا نظاره گر نباشند. داعش نباید این فرصت و زمینه را پیدا کند که در بخش هایی از کشور، اقدام به اعمال خودسرانه قوانین سختگیرانه و غیر انسانی و غیر اسلامی کرده، زندان های اختصاصی ایجاد کرده و خانه های مردم را ویران کند.

جنگ داعش و طالبان زمانی فرصت شمرده می شود که امنیت و مصونیت غیر نظامیان در آن محفوظ باشد، حاکمیت و تمامیت ارضی کشور از سلطه گروه های تروریستی، در امان بماند و نیروهای ضد تروریستی دولتی و خارجی نیز عملیات ضد تروریستی وسیعی را برای سلب هرگونه امکان ریشه دواندن و قدرت گیری نیروهای تروریستی از آنها آغاز کرده باشند.
آیا این اقدامات در مورد ننگرهار تاکنون انجام شده است؟