کارنامه درخشان مبارزه واقعی روسیه با داعش در سوریه، مقامات افغانستان را نیز ذوق زده کرده و آنان را مصمم ساخته تا در مبارزه شان علیه داعش، از دولت روسیه کمک بخواهند. البته این کمک خواهی با نشان دادن چراغ سبز از سوی مقامات مسکو به سران حکومت وحدت ملی در افغانستان بوده است.
به دنبال این چراغهای سبز است که ظاهرا هیئتی از پارلمان افغانستان آماده سفر به مسکو می شود.
"اعضای مجلس نمایندگان افغانستان تصمیم گرفته اند هیئتی از اعضای این مجلس برای جلب کمک های نظامی از روسیه عازم مسکو شود.
به گزارش رسانه ها، قرار بود این هیئت دیروز چهارشنبه (۲۲ میزان) به ریاست محمد نذیر احمدزی معاون دوم مجلس، به روسیه سفر کند.
محمد نذیر احمدزی گفته است در این سفر در مورد تهدید داعش با مقام‌های روسیه گفت‌ و گو و از مقام های آن کشور درخواست می شود تا برای مبارزه با داعش، نیروهای امنیتی افغان را در بخش هوایی کمک کنند.
پیشتر از این جنرال عبدالرشید دوستم، معاون اول ریاست جمهوری نیز در سفرش به روسیه، از مقام‌های این کشور برای مبارزه با ترورریستان درخواست کمک نظامی کرده است.
مقام‌های دولتی روسیه پس از در خواست افغانستان اطمینان داده که کمک‌های نظامی به نیروهای امنیتی افغانستان را بررسی خواهند کرد.
سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه روز سه شنبه در مسکو به رسانه‌ها گفت که کشورش برای کمک نظامی و تقویه قوای امنیتی افغانستان آمادگی دارد."
به نظر می رسد این تنها نمایندگان پارلمان کشور نیستند که در مبارزه جدی با داعش، دست به دامن سران کرملین شده اند و پیش از آنان این معاون نخست ریاست جمهوری کشور جنرال عبدالرشید دوستم بوده که راه کمک خواهی نظامی از روسیه را بر روی دولت و ملت افغانستان باز کرده است.
پس در یک دید کلی می توان به این نتیجه دست یافت که مقامات دولت و حکومت در یک اجماع کلی و جمعی مبنی بر کمک خواستن از روسیه در امر مبارزه با داعش در افغانستان، قرار دارند و قطعاً کسی در دولت و حکومت مخالف این کمک خواهی نیست.
این درخواست استراتژیک از طرفی و به دیدگاه برخی از آگاهان می تواند موید این واقعیت باشد که سران افغانستان از عملکرد بی حاصل و چندین ساله نیروهای ناتو به سر کردگی امریکا، ناامید شده اند و همه به این نتیجه رسیده اند که حرف و عمل اعضای ناتو یکسان نیست و چنانچه در حیطه ادعا و حرف از مبارزه قاطع با تروریسم دم می زنند؛ اما در عرصه عمل، به تقویت هر چه بیشتر پایه ها و ریشه های آن در افغانستان و منطقه، دامن می زنند.
تصمیم مقامات افغانستان مبنی بر درخواست کمک نظامی به خصوص کمک هوایی از روسیه در مبارزه با داعش از چند منظر حایز توجه و اهمیت است. یک آنکه در صورت موافقت سران مسکو و آغاز عملیات علیه داعش، حامیان منطقه ای داعش و در راس آنها پاکستان، حساب کار خویش را می کنند و چه بسا به محض خبر آغاز عملیات هوایی روسها علیه مواضع آنها در افغانستان، اعضای این گروه تازه تشکیل، متواری شوند و حتی نیاز به عملیات نظامی و هوایی روسیه هم نشود؛ چرا که آنان در افغانستان به آن حد و اندازه نیستند که سایر مخالفان مسلح در این کشور، حضور و فعالیت دارند.
دو اینکه امکان دخالت های هر از گاه پاکستانی ها را تا مقدار زیادی کاهش می دهد؛ به خصوص در قسمت پروژه داعش سازی در افغانستان و منطقه و سران اسلام آباد را به این واقعیت توجه می دهد که زمان تغییر کرده است و قدرتهای منطقه ای چون روسیه و چین و...، دیگر به دولتهای خائن و جاده صاف کن امریکایی ها و اروپایی ها، مجال خیانت و دنائت بیشتر را نمی دهند.
سه اینکه ای برنامه به امریکا و سایر اعضای ناتو هم می تواند به مثابه هشداری جدی و قاطع باشد و آنها را توجه بدهد بدین مهم که در منطقه به خط پایان رسیده اند و لازم است تا استاپ کنند و بیشتر از این حق به چالش کشیدن کشورهای مستقل در منطقه را ندارند.
از سویی نیز حاوی این پیام می تواند باشد که ناتو و اعضای آن در مبارزه ادعایی شان علیه تروریسم در افغانستان، دچار شکست شدند.
اما از سوی دیگر دیدگاههایی نیز وجود دارد که بر این باور است که سران حکومت وحدت ملی سر خود و بدون مشوره با امریکایی ها دست به تقاضای کمک از روسیه نزده اند و اینها همگی برنامه ای است که با صلاح دید مشاوران امریکایی به حکومت افغانستان پیشنهاد شده است.
در این دیدگاه، هدف امریکایی ها و شرکای اروپایی آنها، کشیدن پای مسکو در بحران افغانستان و البته به بهانه مبارزه با داعش است؛ کاری که از یک سوی سودش به جیب امریکا و شرکای منطقه ای و اروپایی اش می رود و از جانب دیگر، روسیه را ناچار از دخالت در بحران افغانستان می کند؛ چرا که روسیه فکر می کند مبارزه با داعش ولو برای حفظ مرزهای خودش هم که شده، لازم و ضروری است.
بنا بر این باید دید که روسها چه می کنند؛ آیا یک بار دیگر چون اتحاد جماهیر شوروی با دخالت در اوضاع افغانستان، دچار خبط می شوند و یا با حفظ هوشیاری، دست امریکا و شرکای آن را می خوانند و معقول عمل می کنند؟!